Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 13

í leigubíl upp bratta götu að litla bæn-
um ó Ibiza, þar sem við nómum
staðar við frumlega tilhöggvin stein-
þrep.
Þegar við vorum komnar upp á efsta
þrepið, sáum við í fyrsta sinn Villa
Cuadro. Húsið stóð á hæðarbrún, sem
hallaði niður að sjónum. Þarna var
ákaflega vinalegt og við urðum fljótt
heimavanar.
María, litla feimna stúlkan, sem kom
daglega til að annast heimilisstörfin,
kom okkur í kynni við umhverfið, verzl-
anirnar og ferðir almenningsvagnanna.
Við skrölltum mikið í þessum hrörlegu
farartækjum til að skoða eyjuna, þess
á milli flatmöguðum við á ströndinni
sleiktum sólskinið, enda vorum við
orðnar sólbrúnar eftir nokkra daga.
— Bill þekkir okkur ekki, þegar
hann kemur, sagði Gina einn daginn
og teygði úr sér ( sandinum. Hún var
ótrúlega barnsleg og falleg, gullin
húðin fár vel við Ijóst hárið, sem var
bundið í tagl uppi á höfðinu.
A heimleið komum við við á póst-
húsinu, til að vitja um póst til okkar.
Þar var bréf til Ginu frá Bill. Hún las
það á leiðinni, meðan við lötruðum
hægt upp hæðina.
— Þetta var stórkostleg hugmynd,
sagði hún, og andlifið Ijómaði af
ánægju. — Bill ætlar að taka frænda
sinn með hingað. Hlustaðu nú á: —•
Manstu eftir Tony Hollander, frænda
mínum? Hann kom hingað um daginn,
í þriggja mánaða fríi. Mundir þú hafa
nokkuð á móti því að ég tæki hann
með mér, þarna suður eftir, svo hann
geti verið með okkur í þessar þrjár
vikur? Hann hefur verið í Nairobi, síð-
an hann fór héðan. Sendu mér skeyti
og segðu mér hvað þér finnst, ástin . . .
Gina hafði numið staðar, meðan
hún las upphátt. — Tony er afskaplega
huggulegur. Hann fór til Kenya fyrir
fjórum árum. Hann er líka kennari,
svo þið ættuð að hafa sameiginleg
áhugamál. Eg held ég snúi við og sendi
skeyti til Bill strax.
Ég gat ekki annað en brosað, og
mér meira en datt í hug hvort hún
hefði ekki lagt á ráðin, áður en við
fórum frá Englandi.
Einn dagurinn leið af öðrum, veðrið
var alltaf jafn dásamlegt. Kvöldið
áður en Bill og Tony voru væntanlegir,
sátum við Gina á svölunum og drukk-
um kaffi. Þá var barið að dyrum. —
Ég skal fara, sagði Gina, — þetta er
líklega María, sem hefur gleymt ein-
pað er útilokað á segja
hei, þegar manni er boðið
sumarfrí til sólskinseyj-
iarinnar Ibiza - að
minnsta kosti gerði ég
aað ekki. En aldrei hefði
mér dottið í hug, ekki
einu sinni í draumi, að
ferðin endaði á þennan
hátt.......
hverju. En það var ekki Maria. Há-
vaxinn dökkhærður maður fylgdi Ginu
út á svalirnar. — Lisa, þetta er Senor
Don Juan Bartholome. Systir mín, Lisa
Venning.
Hann tók í hönd mína og hneigði
sig. — Fyrirgefið að ég ryðst hér inn,
ég hefi hugsað mér að heimsækja
ykkur allan tímann, til að vita hvernig
þið kunnið við ykkur hér, en ég þurfti
að fara til meginlandsins, og hefi ekki
haft tíma fyrr.
Hann talaði eiginlega alveg lýta-
lausa ensku, með aðlaðandi hreim, og
það benti til þess að hann hefði verið
í Englandi.
— Herra Bartholome er fasteigna-
salinn, sem annaðist leiguna á húsinu
fyrir vin Bills, sagði Gina, til skýringar.
— Þið voruð heppin að leigja húsið
um þetta leyti, sagði hann. — Villa
Cuadre stendur á fallegum stað, — já?
— Dásamlegum, sagði ég. — Viljið
þér ekki drekka kaffi með okkur?
— Það við ég mjög gjarnan, sagði
hann.
Meðan við drukkum kaffið og töl-
uðum hægversklega saman, virti ég
hann fyrir mér. Þótt brosið lýsti stöð-
ugt úr augum hans, var samt einhver
öryggis og alvörusvipur yfjr honum.
Hreyfingar hans voru mjúkar og liðug-
ar eins og hjá pardusdýri, og ég hugs-
aði með mér að ég hefði aldrei séð
svo töfrandi karlmann.
Það var eins og hann hefði lesið
hugsanir mínar, þv( að hann leit beint
á mig og brosti. Ég fann roðann þjóta
upp í kinnarnar og flýtti mér að hella
meira kaffi ( bollana, til að leyna upp-
námi mínu.
— Viljið þið gjöra mér þá ánægju
að borða með mér? sagði Juan Bart-
holome hægversklega, um leið og
hann stóð upp til að fara.
— Það er mjög vingarnlegt af yður,
en maðurinn minn og vinur hans koma
á morgun, flýtti Gina sér að segja, dá-
lítið kuldalega, fannst mér. Eins og það
væri nokkur skýring á þv(, að við gæt-
um ekki tekið boðinu.
— Ég skil, sagði hann, -- þá býð ég
ykkur aftur þegar herra Gough og
gestur ykkar getur komið Hka. Mér
fannst hann horfa á mig, þegar hann
sagði þetta. — Eigum við að segja á
þriðjudagskvöld klukkan níu ( Castillo
Bianco?
— Jæja, sagði Gina í ergelsistón,
þegar dyrnar lokuðust eftir honum. —
Hann á víst erfitt með að skilja orðið
nei.
— En þú sagðir ekki nei, benti ég
henni réttilega á. — Þessutan sé ég
ekki neina ástæðu til að þiggja ekki
boðið. Honum ber engin skylda til að
bjóða okkur ölllum út að borða, en mér
finnst það mjög notalegt af honum . . .
— Hm . . . fimm er ekki svo þægileg
tala, tautaði Gina, eins og með sjálfri
sér. Ég gat ekki annað en brosað,
þarna kom óvænt babb ( bátinn hjá
henni.
Tony var hávaxinn og sólbrúnn, hár-
ið var svo upplitað af steikjandi sóiinni
í Kenya, að það var næstum hvítt.
Hann var líkari skóladreng en tuttugu
og sjö ára karlmanni.. En það var ein-
hver smitandi glaðværð í kringum
hann. eitthvað sem gerði það að verk-
um að það var ómögulegt annað en
að kunna vel við hann.
— Þetta er stórkostlegt, Gina, sagði
hann. — Þegar ég kom til Englands
datt mér sízt í hug að ég yrði kominn
til Miðjarðarhafsins eftir nokkra daga.
Það var fallegt af ykkur að bjóða mér
hingað.
— Anægjan er okkar megin, sagði
Gina glaðlega. — Er það ekki rétt,
Lisa? Hún sneri sér að mér, en ég vissi
ekki hvað ég átti að segja, en tautaði
eitthvað sem gat þýtt samþykki, um
leið og við stigum upp í bílinn.
— Jæja, sagði Bill og teygði úr sér
í framsætinu, — ég er sannarlega í þörf
fyrir hvíld núna. Ég hefi hugsað mér
að gera ekki nokkurn skapaðan hlut
næstu vikur, annað en sóla mig, synda
og borða .... Engin skyldustörf ....
enga ábyrgð ....
— Þú færð ístru, sagði Gina. — En
vel á minnzt, við erum boðin út að
borða á þriðjudagskvöldið. Don Juan
Bartholome býður okkur út á Castillo
Bianca.
— Ó, nei, stundi Bill. — Á ég að
byrja á samkvæmisskyldum? Hver er
þessi hvað-hann-nú-heitir?
Gina sagði honum það. — Hann var
mjög ákveðinn, en við getum látið
hann finna að við viljum vera út af
fyrir okkur, þá lætur hann okkur í
friði.
Framhald á bls. 39
8. tbi. VIKAN 13