Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 45

pira-system vegghúsgögnin fást hjá okkur — pira-system
HÚSGAGNAVERZLUN REYKJAVÍKUR
BRAUTARHOLTI 2
uiuöoösnqöödA uidjsÁs - nnd — jnyyo eíq jsej u i u öo ösn q
a
ð
KERAMIK
a
ð
MÁLVERK
f
ö
9
r
u
TEIKNINGAR
h
e
i
m
i
I
i
SÓFASETT
f
i
n
n
i
ð
SVEFN BEKKIR
h
BORÐST. SETT
f
ö
9
r
u
HÖGGMYNDIR
h
e
i
m
i
I
i
SÓFABORÐ
f
i
n
n
i
ð
H3ÓNARÚM
Þ
é
r
VEGGHÚSG.
Skammt frá henni var lítil rifa á veggnum. Angelique leit i gegnum
hana og sá konungsfjölskylduna sitja við borö, ásamt erkibiskupunum
tveimur af Bayonne og Toulouse, meðal annarra.
— Móttakan í morgun var í rauninni til þess að sjá þetta óvenjulega
par, sagði kóngurinn. — En sú kona, vinir minir! Ég hafði heyrt, að
hún væri einstaklega fögur, en ég trúði þvi ekki. Og það lítur út fyrir,
að henni þyki raunverulega vænt um hann. En ég veit ékki, hvað ég á
að segja um fatlaða manninn.
— Það veit enginn, hvað hann á að segja um hann, sagði erkibiskup-
inn af Toulouse þurrlega. — Það er eitthvað djöfullegt við hann.
Byrjar hann nú aftur á þessum heimskupörum sinum, hugsaði Ange-
lique örvæntingarfull.
Einn herranna i fylgdarliði konungs, sagði hálf hlægjandi:
—. Að elska sinn eigin mann! Það er hlægilegt! Þessi unga kona hefði
gott af þvi að vera svolitla stund við hirðina.
— Eins og það sé ekki fallegt og eðlilegt, að eiginkona og eiginmaður
elskist, sagði ekkjudrottningin. — Ég finn ekkert hlægilegt við það.
— E'n það er svo sjaldgæft, andvarpaði Madame de Monteville.
— Það stafar af því, hvað það erf sjaldgæft, að fólk fái að gifta sig
af ást, sagði kóngurinn lágri röddu.
Stundarkorn varð þvinguð þögn. Ekkjudrottningin og kardinálinn
litu óttaslegnu augnaráði hvort á annað. Erkibiskupinn lyfti hendinni.
— Yðar hágöfgi, hafið ekki áhyggjur af því, sagði hann hátiðlega.
— Séu guðs vegir órannsákanlegir, þá á það ekki síður við um vegi
guðsins Erosar. Og Þar sem yðar hágöfgi nefnir þetta einmitt í sam-
bandi við Peyrachjónin, get ég upplýst það, að þessi maður og þessi
kona höfðu aldrei sézt fyrir hjónavigsluna. En nú, eftir að hafa verið
gift í nokkur ár og eignazt lítinn son, hefur kviknað með þeim ást,
sem ekki er hægt að komast hjá að taka eftir.
Anna af Austurríki varð þakklát á svipinn og erkibiskupinn breiddi
úr sér eins og montinn hani.
Er hann að látast eða er honum alvara? hugsaði Angelique.
— Maðurinn er ljótur og vanskapaður, sagði kardinálinn. — en þegar
ég sá hann og konu hans hlið við hlið, hugsaði ég: Þetta er mjög fallegt
par.
■—■ Þetta er næstum eins og þjóðsaga, sagði hirðmaðurinn, sem áður
hafði talað. — Svona lagað heyrir maður hvergi nema hér I Suður-
Frakklandi.
— Mér er ami að kaldhæðni yðar, sagði ekkjudrottningin kuldalega.
Hirðmaðurinn drúpti höfði og lézt hafa áhuga fyrir hundi, sem lá
við dyrnar. Þegar Angelique sá hann líta á felustað hennar, reis hún
flóttalega á fætur og hörfaði, en kjóllinn hennar festist í borði, og með-
an hún var að reyna að losa sig, kom, ungi aðalsmaðurinn og lokaði
dyrunum á eftir sér.
Hann gekk léttum skrefum fram fyrir Angelique, en sneri sér þar
við til að athuga hana nánar.
— Ja hérna, sem þetta er ekki gullklædda konan!
Hún leit fyrirlitlega á hann og reyndi að komast framhjá honum
en hann varnaði henni vegarins.
— Ekki þennan flýti! Þér eruð sem sagt konan, sem elskar eigin-
mann sinn. Og það þennan mann! Hreinasta Appollo!
— Já, þér standizt ekki samanburð við hann.
Hann leit á hana, og augu hans drógust saman í mjóar rifur.
— Já, svo þér reynið að bíta frá yður?
Hann litaðist flóttalega um, greip um úlnliði hennar og dró hana með
sér innundir stigann.
— Sleppið mér! sagði Angelique.
— E'itt andartak, ljúfan mín. Fyrst skulum við gera upp reikningana.
VIKAN 34. tbl. —