Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 40

EINIMIG HJÁ
VERÐLISTANUM
VIO Laugalæk
úr enskum söngvum og hann kenndi
mér angurværan spónskan söng. —
Þetta er um ungan mann og von-
lausa óst hans til ungrar stúlku,
sagði hann til skýringar.
— Ég skil það, sagði ég bros-
andi. — Þetta er falleg vfsa.
— Auðvitað skiljið þér það, ég
mundi bara ekki eftir því að þér
kunnið spænsku vel.
— Ekki eins vel og þér kunnið
ensku, sagði ég.
Þegar bíllinn nam staðar við
þrepin ó Villa Cuardo, sneri Juan
sér að mér og sagði: — Þetta hefur
verið yndislegt kvöld, þakka yður
fyrir að vilja njóta þess með mér.
Ég endurtók sömu orðin ó
spænsku og svo fórum við bæði að
hlæja. En allt í einu varð dauða-
þögn í kringum okkur, það var eins
og syrti að.
— Viltu ekki hitta mig aftur,
Lisa? spurði hann blíðlega.
— Ég . . . ég veit ekki . . .
— Hefurðu einhverjar skyldur
gagnvart þessum unga manni —
Tony ó ég við?
— Drottinn minn, nei, sagði ég,
— ég hefi ekki „skyldur" gagnvart
nokkrum manni.
— Það er gott. Ég verð að fara
til meginlandsins, en kem eftir
nokkra daga. Hvað segirðu um að
hitta mig ó fimmtudaginn? Geturðu
staðið ó sjóskíðum?
Ég hristi höfuðið. — Ég hefi al-
drei reynt það.
— Langar þig ekki til að reyna?
Þegar ég kinkaði kolli, svolítið hik-
andi, sagði hann:
— Ágætt, þá förum við til Porti-
naitx, þar á ég bát. Á ég að koma
og sækja þig — eigum við að segja
klukkan tíu?
Ég kinkaði aftur kolli og hann
sagði adios, um leið og ég steig út
úr bílnum.
Gina, Bill og Tony voru öll vak-
andi, þau höfðu verið að bíða eftir
mér. — Hvar í dauðanum hefurðu
verið, spurði Gina. — við höfum
verið svo áhyggjufull út af þér.
Það er alls ekki óhætt fyrir ungar
stúlkur að vera einar úti um þetta
leyti.
— Ég var alls ekki ein, svaraði
ég, ofur rólega.
— Nú? Þrjú andlit sneru sér sam-
tímis að mér.
— Ég borðaði með Juan Barthol-
ome.
Ég brosti með sjálfri mér, þegar
ég tók eftir áhrifunum af orðum
mínum. Gina hrukkaði ennið, Bill
lyfti brúnum og Tony beit sig í vör-
ina.
Svo var ekki talað meira um það,
en á miðvikudagskvöld sagði Gina:
— Við skulum fara út með strönd-
inni, með nesti á morgun.
— O, sagði ég, — mér þykir fyrir
því Gina, en ég get ekki komið
með.
Hún starði á mig. — Geturðu það
ekki? Lisa, hversvegna geturðu ekki
komið með okkur?
— Juan bauð mér til Portinaitx.
Ég tók boðinu, mig langar til að
fara.
Aftur varð óþægileg þögn, þang-
að til Tony sagði: — Já, auðvitað,
við eigum ekki eftir að vera hér
nema eina viku ennþá. Því ekki að
reyna að fá sem mest út úr dvöl-
inni hér?
Mér fannst að eitthvað lægi að
baki orða hans, en ég endurtók:
— Mér finnst það leiðinlegt, — ég
vona að þið hafið ekkert á móti
því.
Stundvíslega klukkan tíu kom
Juan akandi upp að Villa Cuadro.
Það var orðið nokkuð heitt og ekki
nokkurt ský á himninum. Ég var í
sundbol undir kjólnum og hafði
sundhettu og handklæði i töskunni.
Við ókum meðfram hæðum, sem
voru þaktar ólífulundum, þangað til
við komum auga á Portinaitx fló-
ann, djúpbláan í glitrandi morgun-
sólinni.
Juan stöðvaði bílinn rétt við
fjöruborðið og við skildum yfirhafn-
ir okkar eftir í aftursætinu. — Þarna
er báturinn minn. Komdu. Hann tók
í hönd mér og við hlupum eftir
hvítum sandinum.
Sjóskíði og gúmmískór lágu á
þilfarinu, ásamt rúllu af plastkaðli
með tréhandföngum.
— Fyrst skal ég sýna þér hvað
þú átt að gera. Ertu vön að ganga
á venjulegum skíðum?
Ég kinkaði kolli. — Ég kann svo-
lítið.
—Ágætt, þá verður þetta ekki svo
erfitt. Hann sagði mér aðalreglurn-
ar og skreið svo um borð í bátinn.
Hann ræsti vélina og teygði sig til
að strekkja á köðlunum um leið og
ég tók handföngin. Allt ( einu vor-
um við komin á fulla ferð út eftir
víkinni. Mér fannst ég væri að
steypast á höfuðið og hélt dauða-
haldi um handföngin og reyndi að
muna ráðleggingar Juans, en eftir
nokkrar sekúndur stakkst ég á höf-
uðið í sjóinn. Ég datt oft í sjóinn,
áður en ég hafði lag á að standa
af mér boðaföllin og ná jafnvæg-
inu. Við þutum út eftir flóanum og
Juan sneri bátnum oft í hringi og
rak þumalfingurinn upp í loftið til
að láta í Ijós ánægju sina með
frammistöðu mína.
Svo syntum við um stund og
lögðumst í heitan sandinn á eftir.
Eg hafði aldrei á ævinni verið svona
hamingjusöm og frjáls.
— Hvað gerir þú? spurði ég allt
í einu.
— Við vitum ekki mikið hvort
um annað, sagði hann rólega. —
Það er einkennilegt. Ja, eins og þú
veizt, þá er ég fasteignasali. Ég á
töluvert af fasteignum sjálfur og
lika hluti í byggingarfyrirtækjum.
40 VIKAN
8. tbl.