Vikan - 14.01.1965, Qupperneq 15

öðrum bílnum var gömul kona
með þykk gleraugu og hund,
sem hoppaði um allt í bílnum
hennar. í hinum var feitur ná-
ungi, sem lyktaði eins og heilt
brugghús. Brettin hans voru
svo ryðguð að ekkert mátti við
þau koma, að minnsta kosti það
sem ég beyglaði. Ég er ungling-
ur, svo að ég er alltaf í órétti.
Hann fær ný bretti og ég sök-
ina. Gamla konan....“
„Staðreyndirnar segja, að í
þetta skipti hafir þú átt sökina.“
„Staðreyndir lögreglunnar,
já.“ Jimmy gekk fram og aftur
um eldhússgólfið. „Meðan þú
varst inni að tala við Riggio
og þið voruð að segja hvor öðr-
um, hve ómögulegir ökumenn
þessir unglingar væru, var ég
hér frammi og hugsaði um min-
ar staðreyndir. Ég hefði ekkert
á móti þvi, að einhver hlustaði
meðan ég segi frá þeim.“
Rödd pabba hans varð ákveð-
in. „Áttaðu þig, Jimmy!“
Jimmy stanzaði snögglega.
„Fyrirgefðu, pabbi, ég hrópaði
alltof hátt,“ sagði hann. „En
ég ók með sérstakri gætni, vegna
þess að ég hafði farið fram lijá
slysstað — þar var fullt af lög-
regluþjónum, sjúkrabíll og
mannfjöldi."
„Á Lake Boulevard. Við sáum
það í sjónvarpinu/
„Já,“ sagði Jimmy. „Ég er
hræddur við slys, svo að ég ók
sérstaklega varlega. Þar að auki
þekkti ég bílinn hennar Mrs.
Murphy. Mr. Murphy er einn
af beztu viðskiptavinum þínum,
svo að ég hefði heldur ekið út
í skurð en rispa þennan bíl.
Liggur það ekki í augum uppi?“
„Ef þú hefur þá átt kost á
nokkru öðru en árekstrinum,"
sagði pabbi hans.
„Hún félck alveg nægilegt
pláss.“
„Áreksturinn var á hægri ak-
rein.“
„Táknar það, að ég hafi átt
sökina?“
„Ég er hræddur um það,“
sagði faðir hans.
„En ef liún hefur nú ekið á
mig?“ sagði Jimmy. „Ef hún
hefur nú stigið á bensinið? Með
öllum þeim hestöflum, sem henn-
ar bíll hafði yfir að ráða, gat
hún verið komin að mér á svip-
stundu."
Pabbi hans starði á hann.
„Jimmy, í guðs bænum!“
„Það hefði getað verið.“
„Hve fjarstæðukenndar hug-
myndir er hægt að fá?“
Cricket sagði,“ Hættu. Hann
er æstur. Við skulum ekki tala
meira um þetta núna.“
Jimmy leit á hana. „Þú trúir
mér ekki eldur.“
„Ég hef ekki sagt það, sonur
minn. Ég....“
„Þú þarft ekki að segja það.“
Hann horfði á föður sinn. „Eða
þú, pabbi. Þið haldið bæði að
ég sé að reyna að koma mér und-
an, losna við ábyrgðina. Þið
haldið bæði að ég sé lygari.“
„Ó, hættu!“ sagði Cricket.
„Þetta er mesti misskilningur,“
sagði faðir hans. „Ég hef ekki
efazt andartak um að þú heldur,
að þú hafir ekið varlega. Það
getur verið, að þú hafir verið
að hugsa of mikið um slysið,
sem þú sást og ekki nóg um
aksturinn. Það getur verið, að
þú hafir misreiknað hraðann og
fjarlægðina. Reyndu að horfast
í augu við þetta, Jimmy. Eng-
inn mundi aka á annan bil sem
væri að fara framhjá, hvorki
af slysni eða með vilja. Þú get-
ur reynt að sannfæra mig um
það og hvern sem er, en reyndu
ekki að sannfæra sjálfan þig
um slíkt.“
Jimmy var svipþungur. „Er
þetta þitt síðasta orð?“
„Það er það.“ Faðir hans stóð
upp. „Ég verð að fara og tala
við Ben Murphy og segja hon-
um hvernig mér liður vegna
meiðsla konunnar lians.“ Hann
leit á son sinn. „Þú þarft ekki
að fara.“
Cricket sagði „Ekki í kvöld!
Jimmy er... .“
„Það er allt í lagi með mig,“
sagði Jimmy. „Ég ætla að koma.“
Jimmy og faðir hans komu
að hliðinu hjá Ben Murphy kl.
tíu. Ljósin i garðinum voru
kveikt, fjöldi ljósa á þessari
stóru landareign, sem lá upp
eftir hæðunum. Múrveggur lá
meðfram veginum. „Nógu hár
til að varna óviðkomandi inn-
göngu,“ hafði pabbi hans ein-
hvern tima sagt,“ og nógu lágur
til að láta þá sjá, hvers þeir
fara á mis.“ Húsið var allt upp-
ljómað, langt og lágt, úr hvit-
um múrsteinum og gleri, með
rauðu tiglaþaki. Faðir hans kom
gamla bílnum þeirra fyrir við
hliðina á löngum sportbíl við
innganginn.
„Pabbi,“ sagði Jimmy, enn
svipþungur, „það er sama hvað
þú heldur eða hvað ég held,
ég get ekki tekið á mig sökina.
Gharlie Stern sagði, að það
mætti ég ekki.“
„Við erum ekki komnir hing-
að til að taka á okkur neina
sök,“ sagði faðir hans. „Við er-
um hér til að sýna, að við erum
heiðvirt fólk, að okkur tekur
það eins sárt og framast er unnt,
að Mrs. Murphy slasaðist.“
Þeir stigu út úr bilnum og
gengu eftir hvitum gangstig
kringum húsið að framdyrunum.
JBen Murphy kom til dyra. Hann
var í léttum frakka og með hatt.
í hendinni hélt hann á vinglasi.
Hann var þrekinn og grófgerð-
ur maður. Andlit hans var búldu-
leitt og rjótt, varirnar þykkar.
Augun voru hörð og flöt, eins
og glerbrot, sem ljósið speglað-
ist í.
„Franklin,“ sagði hann. „Hvað
er þér á höndum?“
„Þetta er Jimmy, sonur minn.
Hann var....“
„Auðvitað!“ Rödd Murphy var
illileg. „James Franklin! Það
var nafnið, sem þeir gáfu mér
upp, en ég setti það ekki i sam-
band við þig.“ Han leit ná
Jimmy og reiðisvipur færðist
yfir andlit hans. „Bölvað svin-
ið! Veiztu hvað þú hefur gert
konunni minni? Þú varst næst-
um búinn að drepa hana, hvorki
meira né minna. Þú hefur eyði-
lagt andlit hennar!“
Jimmy sagði: „Mér þykir það
leitt, Mr. Murphy. Ég....“
„Leitt! Þú ættir að sjá hana!
Ég er að koma frá sjúkraliúsinu
og ég get sagt ykkur, að það
var hræðileg sjón. Svona fallegt
andlit -í- í molum. Nefið brotið,
augun lokuð, djúpir skurðir.“
Hann lyfti glasinu og bölvaði.
,,Þér þykir það leitt! Þér á eftir
að þykja það verra!“
Pabbi hans tróð sér nú fram
fyrir Jimmy. „Hægðu á þér,
Ben.“ Rödd hans var róleg, en
það var dálitill broddur í henni.
„Við komum hingað til þess að
segja þér, hve ákaflega sárt okk-
ur tekur þetta og við vildum
gera allt sem i okkar valdi stend-
ur. Vertu ekki of harður við
drenginn. Honum liður illa.‘
„Láttu hann tala,“ sagði
Jimmy.
„Hvað segir hann?“ Rödd
Murphy var hás af reiði. „Ertu
að brúka munn við mig, dreng-
ur?“
„Nei, herra minn, það er ég
ekki,“ sagði .Timmy. „Ég skil
tilfinningar yðar varðandi Mrs.
Murpliy. Látið mig bara heyra
það, ef yður langar til. Ég sá
hana sjálfur eftir slysið — ég
annaðist hana. Þá óskaði ég
þess líka að ég hefði einhvern
til að láta það bitna á.“
Murphy starði á Jimmy. Svo
sagði hann við föður hans.
„Farðu með krakkann burt!“
Hann var rámur og röddin skalf.
„Ég er ekki viss um að ég geti
haft vald á mér. Þessi morð-
ingja krakki þinn — ég vildi að
ég gæti lumbrað á honum. Að
henda konunni minni út af veg-
inum.... “ Munnur hans herpt-
ist grimmdarlega saman. „Þú
munt heyra frá mér, Franklin.
Þú skalt heyra frá mér!“
,Jimmy fann pabba sinn taka
um handlegg sér. „Komdu,
drengur minn.“
Foreldrar hans sátu saman í
eldhúsinu og horfðu hvort á
annað yfir eídhúsborðið, eftir að
Jimmy var háttaður. Þau gerðu
ekki að gamni sinu, eins og þau
voru vön, köstuðu ekki á milli
sin léttum orðum til þess að
milda sársaukann eins og oft,
þegar eitthvað var að. Cricket
hafði hendurnar spenntar og fað-
ir hans nuddaði andlit sitt.
„Ben Murphy er ekki hægt
að kalla góðan mann, sagði hann.
Hann er grófur og stundum get-
ur liann verið illskeyttari en
fjandinn sjálfur. Ég er hræddur.
um, að hann verði erfiður vegna
þessa. Þetta er önnur kona hans,
tuttugu og fimm árum yngri en
hann, falleg kona — fyrir mann
eins og Ben er slik kona meira
en venjuleg eiginkona. Hún er
verðmikil eign, tákn um auðævi
hans og frama.“
Cricket sagði: „Hún er ekki
hótinu betri en. . . .“
„Heyrðu nú!“
Cricket beit á vörina. Hún
var lengi þögul i baráttu við
sjálfa sig.
Svo leit hún up og mætti aug-
um manns síns. „Get ég tekið
þetta aftur?“
„Auðvitað, vina mín,“ sagði
hann blíðlega. „Ég hugsaði það
sama. Ég varð að taka það aftur
lika. Hvað sem hún er, þá kvelst
hún núna. Að kalla hana illum
nöfnum hjálpar hvorki Jimmy
né okkur.“
Cricket kinkaði dauflega kolli.
„Ég veit það.“
„Ben mundi lieimta bætur af
ömmu sinni fyrir að rispa brett-
ið hjá sér,“ sagði hann. Fyrir
svona persónulegan skaða eru
engin takmörk sett fyrir því,
sem hann gæti krafizt, bókstaf-
lega engin.“
„Jimmy hefur nú einnhverja
almenna tryggingu.“
„Tíu þúsund.“ Hann stóð upp
frá borðinu og fór að ganga hægt
um gólf. „Hversu mikils virði
er konuandlit, Cricket? Hvaða
Framhald á bls. 39.
VIKAN 8. tW. Jg