Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 9

fyrir hann. Og raunar — hann
var hræddur óður en hann fór inn.
Þessvegna valdi hann þakið.
— Væri til bóta að ég færi að
heimsækja hann? spurði Craig.
— Síður en svo, sagði Loomis.
— Þú lézt hann hafa uppþotabyss-
una. Craig hafði ekkert að segja.
Loomis ræskti sig og lyfti sér í
stólnum eins og höfrungur, sem
kemur upp til að anda. Craig þekkti
þessi merki. Loomis var í þann veg-
inn að verða kurteis.
— Eg held, að þú ættir ekki að
hitta þessa Philippu Naxos aftur,
sagði hann. — Við höfum ekki efni
ó að æsa eiginmann hennar.
— Það sagði hún líka, sagði
Craig.
— Hún lítur mikið upp til þín,
þessi unga kona.
— Er hún úr allri hættu nú?
— Matt Chinn heldur það. Álítur,
að þú hafir hjólpað henni mikið,
meðan þið voruð saman. Guð mó
vita hvernig, og segðu mér það
ekki, sagði Loomis. — Jæja, þú hef-
ur gert þinn skammt af góðverkun-
um. Eg býst við, að þú eigir skilið
að fó frí. Tvo mónuði, ef þú vilt.
— Á ég að koma aftur þó?
spurði Craig.
— Þú ert róðinn fró fyrsta síð-
asta mónaðar. Leynilega. Allt það.
Þú færð kannske smóvegis laun
líka, einhverntíma. Annars eru fleiri
hér, sem vilja heimsækja þig. Hann
lyfti sér ó fætur, skólmaði til dyra
og galopnaði þær. Selina kom þjót-
andi inn í herbergið í svölum, græn-
um línkjól fró Dior, kastaði gjöfum
í kjöltu Craigs og kyssti hann. Craig
só, að hann hafði eignazt sígarettu-
veski úr gulli, meira koníak, fleiri
rósir og sekk af vínberjum.
— Sígarettuveskið er fró föður
mínum, sagði hún. — Ég talaði við
hann í gegnum loftskeytastöð í dag.
Haram verður óbreytt og fjallið
líka.
— Ég held þú ættir að koma þér
þangað sjólf, sagði Loomis.
— Ég fer ekki ein þangað, sagði
Selina. — Ég ó enn marga óvini í
Zaarb.
— Við skulum senda flugvél með
þig, sagði Loomis.
— Faðir minn myndi ekki leyfa
það, sagði Selina. — Nei. Þið verðið
að lóta mig hafa fylgdarmann.
Hann. Hún benti á Craig.
— Nei, sagði Loomis. — Hann á
að fá frí.
Selina flissaði og Loomis var f
senn reiður og vandræðalegur á
svipinn.
Craig leið betur með hverri mín-
útu.
— Ég skal þá segja föður mínum
að þið svindlið á okkur. Þið krefjizt
vináttu okkar og neitið okkur um
ykkar bezta mann, sagði Selina.
Litaraft Loomisar varð aftur eðli-
legt, aðeins vandræðasvipur var
eftir.
— Allt í lagi og andskotinn hirði
þig, hafðu hann þá, sagði hann.
Selina leit á Craig. — Ég vil byrja
strax, sagði hún.
Craig ávarpaði hana hörkulega á
arabisku. Hvössum, snöggum orð-
um, sem komu henni til að lyfta
höfðinu, stolt og herská eins og
fálki, en eftir því sem orðin urðu
fleiri, varð hún niðurlútari og hend-
urnar mættust auðmjúkar á brjóst-
inu og hún hneigði sig og fór.
— Þú kemur út á mér svitanum
einu sinni enn, sagði Loomis. —
Hvað var nú allt þetta?
— Ég sagði henni að við mynd-
um fara, þegar ég væri tilbúinn.
Craig leit alvarlegur á hann. — Hún
er Arabi, Loomis, eyðimerkurarabi,
hundrað ættliðir af hermönnum.
Þeir hafa mjög ákveðnar hugmynd-
ir. Ég vildi ekki láta hana halda,
að ég væri að verða meyr.
Andlit Loomisar varð djúprautt,
síðan skarlatsrautt, þá fjólublátt;
það gutlaði hræðilega í honum og
að lokum létti honum í drynjandi,
þrumandi hlátri. Að lokum dæsti
hann: — Ég er sammála. Það væri
það versta. Viltu hvíla þið hérna
lengi?
— Nei, sagði Craig. — Það er
allt í lagi með mig. Ég vil aðeins
fá að ráða mér sjálfur um stund.
— Veiztu nokkuð, ég held að
Selina hafi rétt fyrir sér, sagði
Loomis.
Craig svaraði ekki. Hann var að
svipast um eftir fötunum sfnum.
Jagúarinn lagðist að gangstétt-
inni eins og syfjaður kettlingur, og
Craig gekk inn í íbúðina. Hann
minntist annarrar afturkomu, þeg-
a rhann sat einn og beið eftir að
stúlkan kæmi aftur til hans, stúlka,
sem var dáin. En að þessu sinni
var stúlkan afar lifandi, lá á grúfu
í leðursófanum, rýndi f vélritaðar
línur á gulum pappír. Hún heyrði
fótatakið og leit upp, muldraði
milli vara sér hálflærða línu. Svo sá
hún hann og línan var gleymd að
fullu.
— O, sagði hún.
— Buona sera, sagði Craig.
— Ég ætlaði að fara héðan í al-
vöru, sagði Pia. — En ég hef haft
svo mikið að gera — og ég vissi
ekki hvar ég átti að finna þig til að
láta þig hafa lykilinn .... Hún
renndi sér fram úr sófanum. Hreyf-
ingin var í senn kynæsandi og hjart-
næm, fullkomin kona stóð andspæn-
is honum.
— Ég skal taka saman dótið mitt
strax, sagði Pia, en hún hreyfði sig
ekki. — Ertu enn að vinna?
Craig snerti heftiplásturinn fram-
an í sér. — Nei, sagði hann, því er
lokið. Nema — Loomis reyndi að
klína stúlku upp á mig. Ég vildi
heldur finna mína eigin. Hún leit á
hann aftur og hann brosti við henni,
brosi fullu af tilhlökkun og ham-
ingju.
— Ég þarf þá ekki að fara strax,
er það? spurði hún og hún brosti
líka.
— Umboðsmaður þinn sagði, að
ég hefði slæm áhrif á þig, sagði
Craig.
Og Pia sagði honum ómyrk í
máli og ófeimin, nákvæmlega, hvað
umboðsmaður hennar gæti gert.
Endir.
jókoma
Stormur
og
Sólskin
með
NIVE A - Ultra-Cremi
eruð þér
alltaf við
öllu búin!
NIVEA-Ultra-Crem verndar
hörundið — einmitt á veturna.
Allt hörund. Alla daga. Auk þess
er NIVEA nœrandi fyrir hörundið.
NIVEA-Ultra-Crem veitir
hörundinu það, sem það þarfnast
til að haldast stöðugt hreint,
ferskt og heilbrigt, NIVEA-Ultra-
Crem býr yður sannarlega
undir „vetrarhörkurnar".
8. tbl.
VIKAN 9