Vikan - 12.07.1984, Blaðsíða 46

~\5 Framhaldssaga
Kvalirnar hefðu verið meiri við að
fara aftur í þau. Nú skipti mestu
máli aö finna nákvæmlega hvar
þeir voru staddir.
Honum leist vel á það sem hann
sá strax. Það yrði erfitt að koma
auga á snjóhúsin því þau voru
grafin í skafl á nokkurn veginn
sléttum snjó. Hann leit aftur fyrir
þau. Þar gnæfði hái klettaraninn í
suður en hann virtist lengra undan
en hann haföi búist viö. Hann leit í
vestur. Þar var gapandi tómið í
Longyearbæjardal. Hann bar
þetta við áttavitann sinn og áttaði
sig á því meö ónotakennd hvað var
í ólagi. Þeir voru rúmum 1000
metrum lengra úti á Plata-fjalli
en hann hafði hugsað sér. í þok-
unni höfðu þeir villst á svolítilli
ójöfnu á jöröinni og rótum klettar-
ranans. Hann skoðaði kortið sitt,
kallaði svo lágt á Johnson sem var
kominn upp úr holunni með 777-
tækið með snubbótt loftnetið
dregið upp.
„Segðu South Wind að við séum
á sjötíu og átta fimmtán norður,
fimmtán og þrjátíu austur.”
Um leiö og Peterson lét uppi
endurskoðaða staðsetninguna
sviptust síðustu trefjar skýsins
burt frá Plata-fjalli miðju og rat-
sjáin kom í ljós. Vagninn virtist
standa á þúst. Skammt frá var
kofi, þak hans hlaðið snjó. Hann
lét fallast niður og þreifaði eftir
kíkinum sínum. Hvað var þetta
þarna? Vélsleðar. Hermannahöf-
uð voru greinanleg á bak við snjó-
veggi. Jesús Kristur, svæðiö var
varið. Þeir voru líka meö
sprengjuvörpu; svartur rörendinn
stakkst upp yfir einn snjóvegginn.
Þarna var hvítklæddur hermaöur
sem stóð á berangri. Líkast til
fyrirliði. Hann hélt á lúðri. Verur
stóðu upp hjá sprengjuvörpunni
og lutu yfir tunnu, sáust svo ekki
fyrir reykjarmekki. Hann ráðg-
aöist í flýti við áttavitann, þreif
svo hátalarann af Johnson, sem
kraup við hlið hans, og hóf send-
ingu.
„Þetta er Sex. Við höfum óvini
staðsetta í sjónarhorni þrjár ein
tvær gráður, 1500 metrar. Flýttu
loftferðinni. Það fer að hitna í kol-
unum hérna.” Þeir voru tæpa
mílu frá Rússunum og auðveld
bráö.
MAKAROV STÖÐ óhræddur í
miöju varnarsvæðis síns og hróp-
aöi fyrirmæli. Hann mat skotfærið
1600 metra og minnkaði það af
ásettu ráði í fyrirmælum sínum
vegna þess að hann vildi ekki gera
annað en halda þeim föstum.
Hann hrópaði til merkjasendisins
síns að hafa samband við bar-
dagasveitina. Nú ætti hún að vera
komin yfir jökulinn.
„Félagi ofursti,” hrópaöi
merkjasendirinn þegar hann hafði
lokið verkinu. „Þeir áætla stöðu
sína 6000 metra frá okkur.”
Jafnvel í björtu veðri yrði þaö
klukkutíma ferð á skíðum.
Makarov tók sjálfur hátalarann,
spurði um foringjann og gaf fyrir-
mæli um að þeir tækjust á við
óvininn svo fljótt sem hægt var og
hindruðu undankomu hans. Hann
var að reyna að finna áhrifarík-
ustu leiðina til að styðja sveitina
með skothríð þegar hann sá tvo
menn koma upp úr snjóhúsum
óvinanna og hlaupa á skíðum af
ofboðslegum krafti í átt að lágri
þúst til hliðar á sléttunni. Jafnvel
kíkislaus sá hann að annar var
með flaugasendi. Hann skipaði
sprengjuvörpuhópnum aö koma
upp miði á þústina. Hann gat ekki
dundaö lengur. Ratsjárvagninn
var ekki vígbúinn. Allar flaugar
myndu gera hann óstarfhæfan. I
þetta sinn myndi skotið af
sprengjuvörpunni til að drepa og
Stolypin yrði að kreista þann
áróður sem hann gat úr dauðum
mönnum.
Annar tæknimaöurinn kom
Hlaupandi frá ratsjánni, hnaut
þegar stígvélin hans sukku í
snjóinn. „Tvær flugvélar nálgast
úr vestri, félagi ofursti,” másaði
hann og reyndi um leið að heilsa
að hermannasið. „Færi 35 kíló-
metrar, hraði 170. Eftirlitið segir
aö þær séu óvinveittar. Trúlega
þyrlur.”
„Þakka þér fyrir, félagi.”
Hann vísaði tæknimanninum
hrjúflega burt, fyrirleit
skelfingu hans. Reikningsheili
hans yfirfór hraða og fjarlægðir
nærri því jafnhratt og tölva. Allar
staðreyndirnar — tímasetningin,
skeytið, þyrlurnar, trúlega her-
skip — runnu saman í óumflýjan-
lega niðurstöðu. Hann stóð
frammi fyrir vel samhæfðri
skyndiárás sem bar vott um tölu-
verðan kjark. Eftir fjórtán
mínútur eða svo yrði þessu öllu
lokið. Bardagasveitin kom ekki að
neinu haldi. Það var enginn tími
til aö kalla á liðsauka frá Long-
yearbæ. Hann yrði að senda ein-
hverja úr fámennu liði sínu út á
vélsleðum til hliðar við óvininn
meðan sprengjur dundu á þeim og
Steta-skeytin hans sáu um flug-
vélarnar. Hann var naumast með
nægilega marga menn í þessi
þrjú verkefni.
Þaö var varla við hæfi, en á
þessu andartaki birtist sólin lágt á
norðurhimni fyrir aftan hann og
lýsti óvinina betur upp. Þeir hefðu
þessa miðnætursól í augunum og
myndu blindast. Það var síðbúin
uppbót, hugsanlega of síðbúin.
FYRSTU SPRENGJURNAR
fjórar þutu í boga niöur á við meö
flautandi ópi og Peterson og félag-
ar hans fleygöu sér niður og báðu
þess að verða ekki fyrir beinu
skoti. Ein af annarri, með tíu
sekúnda millibili, þeyttu sprengj-
urnar upp snjónum fáeinar stikur
fyrir framan þá, sviptu þá heyrn
sem snöggvast og málmflísar
hvinu hjá. Snjórinn féll aftur niður
í skýi af ögnum. Svo varð þögn.
„Þetta var nærri,” sagði
Johnson. „Næst skjóta þeir ekki
framhjá.”
„Þeir hefðu ekki átt að gera
það þá,” sagöi Peterson hvasst.
„Komdu þér nú í tækið og var-
aðu loftið við aö á okkur sé
skotið.” Hann stóð upp, gáði að
Smith og bandaði honum að koma
til þeirra. Kafteinninn kom hlaup-
andi, sökk ekki nema einu sinni
niður úr snjónum og kraup hjá
þeim.
„Howard, viö verðum að taka
sprengjuvörpuna úr dæminu. Ég
veit ekki hvern andskotann þeir
eru að leika sér aö henni,
stöldruðu ekki einu sinni viö til að
breyta miðinu.”
„Vilja að við látum lítiö á okkur
bera meðan þeir komast á hlið viö
okkur, gæti ég trúað.”
„Það getur verið. Viö höfum
enn tólf mínútur þangaö til
þyrlurnar koma. Ég vil að þið
Trevinski notið Dragon-inn. Skil-
ið?” Hann benti yfir sléttuna
þangað sem lítil laut var nær hlíð-
inni og snjóþúst. „Þetta er um þaö
bil eina skjóliö í skotmáli. Ég vil
að þið fariö þangað yfir eins og þið
væruð á hælum skrattans, en við
komumst fyrir alla viðleitni að
komast á hlið við okkur. Ef þið
komist ekki til baka fæ ég þyrluna
til að sækja ykkur þangað. Skjóttu
á sprengjuvörpuna, skilurðu?
Ekki á ratsjána. Þaö er búið að
gefa aðgerðina upp á bátinn og
þannig verður það áfram. ’ ’
„Auðvitað.” Smith flýtti sér til
baka og lagði nærri því strax af
staö með Trevinski, hafði ekki
annað meðferðis en skeytin og vél-
byssurnar sínar. Fjarlægðin var
um 600 metrar og þeir skíöuðu
eins og þeir væru í kapphlaupi,
hölluðu sér fram og sveifluðu
handleggjum og fótum eftir
hlaupataktinum.
Millar horfði á, lá í snjónum
með leyniskytturiffilinn, sem var
hans sérstaka vopn, i höndunum.
Hann áætlaði að Smith færi vega-
lengdina á fimm eða sex mínút-
um, sá sprengjur springa um-
hverfis þústina áður en hann
komst að henni, tók svo eftir
breytingum hjá ratsjánni. Átta
rússneskir hermenn voru að
stökkva upp á vélsleöa. Hann drap
tittlinga þegar þeir þutu af stað í
snjókófi. Miðnætursólin lágt á
norðurhimni skein beint í augu
hans og endurkastaðist líka af
snjónum. Hann flutti riffilinn upp
á öxl sína og vatt sér við, fylgdist
með sleðunum um sigtið. Til að
komast aftan aö sveitinni máttu
þeir ekki fara lengra en 500 stikur
frá. Það var langt færi fyrir
nákvæmt skot og þeir fóru hratt.
Hann gæti kannski hitt í skrokk.
Hann yrði aö meta frávikið. Hann
flutti sig lengra til, sveiflaði
hlaupinu. Fremsti vélsleöinn sneri
í átt til hans. Hann gat greint
hjálmklætt höfuö ökumannsins.
Vélsleöinn fór niður í grunna laut.
Þegar hann birtist aftur skaut
Millar þremur skotum. Öku-
maðurinn féll fram, sleðinn
beygði stjórnlaust og hinn maður-
inn vék frá rétt áður en honum
hvolfdi.
„Einn fallinn, þrír eftir,” hugs-
aði hann meö fögnuði. En hinir
sleðarnir námu staðar, mennirnir
fóru úr þeim, hlupu frá og mynd-
uðu teygða röð. Svo byrjuöu þeir
aðskríða fram.
Smith og Trevinski vissu að á
þá yrði skotið. Á sama andartaki
og þeir komu að þústinni beygðu
þeir sig niður fyrir aftan hana,
másandi og skjálfandi eftir
áreynsluna. Fáeinum sekúndum
síðar kom önnur sprengja hvín-
andi niöur, sprakk rétt hinum
megin og varpaði upp snjómekki.
Málmflísar og sprungnir steinar
sungu fyrir ofan höfuð þeirra.
„Við þurfum að koma helvítinu
fyrir kattarnef.” Smith smellti af
sér skíðunum, kom sér fyrir
liggjandi fast upp við steininn, tók
upp skotfót Dragons-ins, fálmaöi
svolítið við sigtið, studdi svo enda
rörsins við öxl sína. „Hleddu!”
hrópaði hann. Trevinski ýtti
fyrstu hleðslunni inn og hann
þrýsti á skotbúnaöinn rétt í því að
hópurinn í sprengjuvörpu-
gryfjunni útbjó aðra sprengju.
Framhald i næsta blaði.
46 Vikan 28. tbl.