Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 14

Sunnudaginn 24. maí s.l. var haldinn
knattspyrnukappleikur í Lima, en
landslið Perú átti þá að keppa við
Argentinu um þátttöku í Olympíu-
leikunum.
Allir aðgöngumiðar höfðu selzt upp sex vik-
um áður, en völlurinn tekur 45 þúsund áhorf-
endur.
Meðal áhorfenda þennan minnisstæða dag,
var maður að nafni Sánchez Cazana, sem
fór með fimm ára gömlum syni sínum og
kunningja sínum, Gómez Icaraz.
Leikurinn var harðsóttur og spennandi,
enda mjög jafn og stóðu leikar 0-0 í hálf-
leik. Þegar 20 mínútur voru liðnar af síðari
hálfleik gerðu Argentínumenn mark hjá
Perú, og sorgin hjá áhorfendum átti sér lítil
takmörk. Nú harðnaði leikurinn um allan
helming, en dómarinn, Angel Eduardo frá
Urugay skildi keppendur og ákafann í þeim
og leyfði ýmsa hluti, sem hann annars hefði
kannske gert athugasemdir við.
Þegar sex mínútur voru eftir til leiksloka,
gerðu Perúmenn mark úr þvögu, og hrifn-
ing áhorfenda var æðisgengin.
Svo dæmdi dómarinn markið ógilt!
í sama bili og þessi úrskurður var gef-
inn, stóð einn áhorfandinn, sem sat nálægt
þeim félögum, upp, og fór að klifra yfir
þriggja metra háa stálþráðsgirðingu, sem
var umhverfis keppnissvæðið. Hann var með
brotna flösku í hendinni, og stefndi beint á
dómarann...
Við skulum gefa Sánchez Cazana orðið og
biðja hann að lýsa því, sem skeði eftir þetta:
„Þegar maðurinn kleif yfir girðinguna, var
eins og hann hefði skyndilega kveikt í áhorf-
endum. Lögregluþjónarnir, sem höfðu það
starf að gæta girðingarinnar, lágu skyndi-
lega á jörðinni, þegar hundruð manna, aðal-
lega karlmenn og unglingar ruddust inn á
völlinn til dómarans og Argentínumannanna.
„Drepum þá! Drepum þá! Drepum dómar-
ann! Drepum dómarann!" hrópuðu þúsundir
manna.
Fólk á bak við okkur fór að klifra niður
yfir bekkina í átt til vallarins. Ég tók son
minn í fang mér og fékk geysiþungt högg
á höfuðið, þegar einhver sparkaði í mig af
þeim, sem ruddust fram fyrir og yfir okk-
ur. Girðingin féll niður og æstur skarinn
ruddist inn á völlinn. Flautur lögreglumann-
anna skáru í eyrun.
Aðrir lögreglumenn, sem höfðu öðrum
störfum að sinna, komu hlaupandi með kylf-
ur í höndum eða með mundaðar skammbyss-
ur. Allt í einu hleypti einhver vatni í slöng-
ur slökkviliðsins og fór að sprauta á mann-
hafið. En ískaldar bunumar gátu ekkert kælt
í óðum fjöldanum á vellinum — menn urðu
þvert á móti ennþá brjálaðri.
Rétt hjá mér heyrði ég Icaraz æpa: „Ég
skal drepa dómarann!" og áður en ég gat
gripið til hans og komið fyrir hann vitinu
— hann átti unga konu og tvö lítil börn
— sá ég hann hlaupa yfir girðinguna, sem
lá á jörðinni og hverfa í mannhafið.
Mér fannst skynsamlegast að reyna að
komast út af leikvanginum, en þegar ég stóð
upp með Rodriguez son minn og leit við,
sá ég um 20 þúsund manns þrengjast um
útgöngudynar og berjast eins og vitfirringa
til að komast út. Ég vissi að margar út-
göngudyrnar voru læstar. Þær voru alltaf
læstar, strax og kappleikur hófst. Ef þær
hefðu verið opnar, hefði þessi sorgarleikur,
sem var að hefjast, líklega aldrei orðið að
veruleika.
„Við bíðum héma á meðan!“ hrópaði ég
til sonar míns. Ég varð að hrópa til að hann
heyrði til mín vegna hávaðans í fólkinu.
„Æ — pabbi, við verðum drepnir!" hróp-
aði drengurinn og þrýsti sér fast að mér.
„Ég skýldi honum eins vel og ég gat og
horfði í kringum mig til að vita hvort ég
fyndi nokkurn útgang, sem ekki væri orð-
inn umsetinn. Einmitt þá þaut eitthvað yfir
höfuð okkar og lenti á jörðinni um fimmtán
metra frá okkur. Þykkur, öskugrár reykur
steig þaðan upp og barst með vindinum
beint til okkar. í sömu svifum fór mig að
svíða í augun.
Ég tók vasaklút úr vasanum og bleytti
hann með gosdrykk, sem ég hafði á flösku
og batt klútinn yfir augu sonar míns. Ég
sagði við hann að hann þyrfti ekki að vera
hræddur, og að ég mundi ekki yfirgefa hann.
Ég skildi strax hvað um var að vera: tára-
gas. Lögreglan kastaði táragassprengjum til
að reyna að hafa hemil á múgnum úti á
Framliald á bls. 36.
14
VIKAN 34. tbl.