Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 28

A A-K-8-2
V A-K-4-2
♦ D-6
* 6-5-2
6-5 N A 10-9-4-3
G-8-6 V 10-3
A-K-G-8-7-3 V A ♦ 9-2
A-9 S A K-G-10-7-3
A D-G-7
V D-9-7-5
♦ 10-5-4
* D-8-4
Allir á hættu, vestur gefur.
Margir álíta bandarísku spil-
arana Charles Goren og Helen
Sobel beztu spilara heimsins og
Vestur Norður
1 tígull dobl
pass 2 hjörtu
pass
Frú Sobel spilaði út tígul-
kóngnum, Goren lét níuna, síð-
an kom ásinn og Goren lauk við
„kallið“ með því að láta tvist-
inn. Nú kom tígulgosinn, lauf úr
borði og Goren lét laufsjöið.
Ef frú Sóbel hefði nú spilað
laufás og meira laufi, þá hefði
sagnhafi átt restina. En frúin sá
lengra, því hún spilaði laufníu,
ÚTILEGUMENN f
ÓDÁÐAHRAUN
Framhald af bls. 13.
húsvíska belgvettlinga á höndum,
leið mér harla vel. Ég stakk vasa-
Ijósinu, sem ég keypti við Mývatn
af Jóni lllugasyni, útibússt|óra, í
rassvasann, og svo var skálmað af
stað.
Nú er líklega mál að segja, hvert
átti að fara: Við ætluðum að skoða
íshelli, sem fannst í Kverkjökli í
fyrra. Þá fór þangað hópur manna,
einnig frá Ferðafélagi Húsavíkur,
og lagði leið sína upp í Hveradal,
sem er nokkurn veginn í totunni
milli Kverkjökuls og Dyngjujökuls.
í þeirri ferð varð að vaða yfir á
eða stóran læk, og kom þá í Ijós,
að hann var volgur. Þegar honum
var fylgt upp eftir, fundu menn
stóran, fallegan (shelli, sem áin
hafði brætt frá sér. Ferðamennirnir
voru lítt Ijósum búnir, svona um
hásumarið, en gengu samt í hell-
inn, oftast nær eftir ánni. Innarlega
í honum fundu þeir foss, klifruðu
upp með honum og héldu áfram,
en fundu engan botn á fyrirbrigð-
inu og sneru við án þess að kanna
hellinn til hlítar. Ferðin núna átti
á ofangreint spil sinn þátt í því.
Vörn þeirra í því var stórkostleg.
Sagnir gengu þannig:
Austur Suður
pass 1 hjarta
pass pass
Goren lét kónginn og spilaði
meira laufi. Nú kom meiri tígull,
Goren stakk með tíunni og vest-
ur • var kominn með öruggan
trompslag.
Það er varnarspilamennska
sem þessi, sem skilur meistar-
ann frá hinum venjulegu bridge-
spilara.
meðal annars — ef hægt væri —
að vera til þess að fræðast meira
um þetta náttúrufyrirbirgði, sem
líklega á fáa sína líka utan Is-
lands: Heit á rennandi út undan
jökli!
Það var fremur stutt frá tjald-
stað upp að hellinum, sem er í tot-
unni á Kverkjökli, líklega um 10—15
mínútna gangur. Það var slyddu-
slettingur, meðan við gengum upp
eftir, og við sáum, að við vorum
ekki svo ýkja langt á eftir næsta
hópi á undan. Leiðin lá upp á mel-
bungur og niður aftur, og í gili
hinum megin við, þar sem melurinn
og jökullinn mættust, blasti hellis-
opið við. Ofan við er jökullinn,
óhreinn og lítið aðlaðandi, en sjálft
opið er næstum hálfhringur, hrein-
blátt og fallegt. Þar náðum við
ferðafélögunum, sem voru að búast
til að vaða inn eftir hellinum. Það
var ekki beint glæsilegt að bleyta
sig þarna, svo að segja að óþörfu,
svo sumir tóku það ráð að fara úr
buxunum og sokkunum, en vaða
síðan buxnalausir og berfættir í
skónum inn eftir. Ég var hins veg-
ar svo bjartsýnn, að ég bretti að-
eins skálmarnar upp fyrir hné, og
treysti því fastlega, að sprænan
væri ekki dýpri en svo, að það
dygði.
Kristján var harla ánægður. Hon-
um leizt glæsilega á hellisopið. Birt-
an kom inn um munnann, en þar
að auki um litla glufu, einskonar
þakglugga, svo sem tíu metrum inn-
ar. Það tók okkur nokkurn tíma að
ferðbúast inn eftir hellinum, og á
meðan dundi á okkur Ijósmynda-
hríðin.
Þegar við vorum tilbúnir að fara
inn eftir, komu Húsvíkingar og Bárð-
dælir til baka. Þeir voru langt á
undan okkur upp eftir og höfðu
nú farið inn eftir hellinum. Þeir
sögðu slnar farir ósléttar. Það var
svo mikill súrefnisskortur inni, að
það var ekkert hægt að komast.
Við hlustuðum á, en trúðum ekki.
Svo héldum við af stað.
Lækurinn var kaldur fremst í hell-
inum. Mér var ekkert of hlýtt fyrir,
hvað þá af því að ösla I bleytunni.
Ég hafði orð á því, að mér þættu
þetta svik. Lokka mig hingað upp
eftir á þeirri forsendu, að hér væri
gott að vaða í notalega volgu vatni,
en svo væri hér ekkert nema ískald-
ur fjandi. Þingeyingar svöruðu allir
í senn og báðu mig að vera ekki
of þunghöggan, fyrr en ég hefði
farið lengra og kannað málið. Og
það var satt. Vatnið volgnaði held-
ur. Nokkru innar í hellinum var op
upp úr honum, vel gengt, og við
það námum við staðar. Þarna var
allgóð birta, í fyrsta sinn, eftir að
ijósinu frá munnanum sleppti, en
þar sem ekki var annarri birtu til
að dreifa, sást lítið I skímunni af
vasaljósunum annað en rétt niður
fyrir fætur sér.
Ég gizka á, að undir þessu innra
opi sé hellirinn svo sem 10—12
metrar á breidd, en ca. 4—5 metrar
á hæð, þar sem hæst er undir. Loftið
í honum getur verið varasamt. Hit-
inn hefur losað klakaþiljur neðan
úr því, og þær geta dunið niður,
án fyrirvara. Við sáum þess merki
hér og þar, að slíkt hefði gerzt,
og þar var íshellan víðast um 50—
75 cm á þykkt. Llklega ónotalegt
að fá ofan yfir höfuðið á sér.
Eftir nokkra bið héldum við áfram
inn eftir. Kristján varð eftir frammi
við munnann með sín tæki, enda
varla mikið varið í að mynda inni
í þessu brúnamyrkri. Að vísu hafði
hann blossljós meðferðis, en það
hefði ekki haft mikið að segja í
þessum geim. Eyþór varð eftir við
innra opið, því hann hafði tak-
markaðan áhuga fyrir „þessari
holu".
Enginn taldi hópinn, sem inn fór.
Hins vegar skiptum við röð eftir
Ijósum, þannig að fremst fór mað-
ur með Ijós, í miðju annar, og loks
söguritari síðastur. Hellirinn er
fremur greiðfær, ýmist gengið eftir
læknum (sem nú var orðinn nota-
lega hlýr), grýttur í botn en ekki
háll, eða í gljúpum ruðningi á bökk-
um hans.
Ég fór að hugsa um það, hve
illa maður áttar sig iðulega á halla.
Mér fannst við ekki stefna svo ýkja
mjög upp á móti, en samt var ég
orðinn blásmóður. Gekk bókstaflega
upp og niður. Ég beindi Ijósgeisl-
anum að læknum. Jú, það var nokk-
ur straumur í honum, en ekki svo,
að hallinn gæti réttlætt þessa mæði.
„Svona verður maður af því að
sitja alltaf kyrr á sama rassi og
pikka á ritvél", hugsaði ég, og
slumsaðist á eftir hinum.
Hellirinn er ekki mjög krókótt-
ur. Hann liggur í fáeinum, aflíðandi
hlykkjum, og væri áreiðanlega gull-
fallegur, ef birtu nyti. Vasaljósin
sögðu ekkert. Gufan jókst með hit-
anum, svo varla sást í næsta mann.
Það virtist vera hátt til lofts, en
mismunandi langt milli veggja.
En mér var ekki sama um mæð-
ina. Nú hafði ég fengið sting gegn-
um brjóstið hægra megin. Eins og
þar hefði verið rekinn í gegn bolti
og hert á með róm beggja megin.
Ég staldraði við um stund til að
blása mæðinni, en hún lét sér ekki
segjast. Þá tók ég skorpu og rudd-
ist á eftir hinum, sem voru að
klöngrast upp með fossi í læknum.
Ég flýtti mér á eftir, skriplaði á
steini og rak fótinn ofan í vatnið.
Iskalt. Vorum við komnir framhjá
heitu uppsprettunni?
„Þetta er vitlaus leið", sagði Hró-
ar. „Þessi foss var ekki hér í fyrra.
Við eigum að fara til hægri". Hann
var líka móður. Samt kallar hann
ekki allt ömmu sína. Það voru allir
lafmóðir. En enginn virtist taka til
þess. Og þó.
„Ertu ekki móður, Hróar?" spurði
mesti beljakinn í hópnum. Hróar
svaraði því játandi, en ég fékk ekki
betur séð, en þar með væri málið
afgreitt. Við fórum aftur niður, yfir
lækinn, þar sem hann var ennþá
heitur, og upp með honum til hægri.
Þar var hann vel heitur. Þar hafði
hrunið úr loftinu, og við urðum að
klofast yfir klakann. Hann var kald-
ur að nudda við hann berum fót-
unum.
En þetta var ekki einleikið. Ég
hélt ekki almennilega jafnvægi
lengur. Ég riðaði, hrasaði, var að
detta. Samt var þetta ekki svimi.
Mér fannst ekkert hringsnúast. Ég
gat bara ekki haldið jafnvæginu.
Ég man ekki, hvort ég gat þess,
en um sama leyti var farið að tala
um, hve loftlaust væri þarna inni
í hellinum. Það væri bezt að snúa
við.
Og það var gert. Ég beið um
stund, til að reyna að kasta mæð-
inni, og eins til að láta hina fara
á undan. Það var ómögulegt að
vera Ijóslaus og aftastur. Ég hafði
þó Ijós. Sá síðasti fór framhjá mér,
og svo fikraði ég mig á eftir. Ég
vildi ógjarnan detta, svo ég fór
hægt og studdist með veggjum.
Hinir fóru hraðar.
Nokkru neðar þurftum við að
vaða lækinn á flúðum. Þá hafði ég
engan stuðning. Fyrirrennari minn
hafði staf og rann þetta lipurlega.
Ég einbeitti mér að því að vera
nú stöðugur, og fikraði mig yfir
ylvolga flúðina. Þetta ætlaði að
hafast, nú voru svo sem tvö skref
eftir.
í sama bili fann ég sjálfan mig
liggjandi á fjórum fótum f læknum.
-• VIKAN 34. tbl.