Vikan - 20.08.1964, Blaðsíða 21

kynna, að ég yrði að standa mig,
ef ég hygðist ná góðum einkunn-
um. ,,Ég geri annars ráð fyrir að
yður mundi falla betur við stærri
háskólana, eins og Berkley eða
Chicagó-háskóla. Sjálf stundaði ég
nám í Chicagó".
,,Og hafið svo hafnað hérna".
Ég sagði þetta í mesta sakleysi.
En hún leit á mig biðjandi augum,
labbaði sig síðan á brott, eins og
ég hefði veitt henni ráðningu. Það
leit ekki út fyrir að mér mundi
ganga vel að komast í mjúkinn hjá
kennurunum.
Loks opnuðust dyrnar á skrifstofu
ungfrú Sutherland yfirkennara.
Dolly kom fram á ganginn; þakk-
aði báðum yfirkennurunum innilega
um leið og hún kvaddi þá í dyrun-
um. Ég veitti því þó strax athygli,
að göngulag hennar var annarlega
stjarft, og að hún var föl í andliti
og beit á vörina.
Ég veitti henni eftirför þegar hún
hélt I áttina að dyrum bókasafns-
ins. Stöðvaði hana úti fyrir dyr-
unum.
„Frú Kincaid?"
Hún snarstanzaði eins og ég hefði
lagt hana hnífi.
„Ég vildi gjarna fá að segja
nokkur orð við yður, frú Kincaid".
Hún strauk hárið frá enninu.
„Hver eruð þér?" spurði hún.
„Kunningi eiginmanns yðar. Hon-
um hefur ekki liðið sem bezt und-
anfarnar þrjár vikur, og það er
fyrst og fremst yðar sök".
„Ég býst við því", svaraði hún,
eins og henni kæmi það nú fyrst
f hug, að Alex kynni að sakna
hennar.
„Alex væntir þess, að þér komið
aftur heim til hans. Hann bíður
hérna í borginni.
„Mín vegna má hann bíða til
eilífðarnóns. Og ég fer ekki heim
til hans aftur". Það var eitthvað
það í augnatilliti hennar, sem mér
féll ekki. Það var starandi, sjáöldrin
víð og gljáinn þurr og kaldur; augu,
sem ekki gátu lengur grátið.
„Er það eina orðsendingin, sem
þér viljið koma til eiginmanns
yðar?" spurði ég.
„Hann er ekki eiginmaður minn.
Ekki í raun réttri. Segið honum að
hann skuli láta ógilda hjónaband
okkar. Ég er ekki strax undir það
búin að leggjast við stjóra. Segið
honum að ég hafi ákveðið að Ijúka
háskólanámi mínu fyrst. . ."
Það var engu líkara en að hún
Framhald á bls. 47.