Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 16

Það var sagt í þorpinu að Manó-
lis hefði verið viku að fæðast. Hvort
sem nú eitthvað var til í því, var
hann þekktur fyrir að vera níðlatur.
Meðan aðrir unnu, ló hann í skugg-
anum. Þegar aðrir lögðu af stað
heim, þreyttir og sveittir eftir dags-
ins önn, og farið var að kólna,
færði hann sig til um nokkra metra
til að geta legið í sólinni.
Hann ótti bróður, sem hafði kom-
ið sér vel ófram, þótt þeir hefðu
misst foreldra sína snemma. Mitsó
vildi hvorki heyra né s|ó Manólis,
en hin góðhjartaða kona hans gaf
honum oft mat og föt, sem bróðir
hans var hættur að nota.
Þar eð Manólis krafðist lítils af
lífinu og átti ætíð öruggan svefn-
stað undir stjörnunum á sumrin og
í hlöðu á veturna, undi hann hag
sínum dável. Hann var ánægður.
Ánægður? Jæja, ekki alveg, ekki
alltaf. Stundum, þegar hann lá á
meltunni meðan aðrir strituðu í
sveita síns andlits, dreymdi hann
um að verða ríkur, flugríkur — og
það án þess að þurfa að vinna fyrir
auðnum.
Þetta gat komið fyrir hvern sem
var. Maður gat til dæmis unnið í
happdrættinu, enda þótt Manólis
ætti aldrei peninga fyrir happdrætt-
ismiða. Maður gat fundið kúklu eða
eitthvað annað dýrmæti frá því í
gamla daga. Auðvitað átti að af-
henda lögreglunni allt svoleiðis, en
ef maður færi með það til Aþenu
svo lítið bæri á, væri hægt að hagn-
ast vel á því.
Manólis hafði ekki á reiðum hönd-
um neinar áætlanir um hvað gera
skyldi, ef hann yrði ríkur. Það væri
nóg að vita að maður væri það; þá
yrði maður metinn að verðleikum.. .