Vikan - 17.05.1973, Qupperneq 24

við hana. Hún var alltaf nýfarin
út, rétt ókomin inn, upptekin,
sofandi eða eitthvað i þá áttina,
þegar ég hringdi. Þegar ég svo
loks náði sambandi við hana
hafði hún ekki tima fyrr en siðar
og bað mig að hringja aftur. Ég
hringdi aftur. Og aftur. Og aftur
og aftur.
Á meðan var ýmislegt að
gerast hjá Gitte á Lorensberg,
sem er einn af „betri” skemmti-
stöðum i þeirri ljótu og
leiðinlegu Gautaborg. Gitte var
sögð eiginlega alveg mis-
heppnuð sem skemmtiatriði og
sá sem með henni var, frægur
Svii að nafni Jan Malmsjö, stal
alveg sviðinu frá henni. 1 einu
millisimtala okkar sagði Gitte
að hún væri upptekin þann
daginn ogþannnæstavegnaþess,
að einhverjar breytingar yrði að
gera á „sjóinu” og þegar það
loks var búið lézt pianóleikarinn
Leif Asp (þekktur og virtur lista-
maður hér) mjög skyndilega og
öllum að óvörum.
Loks á páskadag hafði hún
tima. Við mæltum okkur mót á
hótelherbergi hennar, en
skemmtistaðurinn Lorensberg
er á neðstu hæð hótelsins. Þegar
ég var kominn upp á herbergi
hennar, kom mér dálitið á óvart
að sjá þessa heimsstjörnu
klædda á mjög tilfallandi hátt: i
gallabuxum og stuttri,
krumpaðri blússu úr sama efni.
Kannski hefur hún fundið þetta á
sér, þvi hún sagði og andvarpaði
djúpt: ,,Ó, ég elska þessa
hátiðisdaga. Þá getur maður
hvilt sig og klætt sig eftir eigin
höfði! ”
Fyrir i herberginu var mið-
aldra maður, sem kynntisig sem
textahöfund hennar, og hún
fylgdi honum til dyra strax eftir
að ég var kominn. Siðan snéri
hún sér að mér með bliðu brosi:
„Island,” sagði hún, „þar átti
ég einu sinni hit, efsta lagið á
vinsældalistanum.” Hún hló
mikið og sló út höndunum.
„Meinarðu Mama!?” spurði
ég. «
„Já! Mama! Það var lagið!”
hrópaði hún. „Ég var bara litil
stelpa þá, litil og feit. Ég var
24 VIKAN 20. TBL.
„Nei, ég var óánægð með frammistöðu mina i söngvakeppninni I LuxembuTg.”
eiginlega alveg svona feit” —
hún mældi með höndunum
áætlaða stærð vatnahests. „Off,
það var ægilegt. Hvað er annars
langt siðan? Við skulum sjá, ég
var tólf ára þá . . það eru sextán
ár siðan.” Hún raulaði Mama!
(hann er að horfa á mig og svo
framvegis) fyrir munni sér. Svo
brosti hún breitt: „Ég reiknaði
aldrei með að verða vinsæl á
Islandi, enginn reiknaði með þvi.
ísland, það var svo langt i burtu
frá öllu öðru.”
„Hversu mikið manstu frá
þeirri dvöl þinni á Islandi?”
spurði ég.
„Ég man nú bara anzi mikið,”
svaraði hún. „Það var vetur og
það var kalt, það man ég alltaf
bezt. Og það var mjög
skemmtilegt. Ekkert okkar — ég
var með foreldrum minum og
systur — hafði reiknað með að
okkur myndi ganga svona vel og
á stundum fannst okkur þessi
hálfsmánaðardvöl okkar vera
eins og draumur. Eitt var þó
enginn draumur, og það var
maturinn. Við bjuggum á hóteli i
Reykjavik, sem ég man ekki
lengur hvað heitir, ásamt hljóm-
sveitinni okkar, Four Jacks. Og
alltaf, bæði nótt og dag, lyktaði
hótelið af lambakjöti og sú lykt
er svo sannarlega ekki góð þegar
maður er óvanur henni. Mamma
hafði verið á Islandi áður og var
þess vegna svo hagsýn að taka
með sér fulla tösku af allskonar