Vikan - 12.07.1984, Blaðsíða 58

II Barna— Vikan
Ævintýrið um
Hvítfeld músastrák
Einu sinni var hamingjusöm
músafjölskylda sem átti heima
undir búrgólfinu á stórum bóndabæ
úti í sveit — þú manst auðvitað eftir
fallega bæjarstæðinu rétt hjá
skóginum. Músapabbi og músa-
mamma áttu fjöldann allan af músa-
bömum og allar litlu mýslurnar
voru gráar nema ein — og fjölskyld-
an var dálítið sorgmædd vegna
hennar.
„Veslings drengurinn minn,”
sagði músamamma og horfði sorg-
bitin á hann, „hvernig átt þú að
komast áfram í lífinu? Jafnvel
heimskasti köttur kemst ekki hjá því
að sjá þig því þú ert hvítur sem
snjór.”
„Snjór?” spurði litla hvíta músin.
„Hvað erþað?”
Mýslan var mjög ung og hafði ekki
ennþá lifað veturinn og skildi því alls
ekki hvað snjór var.
„Þú færð að sjá nóg af honum þeg-
ar þar að kemur,” svaraði músa-
mamma. Hún þurfti að sinna svo
mörgum börnum að hún hafði ekki
tíma til að útskýra allt sem þau
spurðu um. Litli Hvítfeldur, en svo
var músarunginn kallaður, varð því
að bíða allt sumarið eftir að fá að sjá
snjóinn og hann lærði að vara sig á
mönnum og dýrum sem vildu vera
vond við litlar mýslur. Hin músa-
börnin fóru smám saman að heiman
þegar þau voru orðin nægilega stór
til að bjarga sér sjálf. En Hvítfeldur
hélt kyrru fyrir heima. Einn góðan
veðurdag sagði faðir hans við hann:
„Heyrðu nú, Hvítfeldur, þetta
gengur ekki lengur. Þú verður að
leggja af stað út í heiminn, eins og
allar góðar mýs gera, og stofna bú.”
Þá kvaddi Hvítfeldur foreldra sína
og hélt af stað út í heim. Hann ákvað
að fara langt í burtu frá bónda-
bænum.
„Systkini mín búa hingað og þang-
að í húsinu og í hlöðunni en ég ætla
langt í burtu,” hugsaði hann. Búr-
dymar stóðu í hálfa gátt og hann
læddist inn í stóra eldhúsið. Þar
stóðu aðrar dyr í hálfa gátt — og
leiðin lá út í garð.
„Hver ósköpin eru þetta?” sagði
Hvítfeldur þegar hann kom út í
garðinn. „Hefur fólkið misst niður
sykur eða er þetta salt? Hvað getur
þetta kalda og hvíta efni verið? ”
„Þú hlýtur að vera heimskur,”
heyrðist sagt rétt hjá honum. Það
var lítill héri sem hafði vogað sér inn
í garðinn. „Sérðu ekki að þetta er
snjór?”
„Ég veit ekki hvað snjór er,” svar-
aði Hvítfeldur.
„Uppeldi þitt hefur verið van-
rækt,” sagði hérinn. „Það er best
fyrir þig að halda út í heim til að
læra eitthvað.”
Hvítfeldur ákvað að hlýða þessu.
Hann var bara lítill músarungi sem
ekkert þekkti. Hann hélt út í hagann
og hvítur feldur hans var alveg eins
og snjórinn. Það var nú heppilegt því
þá var ekki eins mikil hætta á að
óvinir hans sæju hann. En brátt fann
hann fyrir kuldanum. Úff, þetta nísti
hann inn í merg og bein. Fætur hans
urðu stífir og hann gat varla hreyft
sig og loks fór hann að gráta. Hann
þurrkaði sér um augun með fram-
löppunum en það voru fremur ísmol-
ar en tár sem hann fann.
„Bara að ég væri kominn heim,”
kveinaði hann og allt í einu byrjaði
hann að renna. Hann reyndi að
stöðva sig en veslings frosnu
lappirnar náðu engu taki. Hann var
kominn ofan í djúpa holu.
„Hvað er hér um að vera?” var
sagt. „Hvað á þetta að þýða?” Hvít-
feldur var kominn inn í holu mold-
vörpunnar. Nú stóð herra mold-
varpa upp til að athuga þetta nánar.
„Veslingurinn litli,” sagði herra
moldvarpa þegar hann kom auga á
ískalda músina. „Þú ert víst alveg
að deyja úr kulda. Ég verð að koma
þér í bað. Komdu hingað, ég ætla að
þvo þér og þá verður þú strax hreinn
og notalega heitur.” Moldvarpan
skrúbbaði nú Hvítfeld og loks sagði
hún:
„Ég er farinn að halda að þú sért
svona hvítur í rauninni. Ég hélt
þetta væri snjórinn en nú sé ég að
þetta losnar ekki af þér. ”
„Já, ég er hvít mús,” sagði litli
gesturinn feimnislega. „Öll systk-
S» Vlkan 2». tbl.