Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 39

Segðu já, ástin mín
Framhald af bls. 13
— Mér finnst þú óþarflega kulda-
leg í hans garð, hrökk út úr mér,
og ég fann fyrir óskiljanlegri reiði.
Gina starði á mig. — O, fyrir-
gefðu, sagði hún með tilgerðarleg-
um spænskum framburði. — Eg skal
muna eftir því að vera mjög elsku-
leg við okkar göfuga húsbónda.
Vertu alveg róleg.
Það kom á daginn að það var
engum vandkvæðum bundið að
vera elskuleg, þetta þriðjudags-
kvöld, hvorki fyrir Ginu eða okkur
hin. Juan, eins og við fórum strax
að kalla hann, var svo skemmtileg-
ur og hugsunarsamur. Bill og Tony
fannst báðum hann vera „mjög
notalegur náungi", og það var á-
byggilega hámark á því hrósi sem
þeir gátu látið í Ijós um karlmann.
Það gladdi mig að ég hafði farið
í hvítan siffon kjól, sem ég keypti
í London. Hann fór mér vel, hvitt
fer alltaf vel við dökkt hár og
brún augu, og ég var viss um það
með sjálfri mér að ég leit vel út.
Ég fann augu Juans hvíla á mér
og leit við og mætti augnaráði
hans. — Við erum heppnir, að vera
í návist svona fagurra kvenna,
sagði hann með, spænskri háttvísi,
og leit á okkur systurnar til skiptis.
Tony var heldur klaufalegri. —
Þú ert dásamleg, Lisa, sagði hann,
— og þú líka, Gina, flýtti hann sér
að bæta við.
Juan leit hugsandi á Tony, var
hljóður um stund, en sagði svo:
— Ég vona að þið njótið verunnar
hér. Ef það er eitthvað, sem ég
gæti gert fyrir ykkur, þá vona ég
að þið látið mig vita það. Hann
rétti Bill nafnspjald. — Þið getið
alltaf náð í mig ( þessum símanúm-
erum, annað er á skrifstofunni, en
hitt er heima hjá mér.
Eftir þetta kvöld, sáum við ekkert
til Juans í marga daga. Tony var
reglulega skemmtilegur. Við synt-
um, lágum í sandinum, mösuðum
og hlógum.
Það var gaman að hlusta á sögur
hans frá Nairobi, og við urðum
fljótt góðir vinir, enda höfðum við
sameiginleg áhugamál.
Eitt kvöldið sátum við í fjörunni;
þá fór Gina að kvarta um höfuð-
verk. — Ég held að ég fari bara
heim að hátta. Þið getið verið eins
lengi og þið viljið, það er ekki
orðið svo framorðið.
Hálftíma seinna, þegar við geng-
um upp stíginn að húsinu, greip
Tony hönd mina, eins og af hend-
ingu. — Veiztu það að mér finnst
heppni mín næstum ótrúleg, — að
mér skyldi vera boðið hingað og
verða fyrir því láni að hitta þig,
sagði hann, og röddin var óvenju-
lega alvarleg.
— Það hefur verið mjög skemmti-
legt, sagði ég samþykkjandi.
— Fríið er ekki búið, við höfum
mikið að hlakka til ennþá, sagði
hann.
Ég leit á hann og var undrandi
yfir leyndardómsfullri röddinni.
Hann nam staðar, horfði á mig og
svo dró hann mig inn f. skugga
trjánna. — Lisa, ástin mín ... Ég
fann arma hans umvefja mig og
svo kyssti hann mig.
— Nei, Tony, — vertu nú rólegur.
Það var eitthvað f mér sem barðist
á móti þessum eignarétti, sem mér
fannst faðmlag hans fela í sér . . .
líklega hefur það verið grunur
minn um að Gina hafði ákveðið
þessa framvindu málanna fyrir-
fram, eða þá að ég var ekkert ást-
fangin.
Tony hörfaði aftur á bak, en hélt
samt fast í hönd mína. Ég sá von-
brigðin á drengjalegu andlitinu, en
hann virtist fullur viðkvæmni og
skilnings.
— Það er allt í lagi Lisa, sagði
hann. — Mér þykir fyrir þvf að ég
var svona ágengur — það er auð-
vitað svo stutt síðan við kynnt-
umst. . .
Ég brosti, og snerti kinn hans
með fingurgómunum. — Við höfum
nógan tíma, við skulum ekki hlaupa
á okkur.. .
Þessi atburður breytti engu f dag-
legri umgengi okkar. Gina var
ánægð, eins og malandi köttur, þeg-
ar hún horfði á eftir okkur, þegar
við gengum með ströndinni, eða
fórum í innkaupaferðir til bæjarins.
Stundum tók ég eftir þvf að Tony
horfði á mig, með augnaráði, sem
var allt annað en platoniskt, en
hann sýndi mér aldrei neina á-
gengni.
Einn daginn sá Bill auglýsingu
um nautaat, sem átti að vera þá
um kvöldið. — Ég gæti vel hugsað
mér að sjá það, sagði hann. —
Hvað segið þið um það?
— Uff, sagði Gina, með hryllingi.
— Ég veit ekki hvort ég get horft
á slíkt. Hvað segir þú, Tony?
— Ja, mér finnst ekki svo gott
að dæma um það, nema að hafa
séð það. Ég er alveg til í að fara.
En þú, Lisa?
— Nei takk, sagði ég ákveðin. —
Ég veit að ég hefi ekki gaman að
eitthvað til dundurs á meðan. Ég fæ
mér heilsubótargöngu á ströndinni.
Ég var rétt komin niður á strand-
götuna, þegar stór opinn bíll stanz-
aði við hlið mér. — Halló. Juan
Bartholome tók af sér sólgleraugun
og brosti. — Get ég ekið yður eitt-
hvað? Hvert eruð þér að fara?
Ég fann straum af gleði fara um
mig, við að sjá hann.
— Ég var að hugsa um að ganga
með ströndinni, í áttina til Santa
Eulalia. Þau hin fóru á nautaat . . .
Ég vildi ekki fara þangað.
Hann gretti sig, hvort það var
af því sem ég sagði um nautaatið,
veit ég ekki. — Það er langt þang-
að, það verður komið myrkur, þeg-
ar þér komið til baka. Eruð þér
vissar um að þér ætlið að fara svo
langt?
Ég yppti öxlum. — Mér fannst
það ágætis hugmynd . . .
— Þá hef ég aðra betri, svaraði
hann. — Komið heldur með mér á
Villa de Mar, þá getum við borðað
þar. Já?
Ég brosti og var allt í einu komin
í sólskinsskap. — Já, það er auðvit-
að miklu betri hugmynd.
Juan ók bílnum af miklu öryggi,
eftir ójöfnum rauðbrúnum götunum,
og eftir hálftíma vorum við komin
að Villa de Mar.
— Hvernig finnst yður smokkfisk-
ur? spurði hann, allt í einu.
— Eigið þér við að borða hann?
spurði ég með hryllingi. — Ég hefi
aldrei bragðað hann. Ég held það
hljóti að vera viðbjóðslegt.
—■ Hann hló. — Hver veit nema
að þér komizt upp á bragðið.
Borðin undir pálmatrjánum voru
á upphækkun, sem náði alveg út
að sjónum, þannig að öldugjálfrið
var allt í kringum okkur, það var
likast því að við værum á lítilli eyju.
Juan pantaði tapas, sem er
spánskur drykkur, en breytilegur
eftir því í hvaða héraði hann er
framborinn. — Reynið þetta, sagði
hann og rétti mér disk, sem var
fullur að litlum hringjum.
— Þetta er gott, sagði ég, —
hvað er þetta?
— Smokkfiskur, sagði hann sak-
leysislega og við fórum bæði að
hlæja.
Á leiðinni heim sungum við brot
8. tbi. VIKAN 39
því. En farið þið bara, ég finn mér
ALLT Á SAMA STAÐ
HiLLMAN MINX DE LUXE SALOON - 1967 ÁRGERÐ
FALLEGUR, STERKUR OG
SÉRLEGA VANDAÐUR
FJÖLSKYLDUBÍLL.
Á AÐEÍNS K R . 188.600. oo
HVAR FÁIÐ ÞÉR ÓDÝRARI FÓLKSBÍL í ÞESSUM STÆRÐARFLOKKI?
EGILL VILH JALMSSON HF.
LAUGAVEG 118, SÍMI 2 22 40