Vikan - 20.01.1977, Qupperneq 43

starfið. Það er mikils virði að vera
mannþekkjari, hugsar Vigen full-
ur sjálfsánœgju, allt veltur á því.
Það er aftur önnur saga, að hann
hafði alls ekki getað fengið annan
starfskraft á stöðina, þegar hann
réði Petter.
— Það er...æ, ekkert til að gera
veður út af, svarar Petter fyrst
fálátlega.
Vigen verður þá forvitinn. —
Veikindi?
— Já, því miður. Hún er að
deyja.
- Hver?
— Fóstra min, svarar Petter.
— Ég missti foreldra mina,
þegar ég var aðeins þriggja ára.
Hún ó! mig upp, gekk mér í
móður og föður stað.
— Viltu ekki taka þér nokkurra
daga fri og fara til hennar? spyr
Vigen fullur samúðar og með-
aukvunar. Ég verð að draga af
laununum þinum, en...
— Jú, það er líklega best, að ég
geri það. Ég vil gjarna kveðja
fóstru mína.
— Hvar býr hún? spyr Vigen.
— Rétt utan við Kristiansand.
— Já, en þú talar með aust-
firskum hreim.
Petter hrekkur við. Það þarf
ekki meira til. Hann verður að
gæta sin betur í framtíðinni!
— Hún er nýflutt þangað, segir
hann til útskýringar.
— Allt í lagi, vinurinn, en vertu
ekki lengur burtu en þú mátt tii.
— Þúsund þakkir. Ég fer þá
strax i kvöld, segir Petter
— Ég er þér mjög þakklátur...
— Uss, veikindi eru veikindi,
og dauði er dauði, er svarið, sem
hann fær og þar með er málið
útkljáð.
Reiersen lögregluþjónn svarar
í simann og andvarpar i uppgjöf,
þegar hann heyrir hver hringir.
Það líður varla sá dagur, að
gamla frú Eriksþo hringi ekki til
þeirra.
— Jæja já, skot segir þú, frú
Eriksbo. Og alveg rétt við húsið
þitt? Við skulum rannsaka málið
nánar. Vertu óhrædd. Mundu að
hafa dyrnar læstar.
Hann leggur á og segir við
sýslumanninn, sem kemur að í
því:
— Hann ætti að fé fyrir ferð-
ina, sá sem sá til þess, að síminn
var lagður til frú Eriksbo. Hann
horfir þreytulega á yfirmann sinn.
— Nú hefur kerlingin heyrt skot
við húsið sitt. Seinast var einhver
að læðast í garðinum hennar. Þar
áður staðhæfði hún, að innbrots-
þjófur væri uppi á lofti hjá henni.
Hún er snarvitlaus þessi mann-
eskja.
Sýslumaðurinn kinkar kolli til
samþykkis. Að stundarkorni