Vikan - 05.12.1985, Blaðsíða 35

Greinarhöfundur svipast um við leiði goðsins fallna.
Umhverfis gröfina hafa aðdáendurnir skrifað speki og tilvitnanir úr textum
Morrisons.
dag í september og eyddum þar
nokkrum klukkutímum fjarri
skarkala heimsins. Þegar inn í
garðinn var komið spurðum við
þreytulegan miðaldra kirkju-
garðsvörð hvar Ameríkaninn
Morrison væri grafinn. Hann
benti mæddur upp í garðinn og
sagði: ,,A droit!" Vigdís hafði
kennt mér forðum að þetta
þýddi til hægri en þar sem í
garðinum liggja eitthvað á aðra
milljón einstaklinga fundust
mér þetta lélegar upplýsingar.
Við gengum þó af stað og
bölvuðum í hljóði þessum óal-
mennilegu Frökkum sem ekki
skilja mikilvægi ferðamanna-
iðnaðarins eins og hann er
skilgreindur af FRJÁLSU
FRAMTAKI. Fljótlega kom-
umst við þó að raun um að allar
frekari upplýsingar voru óþarf-
ar. Leiðin að gröfinni var vel
vörðuð. Aðdáendur höfðu
krassað nafnið og pílur með
tússpennum sem vísuðu leið-
ina. Viðfundum þannig gröfina
undireins. Á þessari litlu gröf
var þrjóstmynd af Morrison, vel
máluð í sem eðlilegustum lit-
um, og ótal blómvendir frá fólki
sem stöðugt streymir að.
Þennan dag sátu nokkrir
langþreyttir ferðalangar við
gröfina, drukku rauðvín og
horfðu dreymandi út í loftið,
sorgbitnir á svip. Alls staðar
höfðu menn krassað einhver
brot úr Doorstextum og hyll-
ingarhróp til Morrisons. Yfir
staðnum hvíldi þessi þunga lykt
af marijuana og rauðvíni en
þarna sitja menn gjarnan og
reykja og drekka á kyrrlátum
dögum og láta hugann sveima.
Dulúðug stemmning var í loft-
inu. Ungur maður sagði stund-
arhátt ,,You were the doors
between" og tók upp úr pússi
sínu svartan lit og krassaði
þessi orð á næsta auða blett.
Maður fékk tilfinningu fyrir því
hversu skammt er milli lífs og
dauða en hópurinn við gröfina
virtist ekki sætta sig við það og
vildi skyggnast yfir landamærin
eftir vini sinum, Morrison,
gegnum rauðvínsanganina og
hassmökkinn.
Jim Morrison í
Broadway?
Þegar heim var komið sagði
ég vinum og vinnufélögum frá
því uppnuminn af hrifningu að
ég hefði farið að gröf Morrisons
og tekið mynd. Hvaða Morri-
son? var svarið. Svo jafnvel
hinn frægasti fellur í gleymsku
og sennilega hætta menn ein-
hvern tímann að sitja í draum-
leiðslu við gröf hans og rugla
um tilveruna. En hvað hefur
Morrison sagt um þetta sjálfur?
,,When the music is over turn
off the lights!" — þegar músík-
inni er lokið á að slökkva Ijósin
og fara heim. Æðisgengnu lífi
Morrisons gat varla lokið nema
á einn veg og sennilega gat
hann í sínu rugli ekki hugsað
sér önnur endalok en þessi. Ég
get að minnsta kosti ekki hugs-
að mér Jim Morrison, vin minn
og hetju, standandi á sviðinu í
Broadway, hingað kominn að
tilhlutan Ólafs Laufdal ásamt
öðrum gömlum skemmti-
kröftum frá sjötta áratugnum.
Hann hefði einhvern veginn
aldrei fallið inn í þá mynd. En
allt er i heiminum hverfult og
Jim Morrison væri kannski í
dag reglusamur miðaldra heim-
ilisfaðir ef hann hefði lifað og
kæmi árlega á hátíð í Atlavík
um verslunarmannahelgi og
berði á bumbur með drukknum
Islendingum. En þetta fáum við
aldrei að vita, rás tímans verður
ekki snúið við, Morrison verður
áfram í gröfinni í Pére Lachaise,
Ringo kemur í Atlavík og
Searchers í Broadway. Allt
annað eru bara draumkenndar
hugsanir og ímyndanir
sveimhugans.
49. tbl. Vlkan 35