Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 43

að þeir voru ósjálfbjarga.
Við ruddum okkur braut milli
dauðra og deyjandi. Það var
hræðileg ganga.
Á götunum fyrir utan barðist
lögreglan við að halda uppi reglu.
Hús og bílar voru alls staðar í
björtu báli. Ég reyndi ekki einu
sinnni að nálgast gamla bílinn
minn, en ég hafði skilið við hann
á miðju bílastæðinu. Þar virtist
allt brenna.
Ég gekk langan krók um göt-
urnar heim til min, eftir götum
sem voru fullar af fólki, særðu
og blæðandi. Allir flýttu sér heim
til skyldmenna eða til sjúkrahúsa
til að fá gert að sárum sínum.
Ég staulaðist einhvernveginn
heim í hálfgerðu meðvitundar-
leysi, og hafði ekki hugmynd um
að blóðið rann úr tveim djúpum
skurðum, sem ég hafði fengið á
höfuðið þegar stígvélahælar
dundu á því. Þegar ég kom að
útidyrunum, heyrði ég grát. Það
var konan mín og Soffía, eigin-
kona Icaraz, sem þar voru fyrir
og reyndu að hugga hvor aðra.
Konan mín fór heim til þeirra
og setti miða á dyrnar: „Ég er
heima hjá Barbara og Sánchez“,
og svo biðum við fram eftir öllu
kvöldi, — en enginn kom.
Loks fór ég til sjúkrahússins,
þar sem flestir hinna særðu voru,
og beið þar í biðröð í þrjá tíma
þangað til ég komst að til að
leita að vini mínum. Ég gekk
hægt meðfram röðum líka, sem
lágu á gólfinu, um 150 talsins,
flest óþekkjanleg vegna áverka,
en hvergi fann ég Icaraz.
Daginn eftir fengum við að vita
að hann hefði látizt í troðningn-
um.
Sonur minn fékk ekki á sig
skrámu, og sárin á höfði mínu
eru ekki slæm. Við lifðum af
mesta sorgarleik í sögu íþrótt-
anna, en þar létust yfir 300
manns. ★
hjá sér. Angelique hafði aldrei fyrr séð tvo karlmenn haga sér á þennan
hátt, og henni fannst það mjög óviðeigandi. Framkoma þeirra virtist
heldur ekki falla húsmóðurinn í geð, því hún sagði allt í einu:
— Philippe, reyndu að verða þér ekki til skammar! Ég vil ekki, að
mamma þín geti ásakað mig um, að ýta undir þessar úrkynjuðu til-
hneigingar þínar. Reyndu að haga þér eins og maður, eða ég sendi
einhvern eftir Péguilin, til þess að hann geti notað þennan hárkollu-
meistara líka. Ég skal annars líta út af svölunum og vita, hvort ég sé
hann ekki.
Hún flýtti sér út á svalirnar, en kom strax aftur og hélt hendinni
á hjartastað.
— Herra guð. hann er kominn! hrópaði hún.
— Péguilin? spurði Philippe.
— Nei, maðurinn þarna frá Toulouse, sem ég er svo hrædd við.
Angelique fór út á svalirnar, og sá manninn sinn koma gangandi upp
eftir götunni, .með Kouassi-Ba á eftir sér.
—• Jú, þetta er fatlaði maðurinn frá Languedoc, sagði Philippe, sem
einnig var kominn út á svalirnar. — Hvers vegna ertu hrædd við hann?
Hann hefur mild augu og mjúkar hendur, og er mjög gáfaður.
— Þú talar eins og kona, svaraði frænka hans fyrirlitlega. — Ég hef
heyrt sagt, að allar konur séu vitlausar í hann.
— Nema þú.
— Ég fell aldrei fyrir múgtilfinningum. Ég veit aðeins það sem ég
sé. Finnst þér ekki eitthvað hræðilegt yfir þessum andlitsskaddaða, halta
ma:nni, og þessum kolsvarta þjóni hans?
De Guiche greifi leit órólegur á Angelique og opnaði tvívegis munn-
inn til að segja eitthvað, en Angelique gaf honum merki um' að þegja.
Hún hafði gaman af þessu samtali.
—• Það er einmitt Það, þú veizt ekki, hvernig á að horfa á karlmann
með augum konu, sagði Philippe. — Þú manst aðeins, að Þessi heið-
ursmaður neitaði einu sinni að hneigja sig fyrir Monsieur d’Orléans
og það er nóg til þess að þú getur aidrei fyrirgefið hoinum.
— Það er satt, að hann sýndi einu sinni freklega ókurteisi....
Einmitt í sama bili leit joffrey upp á svalirnar. Hann naam staðar,
tók ofan hattinln og hneygði sig djúpt.
— Þarna geturðu sjálf séð, hvað Þú ert óréttlát, sagði Philippe. ■—
Það er sagt, að hann sé skeytingarlaus og ókurteis, en samt — hefurðu
séð mann heilsa öllu kurteislegar og betur? Hvað finnst þér, de Guiche?
— De Peyrac greifi er þekktur fyrir höfðinglega framkomu, sagði
de Guiche greifi fljótmæltur. — Og gleymið ekki þessum glimrandi
móttökum, sem hann veitti okkur í Toulouse.
— - Nei, kóngurinn man það ennþá. Hans hágöfgi er mjög forvitinn
um, hvort konan hans er raunverulega eins falleg og fólk segir. Honum
finnst óskiljanlegt, að hægt sé að elska svona mann.
Angelique forðaði sér hægt inn í herbergið aftur þangaði sem Fran-
cois beið.
— E’iginmaður minn er kominn aftur, og hann mun áreiðanlega
spyrja eftir yður. Látið ekki þessa manneskjur rugla yður í ríminu.
— Hafið ekki áhyggjur, Madame, ég þarf aðeins að Ijúka, því, sem
ég er að gera við hárið á þessum ungu stúlkumrf og svo fer ég héðan.
Angelique gekk niður stigann, og sneri aftur til hússins þar, sem hún
sjálf bjó.
Þegar hún kom inn í herbergi sitt, sat Joffrey* þar með hvitan dúk
um hálsinn og beið eftir rakaranum.
— Þú sóar ekki tímanum, sagði hann og hló. —• Þú svafst Þegar ég
yfirgaf þig til þess að komast fyrir um dagskrána, og þegar ég kem
heim, um klukkutíma seinna, hallarðu þér út yfir svalariðið ásamt de
Montpensier hertogafrú og „Petit Monsieur", bróður kóngsins!
—■ De Montpensier hertogafrú! Grande Mademoiselle, sagði Angelique
og greip andann á lofti.
Meðan Angelique hafði fataskipti, útskýrði hún fyrir manni sínum,
hvernig hún, fyrir hreina tilviljun, hefði kynnst dóttur Gastons d’Orlé-
ans, auðugasta erfingja Frakklands.
Rakarinn kom þjótandi, með öndina i hálsinum, og tók að sápa hús-
bónda sinn. Nú var um að gera að vera nógu fljótur á fund konungs-
ins, sem hafði gefið skipun um, að allir aðalsmenn við hirð hans ættu
að koma og votta honum hollustu sína um morguninn.
Með munninn fullan af nálum hjálpaði Margot Angelique í gullofinn
undirkjól og siðan annan kjól með gullknipplingum, þynnri en köngu-
lóarvef og bryddaðan með eðalsteinum.
— Er þessi kvenlegi unglingur semsagt bróðir konungsins? spurði
Angelique. — Hann hagaði sér I 'meira lagi undarlega vlð de Guiche
greifa; maður gæti haldið að hann væri ástfanginn af honum. Joffrey!
Heldurðu raunverulega að þeir....
— Þetta er það, sem kölluð er ítölsk ást, sagði Joffrey og hló.
— Prinsinn sagði, að þú værir mjúkhentur, sagði Angelique og hrukk-
aði ennið. — Hvernig getur hann vitað það?
—• Ástin mín, ef þú tekur þér svona hluti nærri, líður ekki á löngu
áður en þú rekur þig alvarlega á. öll hirðin er eins og risastórt, límkennt
net. Þú festir þig örugglega fljótlega i því, ef þú lærir ekki að horfa
á það sem gerist og gert er dálitið að ofan.
Joffrey de Peyrac stakk andlitinu ofan í skál með rósavatni, til þess
að endurnæra það eftir óvægilega meðferð rakhnífsins. Svo tók hann
VIKAN 34. tbl. —
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
l