Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 17

Molines var ráðsmaSur Plessis óðalsins. Hann var Húgenotti.
* Mounsieur (Philippe hertogi af Orléans) (1640—1701. Bróðir Lúð-
viks XIV, alræmdur fyrir kynvillu sína og lastalíf.
Mulai Ismail (1647—1727), soldán í Marokko. Grimmur, en snjall
þjóðhöfðingi. Á tímabili var Angelique í kvennabúri hans.
Nióholas. Bóndasonur úr skógum Nieul, sem ólst upp með Angelique.
Siðar varð hann betlari og elskhugi Angelique í Hirð Kraftaverkanna.
Osman Faraji var yfirgeldingur Mulai Ismails soldáns í Marokkó.
Hann var álitinn hafa mikla dulræna hæfileika.
Colin Paturel. Sjómaður og stundum sjóræningi frá Normandí, sem
féll í hendur Márum og varð leiðtogi hinna kristnu þræla í Marokkó.
Hann hjálpaði Angelique að lfýja úr kvennabúri Mulai Ismails og varð
elskhugi hennar.
Raymond de Sancé var elzti bróðir Angelique. Hann varð rektor í
Jesúítaskólanum i Morens.
Rescator. Sjóræningi á Miðjarðarhafi. Hann keypti Angelique á upp-
boði í Candia fyrir 35.000 pjastra. Hann var ævinlega með grímu.
Monsieur de la Reynie, yfirmaður frönsku rikislögreglunnar.
Rochat, var franskur borgari, búsettur á Krít. Hann var umboðs-
maður franska konsúlsins á Krít — en Angelique gegndi þeirri stöðu
um tíma.
* Séra Rochefort. Húgenottaprestur, sem ferðaðist víða og skiáfaði
bækur um nýja heiminn.
Rodogone egyptski, einn flækinganna í Hirð Kraftaverkanna.
Savary var iyfja- og efnafræðingur, sem Angelique hafði kynnzt í
Versölum. Hann hjálpaði henni á margan hátt í sambandi við leit henn-
ar að de Peyrac og meðal annars bjargaði hann henni úr höndum
Rescators í Candia með þvi að kveikja í skipi hins síðarnefnda.
Valentine var malari í Ablette. Hann og Angelique voru leikfélagar
í brensku.
* Victor de Rochechouart, hertogi af Vivonne (1636—1688), hann var
bróðir Madame de Montespan, flotaforingi Frakklands og bandamaður
Monsieurs.
ANGELIQUE' 1 BYLTINGUNNI
FYRSTI HLUTI
FYRSTI KAFLI. — GLÆÐURNAR.
Þegar þau komu til Marseilles, lét Monsieur de Breteuil, sendiboði
Frakklandskonungs, sá sami sem hafði handtekið Angelique í Ceuta,
ioka hana inni í fangelsi flotans. Meðan þau dvöldu i borg, þar sem
Marquise du Plessis-Bellére hafði ekki fyrir ýkja löngu snúið svo ræki-
lega á hina konunglegu lögreglu, var aðalsmaðui'inn miður sín af ótta um
hana.
Svo var það í dimmu og drungalegu svartholi, sem Angelique, fyrrum
fangi Barbara og strokuambátt úr kvennabúri Mulai Ismails, sann-
færðist um að hún væri með barni.
Henni flaug þetta í hug daginn eftir að hún hafði verið lokuð inni
í virkinu, þegar hún vaknaði og gerði sér ijóst, að hún var enn einu
sinni lokuð inni í búri eins og villidýr.
í fangelsi flotans voru ekki þær nauðþurftir, sem hún þarfnaðist helzt,
svo henni væri rótt. Þrátt fyrir að hún grillti í bláan himin milli
rimlanna á glugganum, sem var uppi við loftið i klefanum, hafði Ange-
lique þá óþægilegu og örvæntingarfullu tilfinningu, að nú væri hún
að kafna Alla nóttina var hún að berjast gegn þeirri andstyggðartilfinn-
ingu, að hún hefði verið grafin lifandi. Þessi tilfinning hvolídi sér yfir
hana um leið og hún lokaði augunum, og í dögun þoldi hún þetta ekki
lengur.
Hún kastaði sér á dyrnar í æðiskasti og barði hurðina með hnefunum
af ofsafengnu afli, en án þess að gefa frá sér hljóð.
Himinninn! Himinninn! Ferskt loft! Þeir höfðu stungið henni inn í
þessa steinkistu, konunni, sem daga og nætur, langtímum saman, hafði
ekkert haft i kringum sig annað en endalausa víðáttu eyðimerkurinn-
ar.
Þessi innilokunarkennd reyndi hræðilega á hana. Hún barði á dyrn-
ar þar til blæddi úr höndunum, rauk á þær aftur og aftur eins og fugl,
sem hefur verið lokaður inni i búri, en þetta hafði ekkert að segja, því
hendur hennar, sem báru merki um erfiðleikana í eyðimörkinni gerðu
ekki meiri hávaða, þótt hún berði af öllum kröftum á þykka,
járnslegna hurðina, en vængir fugls hefðu gert. Þegar hún var farin að
sárfinna til í höndunum hætti hún að lemja og hallaði sér upp að
veggnum.
Hún leit á víxl á dyrnar og rimlagluggann. Blámi himinsins var eins
og ferskt vatn, og hún var þyrst. En nú myndi enginn Osman Faraji
koma og sækja hana og fara með hana upp á flata þakið, svo hún
gæti að minnsta kosti lifað í draumnum um viðáttu. Umhverfis hana
voru ókunnugir menn með þrútin augu og tortryggin hjörtu. Frá
Patís hafði de Vivonne hertogi gefið mjög harðorð fyrirmæli um með-
ferð hennar, áfjáður i að bæta fyrir gömul glappaskot. Flotaráðið í
Marseilles átti að veita Monsieur de Bretauil alla mögulega aðstoð.
Það hefði verið árangurslaust að reyna að vinna nokkurn á hennar
Framhald á bls. 48
L
8. tbh VIKAN 17