Vikan - 12.07.1984, Blaðsíða 22

iu Framhaldssaga
manneskja út úr herberginu og
skrjáfaði í kjólum þeirra.
CATHERINE VAR órótt þegar
aftur varð þögn.
„Hr. Eastlake, ég kom hingað
þegar þú hefur við nægilegan
vanda að glíma innan fjöl-
skyldunnar. Ætti ég kannski að
fara núna?”
Andmæli hans komu henni til að
sitja kyrri og sem snöggvast sá
hún orkuna sem eitt sinn hlaut að
hafa einkennt yngri og sterkari
Robert Eastlake.
„Má ég segja þér frá Clarissu
systur minni?”
Ný hughrif hennar höfðu áhrif á
hann. „Ef þig langar til að ræða
um þaö, vina mín — já, auðvitað.”
Hún dró djúpt að sér andann og
sagði styrkróma: „Sjáðu til,
maðurinn sem ég drap var mágur
minn.”
Robert varð þungbrýnn en hann
greip ekki fram í.
„Clarissa. . .” Catherine náði
valdi á skjálftanum í rödd sinni.
„Systir mín var yndisleg mann-
eskja, full af trúnaðartrausti. Hún
líktist móður minni, að því er faðir
minn sagöi mér, og þeim svipaði æ
meira saman eftir því sem
Clarissa óx úr grasi og það olli
föður okkar sársauka. Við vorum
ástrík fjölskylda en Clarissa fjar-
lægðist föður okkar fljótlega. Hún
þráði ævinlega daginn þegar
draumaprinsinn hennar birtist og
bæri hanaábrott.”
Catherine þagnaði, barðist við
að bæla niður reiði sína og hatur.
„Clarissa hitti manninn sinn. Og
hann var heillandi. Omótstæðileg-
ur! Eiginmaður hennar, hr. East-
lake, reyndist vera drykkju-
maður, kvennabósi og grimmur,
illgjarn ruddi. Hann barði hana.
Hún var dauðskelfd við hann en
það skelfilegasta af öllu var að
hún hætti aldrei að elska hann! ”
Hana sveið í augun undan reiði-
tárum.
„Ég reyndi að vara Clarissu við
því að giftast Martin.
Hann hafði einu sinni fariö á
fjörurnar við mig áður en það
varð. En hún var blind og
heyrnarlaus, þegar hann átti í
hlut, þar til kvöld eitt að hann kom
því svo fyrir af ásettu ráði að hún
kom að honum heiina hjá sér með
konu sem hann hafði rekist á á
krá.”
„Hún þagnaði, reyndi að vera
róleg. „Clarissu var svo brugðiö
að hún — svipti sig lífi. Lík hennar
sást á floti við stíflugarðinn.
„Drottinn minn dýri.” Robert
var risinn á fætur og starði á hana
en nú var Catherine þurreygð og
of reið til að taka eftir því.
„Ég hitti Martin ekki fyrr en
eftir jarðarför Clarissu. Hann kom
ekki að gröfinni. Það hefðu verið
svívirðileg helgispjöll.
Ég fór í húsið sem faðir minn
hafði séð þeim fyrir og bauð Marin
birginn. Jafnvel þá gerði hann gys
að þessu. En hann hafði drukkið
mikið allan þann morgun.
Þegar ég sagöi honum að hann
yrði að hypja sig hló hann upp í
opið geðið á mér. Húsið, staðhæfði
hann, var nú í hans eigu. Ég löðr-
ungaði hann og hann réöst á mig.
Svo ég drap hann, hr. Eastlake ...
ég drap hann!”
„Hvernig!”
Catherine var helköld er hún
rifjaði þetta upp.
„Hann sló mig einu sinni og ég
minntist allra skiptanna þegar
hann hafði barið Clarissu. Ég ýtti
honum burt. Hann reikaði aftur á
bak og hrasaði. Hann bölvaði mér
og reyndi að skreiðast á fætur en
ég barði hann með skörungnum.
En sjáðu til, ég vissi hvað ég var
að gera. Ég vildi drepa hann —
morðingja systur minnar! ’ ’
Robert Eastlake gekk upp að
henni og snerti öxl hennar.
„Það þurfti hugrekki til aö segja
mér þetta, Catherine. Ég er jafn-
vel enn fegnari að þér tókst að
komast tilokkar.”
Rétt í þessu komu Nancy og
Emmeline inn meö hlaðinn hjóla-
vagn.
Catherine leið betur þegar hún
var búin að borða. En nýr áhugi
knúði hana til að spyrja Eastlake-
f jölskylduna um lífið sem þau von-
uðust eftir í Kaliforníu.
Robert gerði sér grein fyrir von-
um þeirra.
„Adam bróðir minn sendi okkur
skilaboð um að hann væri búinn að
finna fullkomiö jarðnæði þar sem
við getum byrjað upp á nýtt,
skammt frá strönd Kaliforníu.
Það er nálægt litlu þorpi sem
heitir San José. Þar er lítil hvít
kirkja með skrítnum klukkuturni.
Lífið er friðsælt og grasið er
grænt.”
Hann andvarpaði lágt. „Lengst
af í viðskiptalífinu var ég að taka
áhættu. Þetta verður mesta
áhættan af öllum. Þeir eru margir
sem dreymir um gullið í Kali-
forníu en minn draumur er um
nýtt líf fyrir okkur öll. Og undir
Kaliforníusólinni get ég hrundiö
því öllu í framkvæmd þegar heilsa
míner orðinbetri!”
Ástríðan í andliti Roberts East-
lake var það sem loks gerði upp
hug Catherine.
„Ég er búin að ákveða mig,”
sagði hún rólega, horfði í augu
Roberts Eastlake. „Ég get ekki
snúið við — nú er framtíð mín í
þessu landi. Og ég kann vel við
þaö sem þú hefur sagt mér um
Kaliforníu.”
Hún leit á Nancy og Emmeline.
„Þess vegna vildi ég koma með
ykkur — og greiða minn skerf sem
leiðangursmaður. ”
CATHERINE kynntist Eastlake-
fjölskyldunni vel á þessum ann-
ríkisdögum lokaundirbúnings
fyrir brottförina frá New York.
Um þær mundir var hún farin að
kalla alla í fjölskyldunni skírnar-
nafni. Nancy fagnaði fleiri
höndum ekki síður en fénu sem
Catherine lagði af mörkum.
Sarah, eiginkona Adams, var
lítil, fíngerð og hæglát kona, hlý-
leg við Catherine en skorti sjálfs-
öryggi. Börnin hennar, Milton og
Charity, ljóshærðir tvíburar, voru
ákaflega spennt yfir ævintýrinu
sem í vændum var.
„Mér finnst ég einskis megn-
ug,” trúði Sarah Catherine fyrir.
„Þegar Adam er fjarri mér er ég
ámóta gagnleg og annar helming-
urinn af skærum! Þessi börn vant-
ar áreiðanlega fasta hönd karl-
manns.”
Kvöldið fyrir brottförina frá
New York safnaðist fjölskyldan
saman í síðasta sinn í skrifstofu
Roberts.
Húsið var því nær autt. Það var
ekki hægt að taka með nema fáar
persónulegar eigur í ferðina;
mestallt hafði þegar verið sent á
flutningsskrifstofuna. Stærsti
gripurinn var píanó fjölskyld-
unnar sem Emmeline haföi enda-
laust leikið á síðustu dagana.
Eigur Catherine komust í tvær
leðurtöskur. Áöur en hún fór frá
Englandi þurfti hún miskunnar-
laust að gera upp við sig hvað hún
skildi þar eftir. Hún skildi klökkva
hinna núna.
Milton þurfti að skilja við hund-
inn sinn, Buck, eftir fjögur ár og
gefa hann vini sínum. Hann grét
blygðunarlaust þó að yfirleitt væri
hann harðger og lítt viðkvæmur
drengur sem beið eftir því að
verða maður.
Charity kvaddi fullan kofa af
kanínum með löng eyru og þar á
eftir Brad, stórtenntan vin sinn og
fyrstu ástina.
Yfirleitt sat Emmeline og hlust-
aði á þau hin. En Catherine fann
að Emmeline var hugsanlega
hæfust fyrir það nýja líf sem frami
undan var. Hvert sem hún færi
myndi hún heilla flesta karlmenn
og valda sumum þeirra ástarsorg.
Síðasta kvöldið safnaði Robert
fjölskyldunni saman til bænar;
allir lutu höfði meðan hann las úr
Sálmunum í stóru svörtu fjöl-
skyldubiblíunni. Hana tækju þau
með sér sem tákn um reglu og
guðrækni og um heim sem var án
laga og guðhræðslu.
Catherine var snortin, fannst
sér sýndur heiður með því aö fá að
vera með. Henni fannst Robert
líta út eins og einhver spámaöur-
inn úr Gamla testamentinu
þegar hann var að tala um fyrir-
heitna landið.
Þegar fundinum lauk benti
Robert Catherine að koma.
Hann tók gullúrið sitt upp úr
vestisvasanum.
„Þetta úr skiptir mig mjög
miklu máli. Faðir þinn gaf mér
það.”
„Það vissi ég ekki.” Catherine
horfði á það af áhuga.
„Ég var eitt sinn í þeirri aðstöðu
að verða föður þínum að liði í við-
skiptum, Catherine, og hann var
mér þakklátur. Ég vonast til að
hitta Josiah Davenport aftur einn
góðan veðurdag.”
Hann setti úrið niður. „Ég er
feginn Nancy vegna að þú verður
með okkur í ferðinni til San José,
Catherine.” Augu hans urðu mild.
„Þegar við komum þangað ætla
ég að sýna þér litlu kirkjuna. Til-
hugsunin um þessa hógværu, hvít-
kölkuðu kirkju leitar mjög á mig.
Ef til vill getum við farið þangað
saman einhvern daginn.”
Hann hóstaði og til að leyna því
hló Catherine glaðlega.
„Gott og vel, Robert. Við hitt-
umstíSan José!”
Svo skildi hún við hann þar sem
hann sat í síðasta sinn í skrifstof-
unni sinni, einn með draumum
sínum.
Catherine þótti nóttin lengi að
líða. Hún var því fegin í dögun að
fara á fætur og klæða sig, saknaði
einskis við brottförina frá New
York, var bara áköf að komast
burt.
Þau höfðu tekið frá bestu sætin í
lestinni, í klefa framarlega en far-
angur þeirra var aftar í kössum.
Vagninn var íburðarmikill, með
flosáklæði á sætum og fínum tjöld-
um, en Robert sagði þurrlega:
„Lestin ekur ekki lengra en til
Illinois. Þá fer að harðna á daln-
um. Þið skuluö þess vegna öll
njóta þægindanna eins og best þið
getið. Það verða hugsanlega þau
22 Vikan 28. tbl.