Vikan - 17.05.1973, Blaðsíða 29

leikara i huga, sem stafar nú
kannski af þvi, að ég þekki ekki
leikara. Annars er „Gunna” alls
ekki næst i röðinni, þvi ég skrifaði
þarna i millitiðinni leikrit, sem
kom til álita að sviðsetja, en sá
leikhópur hafði nóg af verkefnum
að fást við, og áður en málið
komst lengra en á umræðustigið,
var ég búin að missa áhugann.
— Varstu þá ekki ánægð með
það verk?
— Jú, að þvi leyti til, að mér
fannst mér hafa farið fram. Mér
fannst það töluvert mikið betra en
það, sem ég haföi skrifað áöur, og
ég taldi mig fá staðfestingu á þvi
frá öðrum. En ég var eiginlega þá
komin á kaf i vangaveltur um
stöðu konunnar i þjóðfélaginu, og
ég komst bara ekki nógu vel að
niðurstööu. Kannski get ég notað
samtalsmola úr þessu leikriti
slðar, en sjálft stykkið tek ég ekki
aftur til meðferðar.
— „Gunnu” var vel tekið.
— Fólk tók henni mjög vel og
viröist hafa skilið, hvað ég var að
fara. Ég held, að mörg ung hjón
eigi samnefnara með Villa og
Gunnu, og þó maður heyri oft
talað um heimtufrekju ungs fólks,
þá veit ég engin dæmi um ungt,
nýgift, heimtufrekt par. Það vill
að visu reyna að veita sér ýmsa
hluti, en ef fólk endilega vill vinna
10-14 tima á dag til þess að höndla
lifsins gæði, er það þá ekki bara
partuf af einstaklingsfrelsinu að
mega gera það. Mér finnst það
einmitt kostur á íslendingum,
hvaö þeir eru yfirleitt fúsir að
vinna, þó ég sé hreint ekki með-
mælt þvl, að annar aöilinn i
hjónabandinu sé yfirleitt ekki
heima hjá sér nema yfir blá-
nóttina.
— Heldurðu virkilega, að það
séu margir menn eins og hann
Villi, sem segir: „Min kona á ekki
aö vinna úti, ég vil geta séö fyrir
heimilinu sjálfur”?
— Jáyþeir eru margir. Þetta ér
að breytast, en enn sem komið er
bara I orði, ekki á borði. Sko,
yfirleitt virðast karlmenn vera
farnir aö viðurkenna það, að ef
bæði hjónin vinni úti, þá sé sann-
gjarnt, að þau hiálpist að við
heimilisverkin, en ég er hrædd
um, að frarnkvæmdiriiar séu ekki
eins miklar.Þeimer nefnilega alls
ekki sama, hvaðá verk þeir
vinna. Þeim virðist t.d. ekki
þykja bein minnkun að þvi að
ryksuga, en farirðu I kunningja-
heimsókn til hjóna, þá er það
ævinlega konan sem hverfur á
vissum tima fram I eldhús til þess
að hella upp á könnuna.
— Þetta byggist náttúrlega á
gömlum venjum.
— Auðvitað eru þetta vana-
atriöi, og þó margir séu búnir að
viðurkenna, að þetta sé snar-
vitlaust fyrirkomulag, þá rúllar
þetta nú svona áfram. Það er llka
ákaflega erfitt fyrir konur að út-
Asa Sólveig og börnin: Ari Eldon, 3 ára, Þór Eldon, 10 ára og Sif Eldon, 9 ára.
Börnin trufla mig ekki með leik og hávaða
tala sig um þessi mál opinbeí-
lega, þvi sú hætta er alltaf fyrir
hendi, að þetta sé tekið mjög
bókstaflega og álitið, að hún sé að
tala um sitt eigið hjónabafid, sem
er auðvitað mikill misskilningur,
við höfum dæmin allt i kringum
okkur.
— Finnst þér konan vera mis-
skilin?
— Sú skoðun virðist helzt
rikjandi, að konan sé leg og
eggjastokkar og þar með búið.
Þetta er óskaplega þreytandi.
Karlmaðurinn á að vera dug-
legur, konan á að vera falleg,
hann á að vera gáfaður, hún á að
vera sexý. Þetta eru svona áðal-
atriöin, konan má að vlsu vera
sæmilega gefin, ef hún er bara
ekki svo ósvlfin að vera gáfaðri
en eiginmaðurinn, og hún má alls
ekki vera gáfuð á kostnað sinna
kvenlegu eiginleika. Það er allt i
lagi, að hún geti hugsað og hafi
svolltið sjálfstæðar skoðanir, en
það er nr. 1, að hún sé falleg i
andliti og fallega vaxin, þvi
annars er aldrei eftir henni tekið.
Og svo er annað, allar konur eiga
að búa til mat. En það er bara
ekki nóg, þeim á lika að þykja
gaman að búa til mat. Þú viður-
kennir ekki opinbérlega, að þér
Framhald á bls. 34
20. TBL. VIKAN 29