Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 49

komið í veg fyrir það, að fortíðin
ásótti hana.
Lykladrengurinn í gistihúsinu, þar
sem við Alex höfðum mælt okkur
mót, sagði mér, að hann hefði kom-
ið þar, en væri farinn aftur. Ég
tók á leigu herbergi næst herbergi
hans að Brimargarði, og þegar ég
kom út úr kaffistofunni, benti kunn-
ingi okkar, skrifstofumaðurinn, mér
að tala við sig.
„Hittuð þér gráskegg?" spurði
hann.
Ég ákvað að segia honum undan
og ofan af, ef vera mætti að hann
gæti sjálfur frætt mig um eitthvað.
„Jú, ég hitti hann að máli, en hann
var ekki sérlega skrafhreifinn. En
segja mætti mér að hann væri fað-
ir Dollyar".
„Faðir hennar? En hún ber þess
merki að vera af góðu fólki".
„Þau merki virðast ekki óafmáan-
leg".
„Eigið þér við að þér hafið einnig
fundið hana?"
„Hún hefur látið skrá sig til náms
við háskóla borgarinnar. Auk þess
hefur hún ráðið sig sem bílstjóra
hjá gamalli konu, frú Bradshaw
að nafni".
„Þeirri sem ekur í Rolls-Roce bíln-
um?"
„Já, þekkið þér hana?"
„Ekki get ég sagt það. Þau snæða
hérna venjulega hádegisverð á
sunnudögum ,sonur hennar og hún".
„Hvað finnst yður um hann?"
„Dr. Bradshaw yfirkennara? Hann
lætur menntamálin hérna mjög til
sín taka. Ekki óviðkunnanlegur,
þrátt fyrir Harvardhreiminn. En það
er dálítið erfitt að reikna út ná-
unga eins og hann; laglegur, aðlað-
andi og vel menntaður, kominn á
fertugsaldur — en heldur dauða-
haldi í pilsfald móður sinnar".
Þegar ég kom út aftur, hafði
þokan frá vatninu læðzt inn yfir
landið. Ég gerði enn vart við mig
á gististaðnum, en lykladrengurinn
kvað Alex ókominn til baka. Það
kom mér ekkert á óvart, þegar ég
sá rauða Porschebílinn hans standa
undir trjánum, úti fyrir hliðvarðar-
húsinu heima hjá þeim Bradshaw-
mæðginum. Dyrnar á húsinu stóðu
í hálfa gátt og lagði Ijós út um
gættina, en inni fyrir grét kvenmað-
ur, hátt og með ekkasogum.
Ég hratt upp hurðinni og gekk
inn fyrir.
„Komdu þér út!" hrópaði Alex,
þegai* hann sá mig.
Þau lágu á svefnbekk í dagstof-
unni, en eitthvað virtist við sam-
komulagið að athuga, því að treyja
Dollyar var hengilrifin og skein í
annað brjóst hennar bert. Hún leit
til mín og ég sá að svipur hennar
var sem steinrunnin af skelfingu;
eins þegar hún endurfók orð hans;
hrópaði að ég skyldi koma mér út.
„Ég held að það sé hyggilegra
að ég fari hvergi", svaraði ég þeim
um leið og ég lokaði hurðinni að
baki mér og gekk þangað, sem þau
lágu. „Er hún meidd, Alex?" spurði
ég.
„Ekki held ég það. Hún kom á
hlauupm eftir veginum; ætlaði svo
að snúa við og flýja, þegar hún
varð mín vör og veitti allharða mót-
spyrnu, þegar ég stöðvaði hana".
Eins og til að sanna orð hans,
losaði hún aðra hendina úr greip-
um hans og barði hann fyrir brjóst,
og hönd hennar var blóðug, svo að
rauðir flekkir komu á skyrtu hans.
„Slepptu mér", veinaði hún. „Ég
vil deyja; ég hef til þess unnið . . ."
„Henni blæðir, Alex".
Hann hristi höfuðið. „Það er ekki
hennar eigið blóð. Vinkona hennar
hefur verið myrt".
„Og það er allt mér að kenna",
sagði hún hljómvana röddu. „Hún
lá í blóði sínu, þegar ég kom að.
Og það var ég, sem fékk hana til
að koma hingað".
„Um hverja er hún að tala,
Alex?"
„Einhverja vinstúlku sína, að
nafni Helenu. Ég kannast ekkert við
hana".
Það geri ég.
Dolly tók að tauta eitthvað, svo
lágt og ógreinilega, að ég nam
ekki nema orð og orð. Hún var
djöfull í mannsmynd eins og faðir
hennar, og eins og faðir Helenu
hafði verið, og það var morðið,
sem tengt hafði þær blóðböndum
og hún hafði orðið til að svíkja
blóðsystur sína og þar með valdið
henni bana, tuldraði hún.
„Þetta er óráðshjal", mælti Alex
og vildi sefa hana. „Þú hefur aldrei
unnið neinum mein".
„Hvað veizt þú um mig?"
„Allt það sem ég þarf að vita.
Ég elska þig".
„Það máttu ekki segja. Það gerir
einungis að eggja mig til að fremja
sjálfsmorð". Hún settist upp, starði
á blóðugar hendur sínar og grét af
enn meiri ekka, en þurrum augum.
„Ég er glæpakvendi, eins og faðir
minn var glæpamaður", hrópaði
hún.
Ég settist hjá þeim á fornfáleg-
an svefnbekkinn, og sagði við hana:
„Hvað heitir faðir yðar, Dolly?
Chuck Begley?"
„Hann kallar sig það nú. Réttu
nafni heitir hann Thomas McGee.
Hann er lygahundur og ófreskja. Og
hann hefur gert mig að þeirri
ófreskju, sem ég er".
„Hvernig fór hann að því?"
„Hann skaut mömmu og skildi
hana eftir liggjandi í blóði sínu,
en ég sagði Alicu frænku það og
lögreglan tók hann í sínar hendur
og hann fékk sinn dóm. Og nú hef-
ur hann framið morð öðru sinni".
„Myrsti hann Helenu?"
„Já — og ég á sökina. Ég varð
til þess að þannig fór".
Henni virtist það annarleg nautn
að játa sekt sína. Gráfölt andlitið
þurr gráturinn, þagnirnar á milli
þess, sem hún tuldraði í belg og
biðu, allt bar þetta vitni hörðum,
innri átökum og mér fannst ósjálf-
rátt sem þeim fylgdi sú hætta að
eitthvað einkar verðmætt ,en við-
kvæmt, kynni að brotna og týnast
svo að það yrði aldrei aftur fundíð.
Ég sneri mér að Alex. „ÞekkiS
þér nokkurn lækni hér í borginni?"
spurði ég.
Hann hristi höfuðið. „Getum við
ekki farið með hana í sjúkrahús?"
„Ekki nema einkalæknir verði
henni til verndar".
„Verndar — gegn hverju?"
„Lögreglunni, eða jafnvel því, að
hún verði sett á geðveikrahæli. Ég
vil ekki að hún verði neydd til að
svara spurningum nokkurra opin-
berra aðila fyrr en ég hef sjálfur
athugað hvað gerzt hefur í sam-
bandi við Helenu".
Það fór hrollur um stúlkuna. „Ég
þekki sálfræðing, dr. James God-
win, sem mamma leitaði til, þegar
ég var telpa".
„Er sími hérna?"
„Frú Bradshaw hefur leyft mér
að nota sinn síma".
Það hvíldi þung þögn yfir hvítu
byggingunni, en ég sá Ijós í nokkr-
um gluggum og hringdi dyrabjöll-
unni. Stórvaxin kona af spænskum
uppruna, klædd litsterkum baðmull-
arkjól, opnaði og tilkynnti mér
óspurð að dr. Bradshaw væri ekki
heima og frúin gengin til náða.
„Ég ætlaði einungis að fá að
hringja. Ég þekki til stúlkunnar, sem
býr í hliðvarðarhúsinu — hún er
veik".
Sú spænska hleypti mér inn, þó
að henni væri það bersýnilega þvert
um geð, vísaði mér upp stiga og
síðan inn í skrifstofu, þar sem bóka-
hillur þöktu alla veggi. James God-
win sálfræðingur var til allrar ham-
inaju skráður símnotandi. Ég
hringdi; röddin, sem svaraði var
svo hlutlaus, að ekki varð einu
sinni greint hvort heldur hún var
karlmanns eða kvenmanns.
„Get ég fengið að tala við herra
Godwin".
„Þér talið við hann". Það var
auðheyrt á röddinni, að hann var
farinn að þreytast á að segja stöð-
ugt til nafns síns.
Ég skýrði honum fyrst frá hvaðan
ég talaði. „Ég hringi vegna stúlku,
sem segist hafa verið sjúklingur
yðar. Dolly MacGee. Henni líður
ekki sem bezt".
„Dolly... ég hef hvorki heyrt
hana né séð í ein tíu ár. Hvað
amar að henni?"
„Ég held að það væri hyggileg-
ast að þér kæmuð og lituð á hana.
Hún er — vægast sagt — ekki með
sjálfri sér. Það er í sambandi vlð
morð".
Það rumdi eitthvað í honum. Með
hinu eyranu heyrði ég frú Brads-
haw kalla ofan af stigapallinum:
„Hvað er eiginlega um að vera,
Maria?"
„Hann segir að Dolly sé veik".
„Hver segir það?"
„Það hef ég ekki hugmynd um.
Einhver maður . . ."
„Hvers vegna sagðir þú mér ekki
strax að hún væri veik?"
„Ég var á leiðinni upp til yðar".
Godwin sálfræðingur talaði enn,
lágri hlutlausri röddu. Rödd fortíð-
arinnar. „Þetta kemur mér ekki svo
mjög á óvart. Það gerðust voveif-
legir hlutir í fjölskyldu hennar, þeg-
ar hún var barn að aldri".
„Myrti faðir hennar móður henn-
ar?"
„Já". Svarið var einna líkast
stunu. „Vesalings telpan kom að
henni fyrst, þar sem hún lá í blóði
sínu. Því næst var telpan látin berq
vitni fyrir réttinum. Við látum þær
hrottalegu aðfarir viðgangast. . ."
Hann þagnaði við, mælti sfðan
breyttri röddu; stuttur í spuna og
ákveðinn: „Ég kem".
„Frú Bradshaw beið mín í and-
dyrinu. Vafði sloppinn fast að hold-
skvapinu.
„Hvað gengur að stúlkunni?"
„Tilfinningar hennar hafa kom-
izt úr jafnvægi. Ég var að gera
Godwin sálfræðingi hennar viðvart.
Hann hefur stundað hana áður",
svaraði ég.
„Þér eigið við að vesalings stúlk-
an sé . . ." Frú Bradshaw þagnaði
við og drap fingri á enni sér.
Bíll ók í hlð f sömu andrá, svo
ég slapp við að svara spurningu
hennar. Roy Bradshaw kom inn.
Það var þokuúði í liðuðu hári hans,
svipur hans glaðlegur og opinskár,
en breyttist samstundis og hann leit
mig.
„Þú kemur seint heim", mælti
frú Bradshaw ásakandi. „Situr að
drykkju og snæðingi, og lætur mig
hýrast eina heima. Hvar hefurðu
eiginlega haldið þig?"
„Þú hlýtur að muna að það var
samkvæmi hjá háskólamönnum f
kvöld. Hvað er eiginlega um að
vera, mamma?"
„Þessi maður var að enda við
að segja mér að stúlkukindin úti í
hliðvarðarhúsinu sé gengin af göfl-
unum. Hvað kemur til að þú ræður
til mín slíka stúlku; geðsjúkling . . .
Ef þú bærir minnstu umhyggju fyrir
VIKAN 34. tbl. —