Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 50

I
Málmgluggar fyrir
verzlanir og skrif-
stofubyggingar í
ýmsum litum og
formum.
Málmgluggar fyrir
verksmiðjubygging-
ar, gróðurhús, bíl-
skúra o. fl.
ifll
Nýtt útlit
Ný tækni
ÆZ7
MALMQLUGGAR ‘/t.
4^7
LÆKJARGÖTU, HAFNARFIRÐI. — SÍMl 50022
öryggi mínu og velferð . .
„Ég ber umhyggiu fyrir velferð
þinni. Og ég ber fyllstu umhyggiu
fyrir öryggi þínu", sagði hann og
það var bæði gremia og undirgefni
í röddinni. „Og það var ekki ég,
sem réði hana til þín; hún bað Lauru
Sutherland að útvega sér vinnuna.
Og ég hafði ekki minnstu hugmynd
um að nokkuð athugavert væri við
þessa stúlku".
„Sennilega var það ekki heldur
þó", sagði ég. „Hún hefur orðið
fyrir losti. Mætti ég segja við yður
nokkur orð undir fjögur augu?"
Frú Bradshaw tilkynnti titrandi
röddu; „Þetta er mitt hús og heimili,
ungi maður".
Ég skildi þegar, að þó að orð-
unum væri beint til mín, voru þau
um leið viðvörun til dr. Bradshaw;
svipuhögg til að minna hann ó að
hann væri háður henni efnahags-
lega. Það var auðséð, að hann skildi
það líka.
„Þetta er líka mitt heimili", sagði
hann. „Eg viðurkenni skyldur mín-
ar gagnvart þér og reyni að upp-
fylla þær, eins og mér er frekast
unnt. En ég hef einnig skyldum
að gegna gagnvart nemendum mín-
um".
„Þú og þessir dýrmætu nemendur
þínir", hreytti hún út úr sér og
hvessti á hann augun. „Allt í lagi
— farðu á bak við mig. Ég skal
fara út úr mínu húsi, svo að þú
eigir auðveldara með það".
Hún tók á rás út að útidyrunum;
vafði sloppnum fast að holdskvap-
inu eins og hún væri að fara út í
hvassviðri. Bradshaw veitti henni
eftirför, tók undir hönd hennni en
hún streittist við fyrst, svo urðu bæði
að þvf er virtsit á eitt sátt og þykkja
hennar leystist upp í faðmlögum,
en ég leit undan fyrir hæversku sak-
ir, og loks leiddi hann hið afbrýði-
sama holdskvap upp stigann.
„Þér megið ekki dæma móður
mína of hart", sagði Roy Bradshaw,
þegar við vorum setztir inn í skrif-
stofu hans. „Hún er mjög tekin að
eldast, og á örðugt með að haga
sér samkvæmt því. Góðhjartaðri
manneskju get ég ekki gert mér í
hugarlund".
Ég gerði hvorki að neita þeirri
fullyrðingu hans eða játa. Hann
þekkti hana, ég ekki.
„Ég ætla að biðja yður að aka
mér þangað, sem Helena Haggerty
á heima, ef þér vitið hvað það er.
Ég treysti mér ekki til að rata þang-
að í myrkrinu. Dolly segir mér að
Helena hafi verið myrt. Hún kvað
það blóð hennar, sem hún hafði á
höndum sér. Ég tel hyggilegast að
við skreppum þangað, þó að ekki
væri til annars en komast að raun
um hvernig á því stendur að Dolly
er blóðug á höndunum".
Branshaw kyngdi. „Sjálfsagt. Það
er ekki nema spölkorn þangað ef
farinn er gangstígurinn, en ég geri
ráð fyrir að við verðum fljótari í
bflnum samt. En hvað um Dolly?"
„Hún dvelst úti í hliðvarðarhús-
inu. Eiginmaður hennar er hjá
henni, og Godwin sálfræðingur er
á leiðinni hingað . . ."
„Gott. . . ég þekki Jim Godwin".
Það var eins og honum þætti allt
öruggara fyrst Godwin sálfræðing-
ur var á leiðinni.
Ljós skein úr öllum gluggum á
húsi Helenu. Við stigum úr bílnum
við hliðið og gengum síðasta spöl-
inn upp brekkuna. í sömu svifum
heyrði ég hratt fótatak á malar-
stígnum, frá húsinu.
Maður nokkur kom hlaupandi
ofan stíginn, rann á okkur, svo hart
að Bradshaw hraut út í runna, en
ég reyndi árangurslaust að ná taki
á náunganum um leið og hann rak
í mig öxlina. Fótatak hans fjarlægð-
ist og hann hvarf út f myrkrið, án
þess mér tækizt að sjá framan f
hann. Ungur hlaut hann að vera
og láta sér ekki allt fyrir brjósti
brenna. I næstu andrá var bíll ræst-
ur í brekkunni fyrir neðan hliðið . . .
Helena lá fyrir innan útidyrahurð-
ina. Hún lá á hliðinni og blóð hafði
runnið úr sári á enni hennar. Eftir
byssukúlu. A milli dyranna og blóð-
pollsins á gólfinu gat að líta blóð-
stokkið far eftir hönd, sem stærð-
arinnar vegna gat vel verið eftir
hönd Dollýar.
Roy Bradshaw hallaði sér magn-
vana upp að dyrastafnum. „Vesal-
ings Helena. Þetta er svívirðilegur
glæpur. Heldurðu að náunginn, sem
stökká okkur þarna í myrkrinu . .
„Ég mundi telja að hún hefði
verið myrt fyrir tveim stundum að
minnsta kosti. Að sjálfsögðu getur
alltaf átt sér stað að morðinginn
snúi aftur til að afmá einhver spor
— eða fullvissa sig um, að hann
hafi áður gert það. Kannski hefur
hann líka verið að sækja skot-
vopnið . .
„Hann hagaði sér að minnsta
kosti grunsamlega. Gerum við ekki
lögreglunni viðvart?"
Ég gekk um húsið og virti allt
fyrir mér eftir því sem tími vannst
til á meðan Bradshaw ræddi við
lögregluvarðstjórann. Svo var að
sjá, sem flestallt þar inni væri nýtt
og ekkert hefði verið skorið við
nögl sér í sambandi við kaupin —
fatnaður, skartmunir og bækur. Ég
fann einungis eina bók notaða,
þýzka orðabók, með stimpli mennta-
skólans í illinois. Og f þeirri bók
fann ég bréf, umslagið póststimpl-
að að Bridgeton í lllinois fyrir viku,
en ekkert heimilisfang sendana.
Framhald i næsta blaSi.
f FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
ekki um að láta eitthvað koma
í staðinn.
Þótt við höfum ekki bolmagn
til að keppa við hinar stærstu
og ríkustu þjóðir í launagreiðsl-
um til hinna lærðu manna, hvort
sem það eru læknar eða ein-
hverjir aðrir háskólagengnir
menn, þá munu fáir trúa þvi,
að þeir lepji dauðann úr skel.
Vémundur.
gQ _ VIKAN 34. tbl.