Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 29

í Texas og framast væri unnt. llann spurði liana nú — í
fyrsta sinn frá þvi að þau gengu i lijónaband — i hverju liún
ætlaði að vera. Sérstaklega hafði hann þetla i huga í sam-
handi við Dallas. „Þær koma aliar til liádegisverðarins þar,
þessar ríku repúblikanafrúr, dúðaðar í minkapelsa og
skreyttar demöntum“, sagði hann. „Klæddu þig látlaust -—
sýndu Texönum hvað góður smekkur raunverulega er“.
Enda var iiún á stöðugum lilaupum inn í lierbergi lians til
að bera liina og þessa búninga undir dóm lians.
„Ef það er svona inikilvægt að ég sé óaðfinnanlega búin
í Dallas“, spurði liún, „hversvegna þarf þá fyrst að aka mér
um allar jarðir i bilalest“? Hann útskýrði ástæðuna: það
var ekki síður mikilvægt að sýna sig opinberlega en lialda
taumum valda og áhrifa i höndum sér. Maður verður að láta
sjá sig. Maður verður að fara um á meðal fólks. Maður verð-
ur að fara hægt um á meðal þess.“
Tvisvar daginn áður en þau lögðu af stað til Texas, liringdi
forsetinn i Pamelu Turnure, blaðafulltrúa Jacqueline, til að
ræða við liana um hárgreiðslu forsetafrúarinnar. Hún lagði
til, að þau ækju i lokuðum bíl (einn af bílum forsetaembætt-
isins var búinn þaki úr skotheldu, gagnsæu gleri, sem taka
mátti af og setja á eftir vild). Ekki Iikaði Kennedy sú hug-
mynd. Svo fremi liann ekki rigndi, þá átti fólkið að fá að
sjá þau sem greinilegast. Þau fóru síðan að rökræða um
kvenhatta, cn þar sem þeir voru ekki beint sérgrein for-
setans, sló hann þeim viðræðum fljótlega upp i gaman.
Þetta gerðist miðvikudaginn luttugasta nóvember, 1963.
Robert Kennedy minntist þess siðar, að bróðir hans hafði
þá verið í lieldur slæmu skapi, eins og raunar oft undan-
farna tiu daga.
Svo sannarlega hafði hann ekki verið margmáll á þriðju-
dagsmorguninn. Börnin höfðu fengið fri i skólanum og voru
að heiman með móður sinni, og þar af leiðandi liafði hann
misst af kennslustund í frönsku. Þetta var leyndarmál, sem
vandlega var varðveitt. Forselinn hafði komizt að þeirri
niðurstöðu, að hezta leiðin til að fást við de Gaulle liershöfð-
ingja, væri að læra mál lians — læra ]iað lil fullnustu - - og
ræða síðan við liann á því. Kennari hans var frönskukenn-
ari Caroline dóttur hans. Síðan i september liafði liún tek-
ið forsetann i tima á hverjum morgni í Hvíta húsinu.
„Hve langan tima haldið þér að ég þurfi“? hafði hann
spurt hana þegar þau byrjuðu. „Ár“, liafði hún svarað. f
þessu fólst ögrun, sem hann gal ekki slaðizt. „Ég veðja við
yður að ég lief ]iað af á sex mánuðum“, sagði hann.
En þennari þriðjudag fékk hann ekki tima í frönsku. Þess-
vegna fór hann inn á skrifstofuna, þar sem liann tók lil við
fyrirliggjandi verkefni af fullum krafti. Blaðafulltrúi lians,
Pierre Salinger, kom inn. Hann átli að fljúga til Honolúlú
um miðnætti ásamt Dean Rusk og McGeorge Bundv, þar
sem halda átti ráðstefnu um Víetnamstríðið. Síðan áttu þeir
Salinger, Ruslc og fimm aðrir úr stjórninni að halda áfram
til .lapan. Blöðin héldu, að þcssi leiðangur Pierres væri
skemmtiferð. Það var alrangt. Kennedy Iiafði ekki gleymt
óförum fyrirrennára sins i sambandi við Japan, er ofstækis-
fuliij- vinstri menn höfðu með óeirðum neytt Eisenhower
lil að liætta við að heimsækja landið. Forsetinn hafði í luiga
að endurreisa virðingu Bandaríkjanria í Japan 'með því að
hc imsækja landið í febiúai- næstkomandi. Hlutverk Pierres
var að undirbúa þá beimsókn .. .
Það rökkvaði í rósagarðinum við Hvita liúsið, kvöldið
kom og enn var unnið. Frú Kcnnedy var enn fjarverandi,
en hörnin voru hinsvegar komin heim. Þegar síðasti gestur
dagsins var farinn, fór forsetinn í sund með börnunum. Eft-
•ir kvöldverð gekk hann til sporöskjulöguðu skrifstofunn-
ar á annarri hæð hússins og settist þar við skriftir. Hann
þurfti að gera uppkast að ræðum, sem flvtja skyldi í Texas,
sinna persónulegum málefnum og búa sig undir að fást við
lielztu pólitísku vandamálin fyrir næsta ár, sem þegar voru
farin að hlaðast upp. Hann hafði sterkt liugboð um, að repú-
blíkanar myndu fara að lians innilegustu ósk að bjóða Bari-v
Goldwater fraim, en slíkri liundaheppni gat liann ekki treyst,
svo að hann bjó sig undir að þurfa að beita ítrustu kröftum
við kosningabaráttuna. Ef Goldwater yrði fórnað, var það
ekki nema gott og blessað; hann mvndi hverfa i sögulegu
skriðuhlaupi. Forselinn var sannfærður um, að liann næði
endurkosningu með gífurlegum yfirburðum. Hann þóttist
skynja að hann myndi ekki einungis bera höfuð og herðar
yfir alla vestræna stjórnmálamenn, þegar hann léti af störf-
um, heldur og trúlega alla heimsins stjórnmálamenn, og
hann var þegar farinn að undirbúa niðurröðunina í annað
Kennedy-ráðuneytið. Bróðir lians vildi láta af embætti
dómsmálaráðherra. Og Douglas Dillon vildi hætla við fjár-
málin. Og svo var það Rusk. Honúm var ljóst, að forset-
inn fyrirhugaði að verða sinn eigin utanríkisráðherra, og
Rusk vildi þvi komast í annað starf. Eftir aðra útnefninguna
yrði höfuð ráðuneytisins næstum áreiðanlega Robei't Mc-
Nariiara. Bobby hafði ákveðið að þreifa fyrir sér með þvi
að sækja um embætti aðstoðarráðherra um sér-amerísk mál,
þegar Rusk hefði látið af störfum. En uppstokkun ráðu-
ne5rtisins gat beðið ....
Fyrsti fundur forsetans á miðvikudaginn var morgun-
verðui’ með ])jóðþingsleiðtogunum. llubcrt H. Humphrey,
senator frá Minnesota og „reddarinn“ Hale Boggs frá Lou-
isiana, kváðust vera órólegir lit af fréttum um að vandræði
gætu horið að höndum í Dallas. Kennedy sagði að það kæmi
hreinlega ekki til mála að sætta sig við þá hugmynd, að
forseti Bandaríkjanna gæli ekki heimsótt hvaða horg í land-
inu sem væri. „Herra forseti“, sagði Boggs hálfspaugandi,
»þér eruð að fara inn í geitungabú“. Kennedy svaraði ann-
arshugar. „Jæja, það laðar þó altént að athyglisverðan
mannsöfnuð“.
Tcxas hlaut að verða erfitt viðfangs. Þar eins og annars-
staðar gerði alríkisstjórnin ])að sem hún gat lil að friður
liéldist. En Texas fyrirleit friðinn. Þar var livert liérað
(county) sem sjálfstætt smáríki, og livert þeirra var tröll-
riðið af klikuskap. Texönsku stjórnmálamennirnir voru
hreinar mannætur á sínu sviði og grunnfær utangarðsmað-
ur, sem hætti sér inn á meðal þeirra, gat átt það á hællu