Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 12

irstöðurnar sitt hvorum megin. Bitarn-
ir eru festir saman tveir og tveir með
boltum, en síðan sett yfir þá fleka-
gólf, okar negldir á rendurnar og þá
er brúin tilbúin. Þegar Krepputungur
eru svo kvaddar á ný, eru brúin tekin
af á sama hátt, nema í öfugri verka-
röð, borin upp á öruggan stað, þar
sem áin neer ekki til hennar, þótt hún
bólgni eitthvað, og síðan verður næsti
hópur að fara að á sama hátt. Brúin
er eign þeirra tveggja félaga, sem ég
að framan nefndi, og verður að sjálf-
sögðu að fá samþykki þeirra til þess
að nota brúna, enda skynsamlegast
að hafa einhvern með í för, sem til
kann. Hámarksþungi, sem leyfður er á
brúnni er IV2 tonn.
Við gistum sem sagt fyrstu nóttina
í vistlegum og notalegum skála Ferða-
félags Akureyrar í Herðubreiðarlind-
um, en lögðum af stað morguninn eftir
inn að Jökulsá. Brúin var sett þar
upp í fyrra, en þetta var fyrsta ferð-
in á þessu ári, og það var ekki alveg
víst, hvar boltarnir væru niðurkomnir.
Flestir forsvarsmenn brúarinnar voru
á einu máli um það, að boltarnir væru
með öðru brúarefni uppi við Jökulsá,
en einhver einn var næstum viss um,
að boltarnir hefðu verið fluttir niður
á Akureyri í fyrrahaust. En þeir höfðu
hvergi fundizt í byggð, svo við lögð-
um ótrauð af stað í glampandi sól,
en talsverðri gjólu og það var ekki
hlýtt.
Við ókum sem leið lá suður hraun
og sanda, austur fyrir Hlaupfell og
Upptyppinga að brúarstæðinu. Brúar-
efnið var á sínum stað og stöplarnir
með réttum ummerkjum. Kunnugir
sögðu, að áin hefði ekki flætt upp úr
gljúfrinu síðan f fyrrasumar. En hvar
voru boltarnir?
Hróar var fyrstur að ánni, og við
snerum okkur þegar að því að leita
að boltunum. Við leituðum alls staðar
utan með flekastæðinu, en ekkert
fannst. Við leituðum eins og óðir, og
nú komu hinir. Það var leyst utan af
stæðunni og hún rifin niður. Og viti
menn, boltarnir komu í Ijós! Við lust-
um upp fagnaðarópi og sá sem fann
boltana fyrstur veifaði þeim yfir höfði
sér í glampandi, þingeyskri hamingju.
Svo var að ferja menn yfir, til þess
að taka á móti bitunum. Að vísu var
með minnsta móti f ánni, en straum-
urinn þungur og ekki girnilegt að svífa
þarna yfir og hafa ekkert fyrir neðan
sig annað en iðukastið. Það þurfti því
fullhuga til þess að fara yfir. Fyrstur
steig Hróar í læralykkjurnar, þá Kristján
Ijósmyndari, og loks Tryggvi Harðar-
son frá Svartárkoti. Svartárkot er
innsti bær í Bárðardal og næstum þvi
uppi í Ódáðahrauni, svo Tryggvi er
ýmsu vanur. Svo fóru bitarnir á eftir,
og þar sem margar hendur vinna létt
verk, vorum við ekki nema klukkutima
að setja brúna yfir.
Það tók fyrir sól, þegar við kom-
um lengra inn í landið. Kverkfjöll lágu
í mistri og þoku, og á móts við Rifna-
hnúk var sólin horfin. Það hvessti enn,
og sandurinn tók að fjúka. Frá þvf að
Útilegumenn I
Ódáðahraun I.
Fyrir neðan er ólgandi jökulsáin. En Tryggvi
frá Svartárkoti er hvergi hræddur, þegar hann
er ferjaður yfir — enda er ekki að
sjá á hópnum, að þetta sé mikið skelfilegt. 1)
Yfir Jökulsá á Fjöllum. Gerast brýr betri en
þessi? O
Brúin boltuð saman. Það er betra að missa
ekki jafnvægið eða missa eitthvað. ý
' '» j- lí - s •
Herðubreiðarlindum sleppti, sást ekki nokkur
gróður, í mesta lagi stingandi strá á stöku stað.
Auðnin var tilbreytingarlaus á litinn, en því breyti-
legri í landslagi. Klettar, hraun, urðir, hólar, mel-
ar, sléttir sandar, foksandar, gróðurlaus fell —
hrikalegt og mikilúðlegt landslag. En þetta var
óþægilega mikið sandfok. Sandurinn þrengdi sér
alls staðar inn, upp í augun, inn í eyrun, nefið
og munninn, það rann úr augunum á okkur, og
sandurinn settist í tárastrauminn og myndaði svart-
ar rákir.
Leiðin var ekki alls staðar sem glæsilegust.
Ég hef svolítið átt við að ferðast á samskonar
farartækjum og nú voru með í för, en það segi
ég satt, að sums staðar, þar sem ekið var án
þess að hika, hefði mér ekki dottið í hug að
reyna að fara. Ég lét svo sem vera, þótt við
þræluðumst það á Land-Roverunum og lausa jepp-
VIKAN 34. tbl.