Vikan - 12.07.1984, Qupperneq 23

síðustu sem við kynnumst í marga
mánuði.”
Börnin voru himinlifandi að
horfa út um gluggana. En þegar
flautan hvein vissi Catherine ekki
af umhverfi sínu.
Hún var of upptekin af hita-
sóttarkenndum ákafanum í aug-
um Roberts og hvernig hann
reyndi að leyna hóstanum sem
hann kæfði meö vasaklútnum
sínum.
LESTIN PUÐAÐI jafnt og þétt
vestur á bóginn. Það tók
Catherine lengri tíma en East-
lake-fjölskylduna að slaka á og
njóta breytinganna á landslaginu.
Mest hugsaði hún um föður sinn.
Aldrei frá því að Martin dó hafði
hún fundið til minnstu iðrunar yfir
því sem hún hafði gert; maöurinn
átti dauða skilinn. Eina sem hún
sá eftir var að gerðir hennar höfðu
valdið því að hún þurfti að skilja
við föður sinn.
„Cathy!” Milton rak andlitið
upp aö henni.
„Hvar heldurðu að við séum
núna, Cathy? Ohio eða Indiana?
Charity segir Indiana. Ég segi
Ohio.”
„Þetta er ekki sanngjarnt,”
andæfði Charity. „Cathy er ekki
amerísk. Þú getur ekki búist við
því að hún viti þetta.”
„Af hverju gáið þiö ekki bæði að
því þegar við stönsum næst og tök-
um við og vatn?” lagði Catherine
til. „Hvort heldur er rétt verður
Illinois síðasta ríkið sem við sjá-
um úr þessari lest. Vitið hvort
ykkar verður fyrra til að taka eftir
því.”
Tvíburarnir hættu að kýta og
Sarah brosti þakklát til Catherine.
Nancy, sem horfði út um glugg-
ann á móti, hélt um hönd Roberts
þar sem hann blundaði. Jafnvel
sofandi virtist hann veikburða og
uppgefinn. Loks lét Catherine
undan seinlátum takti lestarinnar
og sofnaði sjálf.
Á endastöö fengu þau fyrst
smjörþefinn af erfiðleikunum sem
voru fram undan — og af einberum
smámunum: flutningi á hinu dýr-
mæta píanói Emmeline. Hundruð
manna voru að fara vestur og allir
nauðuöu í skipstjóra gufubátsins
um far til St. Joseph í Austur-
Missouri.
Skipstjórinn þeirra, strangur
maður og lítiö gefinn fyrir fjas,
með augu eins og tinnu, sem
Catherine gat sér til að væru í
samræmi við hjartalag hans,
horfði á píanóið þar sem það stóö á
bryggjunni og hristi höfuðið ein-
beittur.
„0, gerðu það,” grátbað Emme-
line. „Píanóiö verður að komast
meðokkur!”
„Verður það, ha?” Skipstjórinn
ýtti bláu húfunni sinni aftur á
hnakka, eins og til að gefa til
kynna alræðisvald sitt, og setti svo
upp okurverö.
Robert andmælti náfölur en
reiöi hans var gagnslaus. Annaö-
hvort borgaöi hann — eöa píanóið
varð kyrrt á bryggjunni. Hann
borgaöi en atvikiö kom honum í
uppnám.
Þeim létti öllum þegar þröngt
setinn gufubáturinn lagði af stað.
Þau sátu úti á þilfari og horfðu á
umferöina á ánni og baömullar-
viðinn í fjarska. Robert var vafinn
í hlýtt teppi.
„Ekki hafa áhyggjur af mér,
konur.” Hann reyndi að bregða
fyrir sig gömlu kímninni. „Þegar
viö komum til St. Joseph verður
allt betra. Sjáið bara til.”
Catherine hélt efasemdum sín-
um leyndum en komst að þeirri
niðurstöðu að koníak gæti gert
Robert gott. Hún stakk lausum
hárlokkum aftur undir húfuna
sína og fór undir þiljur.
I reykmettuðum veitingasaln-
um staldraði hún við og horföi á
spil við eitt flosklædda borðið.
Einn f járhættuspilarinn skar sig
úr hópnum. Hann var klæddur í
svört jakkaföt og með svartan
hatt og hafði þunnt yfirvarar-
skegg. Þegar Catherine nam stað-
ar leit hann upp og í augu hennar
og brosti allt í einu.
Brosið gerbreytti mögru andliti
hans, augu hans gneistuöu af
kímni og Catherine gat ekki annað
en brosað á móti.
Hún hafði gaman af spilum.
Faðir hennar hafði verið góður
kennari og þau höfðu eytt mörgum
kvöldum í Manchester við að spila
upp á lítið fé í mestu vinsemd.
En það var ekkert vinsamlegt
við snyrtilega hlaðana af spilapen-
ingum sem voru fyrir framan
svartklædda manninn. Hann
breiddi úr spilunum milli
grannra, næmra fingra sem voru í
mótsögn við hrjúfar, ófágaðar
hendur hinna mannanna. Fjár-
hættuspilari að atvinnu, dæmdi
Catherine, og honum gekk vel.
Þegar hann tók eftir áhuga
hennar ávarpaði hann hana með
lágri, letilegri röddu.
„Viltuvera með, ungfrú?”
„Nei, þakka þér fyrir. Ég var
bara að horfa á.” Catherine gekk
að barnum og grófur hlátur hljóm-
aði á eftir henni.
Hún leit við um leið og svart-
klæddi maðurinn sagði eitthvað
hvasst. Hún heyröi ekki hvað hann
sagði en þaö þaggaöi niður í
hinum mönnunum.
Það sem eftir var feröarinnar á
ánni hrakaöi Robert ört. Koma
þeirra til St. Joseph var ekki holl
veikum manni.
Catherine saup hveljur þegar
gufubáturinn fór um þéttskipaða
innsiglinguna. Hún hafði vitaö að
til St. Joseph lá umferðin frá Ohio,
Mississippi og Missouri fljótum,
en hún haföi ekki búist við svona
hávaða og látum. Ef minni bátar
voru undanskildir lágu þegar tutt-
ugu aðrir gufubátar viö bryggju.
Á bryggjunni var hlaðið upp
baðmullarböllum, kössum og
ferðatöskum. Röð af vögnum meö
smáhestum fyrir beið eftir því að
farþegafjöldinn kæmi í land.
Robert gerði sitt besta til að
taka forystu en Nancy og
Emmeline þurftu að styðja hann.
Sarah og tvíburarnir streittust við
farangurinn og eftir að Catherine
skildi töskurnar sínar eftir hjá\
Eastlake-fjölskyldunni sá hún um
að koma píanóinu og öðrum eigum,.
sem voru í kössum, heilum í land.
Þegar þau voru öll komin upp á
bryggjuna voru vagnarnir á bak
og burt. Hún prúttaði hressilega
og tókst aö ná í vagn og kerru. Stór
svertingi ók kerrunni og hlóð á
hana með aðstoð vagnekilsins.
Þau óku í ausandi rigningu í út-
hverfi bæjarins og að gistiheimili
sem ekillinn mælti með.
Húsfreyjan vildi fá greitt fyrir-
fram. Catherine beiö þar til hitt
fólkið var farið upp áður en hún
fór að prútta við hana.
„Þettaerrán!”
Andmæli hennar þögnuöu þegar
Milton kallaði á hana.
„Cathy! Komdu fljótt! Robert
frændi er orðinn veikur. Mjög
veikur!”
Catherine æddi upp stigann. Það
hafði verið rétt hjá henni að óttast
hiö versta. Robert Eastlake var
hniginn niöur á gólfið í svefnher-
berginu.
Martrööin virtist endalaus.
Nancy var of brugðið til aö hún
kæmi aö nokkru liði.
„Við verðum að kalla á lækni,”
sagði Catherine við húsfreyjuna
niðri. Meira fé var reitt af hendi
og innan hálftíma kom læknir sem
sagði að Robert væri of veikur til
aö hægt væri að flytja hann.
„Það gæti orðið hans bani ef
hann kemst í uppnám. Ég skal
hlúa að honum fyrir nóttina og
kem svo aftur í fyrramálið.”
ÞETTA VAR skelfileg nótt. Það
rigndi miskunnarlaust og Nancy
og Sarah skiptust á um að sitja hjá
Robert. Tvíburarnir sváfu í litla
herberginu viö hliðina á herbergi
Catherine og Emmeline.
„Cathy? Heldurðu að pabba
batni?” I myrkrinu var rödd
Emmeline óttaslegin og Catherine
teygði sig eftir hendi hennar.
„Eg veit ekki hvað ég myndi
gera án pabba, Cathy. Ég veit
ekki hvað neitt okkar myndi
gera.. .”
Catherine þrýsti fingur
Emmeline á móti. Hún var sjálf
aðhugsaþaðsama. . .
Allan næsta dag hrakaði Robert.
Máltíðirnar voru dapurlegar.
^Þegar Catherine fór að rúminu
hans um kvöldið brá henni aö sjá
hann.
„Hanr. var að spyrja eftir þér,”
hvíslaði Nancy. „Hann vill fá að
tala viðþig —eina.”
Hún fór hljóðlega út úr her-
berginu og Catherine settist á
rúmstokkinn.
Robert hallaðist upp að kodd-
unum og virtist ekki sjá hana fyrst
í stað. Handleggir hans lágu mátt-
lausir á rúmteppinu, lófarnir voru
opnir en fingurnir kyrrir.
„Catherine?”
Hún laut yfir hann svo andlit
hennar var skammt frá honum.
„Ég er hérna, Robert.”
„Náðu í úrið mitt, Catherine. . .
þaðerþarna. . .”
Á boröinu hjá postulínskönnunni
og skálinni lá gullúriö með keðj-
unni. Hún fór með það til hans.
„Handa þér. Þú átt að eiga það
núna, Catherine.”
Hóstakast hans þaggaði niður
mótmæli hennar. Hún kraup aftur
meðan hann barðist við að stynja
upp orðum.
„Mér þykir það leitt, Catherine,
að yfirgefa ykkur ÖU. . . Gættu
þeirra, Catherine. Þau fylgja þér,
þú ert sterk — dóttir Josiah
Davenport ...”
Enn fékk hann hóstakast og svo
sagði hann þreytulega, svo lágt að
hún varð aö leggja eyrað að
vörum hans til að heyra til hans:
„Farðu með þau þangað,
Catherine, gerðu það, að litlu
kirkjunni í San José, þar sem
grasið er grænt. . .”
Augnalok hans titruöu, hann gaf
frá sér langt andvarp og var kyrr.
Framhald í næsta blaói.
28. tbl. Vikan 23