Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 10

Ung og blómleg Múríastúlka.
Yið erum stödd í litlum kofa í
frumskógum Indlands. Allt f
kringum okkur eru börn ó
aldrinum fimm til s'eytjón ára.
Það er kvöld. Meðan minnstu
börnin leika sér úti í horni
skipta þau eldri sér í pör fyrir nótt-
ina.
— Viltu deila rekkju þinni með
Mukwab í kvöld? spyr foringi hóps-
ins fjórtán ára gamla stúlku.
Hún hristir höfuðið ákveðin.
— Þá sting ég upp á Dafedar.
— Ég vil hann ekki heldur.
— Hvern viltu þá?
— Havaldar, hrópar hún og augu
hennar Ijóma.
Það verður þögn. Krakkarnir
skipta sér í hópa og ráðslaga á
lægri nótunum. — Það kemur ekki
til greina, hrópar þá allt í einu níu
ára gamall drengur. — Þú ert bú-
in að liggja með honum þrisvar. [
nótt verð ég að fá að sofa hjá
þér. Vertu nú væn ....
Stúlkan hlær og gengur til
drengsins. — Það er þá bezt ég
lofi þér það núna, segir hún og
fer að greiða honum.
Svo verður aftur þögn; inn í
paradísina verður að ganga á tá-
broddunum, léttum, hljóðlausum
skrefum, eins og mannkynið gekk
fyrir syndaflóðið. Aðeins sá, sem
að minnsta kosti um stundarsakir
er reiðubúinn til að hugsa sem svo,
að hans eigið siðferðiskerfi þurfi
ekki endilega að vera hið eina
rétta — aðeins hann getur lesið
þessa grein án þess að hafa það
á tilfinningunni að hafa verið leidd-
ur inn í eitt af syndarinnar lasta-
bælum.
AÐEINS SÁ, SEM AÐ MINNSTA KOSTI UM
STUNDARSAKIR ER REIÐUBUINN TIL AÐ
HUGSA SEM SVO, AÐ HANS EIGIÐ SIÐFERÐIS-
KERFI ÞURFI EKKI ENDILEGA AÐ VERA HIÐ
EINA RÉTTA - AÐEINS HANN GETUR LESIÐ
ÞESSA GREIN ÁN ÞESS AÐ HAFA ÞAÐ Á TIL-
FINNINGUNNI AÐ HAFA VERIÐ LEIDDUR
INN f EITT SYNDARINNAR LASTABÆLI.
MIIRIAR - HAMINGJH-
SAMASTIÞJOD-
FLOKKUR HEIMS
Múríaþjóðflokkurinn er álíka
fjölmennur og (slendingar — tvö
hundruð þúsund sálir. Hann býr f
héraðinu Bastar, sem er skammt
fyrir sunnan Dehli, í Indlandi miðju.
Allt umhverfis Múriana eru tígris-
dýr, eiturormar — og Indverjar, sem
eru sanntrúaðir Hindúar og telja
þennan heiðna litla þjóðflokk og
allt hans athæfi eitt djöfulsins spil-
verk.
Pálmavfn, sem er betra en
kampavín.
Fyrsti fulltrúi þjóðflokksins mætir
okkur á skógarstíg einum, syngj-
andi drengur tfu ára gamall. Þetta
var f fyrsta sinn sem við heyrðum
einhvern syngja í Indlandi. Utan
þeirra húsa, sem sérstaklega eru
til þess ætluð að hafa í frammi tón-
list, syngur aldrei neinn. í borg-
unum hlæja menn ekki einu sinni.
Og hér kemur svo allt f einu lítill
drengur, sem syngur af kátfnu og
fullum hálsi og kippist ekki við af
hræðslu við að sjá okkur, þótt skóg-
urinn sé þykkur.
Hann hefur fjögur rauð blóm f
hárinu og um hálsinn keðju úr tré-
kubbum.
Hann gengur til Claude Deffarge,
réttir henni blóm og spyr: — Ertu
motari (ógift stúlka)?
Claude kinkar kolli.
— Taktu þá við þessu blómi. Það
táknar ást.
Við verðum dálítið hissa og ég
spyr þennan litla kavalér hver hafi
gefið honum þessi blóm.
— Mín motiari, segir hann og
augu hans Ijóma.
— Og hve gömul er hún?
Drengurinn leggur hendurnar að
bringu sér og lætur eins og hann
sé að taka utan um egg eða epli
eða eitthvað annað með svipaðri
lögun.
— Hún er ekki eldri en þetta, út-
skýrir hann. — Brjóstin hennar eru
ennþá minni en sítrónur. En þau
eru þau fallegustu í þorpinu.
Við fylgjum honum til þorpsins.
Þar tekur á móti okkur ung stúlka,
sem býður okkur upp á salfi, pálma-
vín sem er betra á bragðið en
kampavín. En hún segir okkur Ifka,
að þorpsöldungurinn vilji ekki taka
á móti okkur og að án hans leyfis
getum við ekki dvalið í þorpinu.
— Hann er bara svolítið f þvf,
segir þá annar drengur eldri. Hann
er hræddur um að hann móðgi
ykkur óviljandi, ef hann talar við
ykkur fullur. Verið þið bara róleg;
þetta lagast.
Engir fullorðnir eftir miðnætti.
Múríar teljast til þeirra þrjátíu
milljóna Indverja, sem rekja ættir
sínar til þess fólks, sem í landinu
bjó áður en arísku sigurvegararn-
ir flæddu yfir úr norðri. Þeir lifa —
líkt og forfeður þeirra fyrir þús-
undum ára — á landbúnaði, veið-
um og fiskirfi og hafa orðið fyrir
sáralitlum áhrifum frá trú og sið-
um Hindúa. Þeir hafa líka allt fram
á þennan dag haldið við þeirri
stofnun, sem gerir það að verkum
að nú til dags eru þeir ein ham-
ingjusamasta þjóð jarðarinnar —■
ghotul eða barnahúsinu.
Eitt slikt hús er f hverju þorpi.
Venjulega er það úti í jaðri skógar-
ins, lítið eitt afsíðis frá annarri
byggð. Foreldrarnir hafa aðeins
smábörnin hjá sér; öll hin búa sam-
an í þessum kofa og eru laus við
allt eftirlit og afskiptasemi hinna
fullorðnu. Þetta er í framkvæmd
frjálst barna- og unglingalýðveldi,
sem hefur sín eigin lög.
Það er erfitt fyrir gesti að fá
leyfi til að heimsækja barnahúsin,
en við höfðum heppnina með okk-
ur. Sá kurteisi unglingur, sem beðið
hafði okkur afsökunar á drykkju-
skap þorpsöldungsins, er höfðingi
fyrir ghotuli staðarins. Hann er' ný-
búinn í skóla og trúir okkur, þegar
við segjumst hafa áhuga fyrir þvf,
sem evrópskir félagsfræðingar kalla
heilbrigðustu uppeldishætti f heimi.
Sama kvöld fáum við að horfa
á börnin dansa. Tveimur dögum
síðar erum við opinberlega útnefnd
ættingar staðarfólksins. Nú er ég
bróðir höfðingjans og fæ titilinn
„divan", og Claude er heiðruð með
ávarpsheitinu „belosa". Báðum
þessum nafnbótum fylgja ábyrgð-
arstörf í lýðveldi barnanna.
En jafnvel þessi virðingarheiti
veita okkur ekki réttindi til að
dvelja f ghotulinu lengur en til mið-
nættis. Það, sem gerist eftir þann
tíma, er einkamál barnanna og eng-
inn fullorðinn hefur rétt til að skipta
sér af þvf, beint eða óbeint.
Sá bezti verður foringi
Hér sitjum við þá f hópi ungling-
anna, sem skipta sér niður fyrir
nóttina. Klukkan er orðin ellefu.
Stúlkan fjórtán ára er hætt að
greiða drengnum. Nú klæðir hún
hann úr skyrtunni og tekur að
nudda bak hans og handleggi. Hún
er höfði hærri en hann og alvöru-
kvenmaður miðað við þennan smá-
rolling.
Það er erfitt að líta ekki á þetta
frá okkar siðferðissjónarmiðum, og
indverski túlkurinn okkar verður
skuggalegur á svip.
— Hversvegna bannar stjórnin
okkar ekki svona nokkuð? spyr
hann á lægri nótunum.
Ég skil hvað hann hugsar, en
það er ekkert kynferðislegt við \
þetta nudd. Það er fyrst og fremst
til að gera vöðvana afslappaða
eftir störf dagsins á ökrunum.
Minni krakkarnir segja höfðingj-
anum frá hvað þau hafi gert um
daginn. Hann hefur titilinn sirdar
og það er hann, sem heldur uppi
lögum og reglu og refsar ef með
þarf. Enginn sýnir honum óhlýðni.
Foreldrunum kemur þetta ekki
við. Þeir fá ekki að skipta sér af
þvf, sem hér kemur fyrir. Þeirra er
að annast þau mál, sem öllum
þorpsbúum eru sameiginleg. Sam-
búðina við nágrannabyggðirnar og
stjórnina. Þau hafa líka eftirlit með
skólunum, sem margir sækja nú af
eigin frumkvæði.
Foreldrarnir gefa börnum sínum
líka að borða og í staðinn hjálpa
þau til við búreksturinn. En klukk-
an sex hafa allir safnazt saman í
barnahúsinu. Það er ekki einung-
is kynferðislegur uppeldisskóli. Það
er miðdepillinn fyrir athafnalíf
þorpsins. Hér eru veiðarnar skipu-
lagðar og hátfðahöld í sambandi
við brúðkaup og jarðarfarir. Eng-
inn Múriabyggð gæti verið án
barnahúss.
10 VIKAN 8-tbl-