Vikan - 12.07.1984, Blaðsíða 61

Ekki nóg
Sherry Kean - People Talk
Sherry Kean er græneyg,
mjásuleg meyja sem telur sig
söngkonu og lagasmið og er að
reyna fyrir sér með þessari plötu
á hinum harða plötumarkaði. Það
tekst henni ekki. Ástæðurnar eru
margar en þær helstu eru:
1. Sherry Kean er söngkona sem
sæmilega getur haldið lagi og allt
þaö. En það er ekki nóg. Hún er
með verulega leiðinlega rödd,
miklu leiðinlegri en söngurinn í
sjálfu sér. Miklu betra hefði verið
að sleppa bara söngnum en þá
hefði platan aldrei orðið til, eða
hvaö?
2. Hún semur lögin ásamt David
nokkrum Baxter. Lagasmíðarnar
eru ekkert spes, svona jafnleiðin-
legar og þær eru góðar og það er
heldur ekki nóg.
3. Hljóðfæraleikurinn er alveg
ágætur. EN. Pródúseringin er
ekkert frumleg á þessu efni en hún
hefði getað bjargað ýmsu. Til
dæmis heföi verið miklu sniðugra
að útbúa lögin í electric boogie stíl
og láta Sherry syngja í gegnum
hljóðgervil þannig að hún kæmi út
eins og skrýplarnir á hinni frá-
bæru plötu, Haraldur og
skrýplamir.
Sökum alls þessa verður
einkunnin ekki neitt gífurleg, þó
getur vel verið að einhver sem
hefur gaman af Joan Baez, Cindy
Lauper eða einhverjum álíka væl-
kerlingum njóti þessarar skífu.
^ ff 4i
Hina amerísku drengjadeild
skortir orku eða liðsinni
Boys Brigade - Boys Brigade
Það er ekki hægt að segja annað
en að Magnús, fyrrum Egó-
trommari, og félagar hans hafi
verið óheppnir með nafnval þegar
þeir skírðu sveit sína, örugglega
alveg óvart, í höfuðið á hinum
amerísku kollegum sínum. Þeir
geta þó reddað þessu í hom og
breytt nafninu í The Icelandic
Boys Brigade, Reykjavík Depart-
ment. Þetta finnst mér reyndar
miklu betra og óefað ber þetta
nafn meiri menningu í sér, svona
langt og reffilegt.
En við erum ekki hér komin til
að ræða misheppnaðar nafngiftir.
Plata amerísku deildarinnar er
óttalega dauf. Liðsmenn eru sex
að tölu en aðeins fjórir þeirra
leika að einhverju ráði á hljóðfæri.
Skipanin er ósköp venjuleg, gítar,
bassi, trommur og hljómborð og
greinilega hefur verið reynt aö
nota þau til jafns. Með því fæst
nokkuð temmilegur hljómur en
hann hefur þann galla að vera
hvorki fugl né fiskur, ekki al-
mennilegt rokk og ekki nógu
hresst popp þannig aö allan
tímann bíður maður eftir að
einhver leiðandi oddur komist í
tónlistina.
Lögin eru öll fremur jöfn að
gæðum, ekkert langt fyrir ofan
eða neðan meðallag plötunnar.
Söngvaramir tveir skipta söngn-
um á milli sín og einhvern veginn
er erfitt að greina á milli þeirra
við fyrstu hlustanir eins og
reyndar laganna allra. Þessi plata
mun vart ná að sarga sig djúpt í
huga manns.
c nH
Snertidans með engum glans
Eurythmics-Touch Dance
Touch Dance er ekki plata með
nýjum lögum. Þetta er plata sem
inniheldur breyttar og „bættar”
útgáfur af fjórum lögum af Touch
Plötunni þannig að þau eiga að
verða betur danshæf. Það eru
lögin The First Cut og Regrets,
sem fá nýtt andlit hjá Francois
Kevorkian, og síðan tekur John
„Jellybean” Benitez við og endur-
vinnur Cool Blue og Paint A
Rumour. Benitez þessi er vel
þekktur í diskóheiminum og yfir-
leitt að góðu. Ennfremur hefur
hann getið sér gott orð sem hjá-
svæfill diskódísarinnar Madonnu.
Lögin sjálf eru ekki gjörbylt,
eins og maður hefði haldið aö væri
svo auðvelt að gera. Helst er að
heyra að lögin hafi fengið jafnari
trommutakt — jafnari, ekki
endilega kraftmeiri. Hlutverk
bassans hefur einnig verið aukið á
kostnað „efri” hljóðfæranna.
Lögin em einnig lengd eilítiö
þannig að þau ná yfir aðra hlið
Human League
Þá er hún loksins komin, platan
sem tók óratíma að gera. Það er
ekki laust við að maður búist við
Vilkóbyltingu en raunin varð sú að
platan er einungis skref á
þróunarbraut hljómsveitarinnar,
skref sem er vissulega fram á viö.
I stað léttapoppsins á Dare,
síðustu plötu hennar, er nú komin
miklu víraðri músík með eðlis-
massa talsvert fyrir ofan síðasta
langspilandi verkið. Þróunin
hefur verið á þá leið að notkun á
gítar og ekta bassa hefur aukist
talsvert og það eru engin smá-
„riff” sem tekin eru á blessaðan
gítarinn, maður býst hálfvegis við
að heyra þegar strengirnir slitna
allir sem einn. Ágætt dæmi um
þetta er lagið The Lebanon, dæmi-
gert lag fyrir þá þróun sem hefur
plötunnar. Á B-hliðinni eru þau
svo aftur komin, „instrumental”
og þá án „regrets”, í enn lengri út-
gáfum.
Þar sem breytingarnar eru svo
litlar vantar alla villimennsku í
lögin, hlutur sem hefur einkennt
mörg góð „remix”, en svo er það
kallað þegar lög af stórum plötum
eru tekin og breytt að meira eða
minna leyti. Þess vegna tel ég að
platan nái ekki að gera það sem
hún átti að gera, sýna aðra og
villtari hlið á Eurythmics.
fer enn batnandi
orðið í hljómsveitinni, virkilega
mergjað lag.
Það er greinilegt að tekinn
hefurverið mikill tími í að útpæla
útsetningamar og sigta það út
sem ekki er þörf á því þær eru með
einfaldara móti en þjóna samt
hlutverki sínu fyllilega, bassalína,
söngur og trommusláttur (í vél)
ná ágætlega aö halda góðri
fyllingu.
Já, það er alveg greinilegt að
Human League hefur lagt
línumar fyrir framtíðina með
þessu verki. Hún er lögð af stað úr
léttapoppinu á þá braut sem
hljómsveitir á borð við New Order
hafa lagt leið sína inn á, þyngra
tölvupopp með melódíu.
<LNf4444
Sussu...
...suss