Vikan - 10.03.1988, Síða 16

Þetta er mjög lítil fjölskylda
vegna þess að næstum því allur
ættleggur afa míns og ömmu
fluttist til Kanada um aldamótin
og hann varð einn eftir 2ja ára
gamall. Foreldrar hans eignuð-
ust síðan í Bandaríkjunum 8 böm.
Mér fannst alltaf mín fjölskylda
aðeins vera afi minn, pabbi og
mamma, og svo systkini hennar
mömmu. Svo þekkti maður
krakka sem áttu fjölmörg
ffændsystkini og allskonar ætt-
menni og oft fannst mér sem við
værum óttalegir einstæðingar í
samanburði við aðra.
En það var aldveg dásamlegt
að alast upp á Sauðárkróki á
þessum tíma þegar bærinn var
þetta lítill 1000—1100 manns.
Alltaf var sólskin og gott veður
og ég var á strigaskóm og skyrtu
frá maíbyrjun fram í október.
Það voru engir staðir í bænum
okkur óviðkomandi. Við vorum
út um allt, niðri á bryggju, inni á
trésmíðaverkstæði, í fjörunni,
upp á móum, ofaní skipum, út
um allt. Ég þekkti líka alla og all-
ir þekktu mig. Auðvitað gerðum
við ýmis prakkarastrik og voru
að laumast til að reykja og þess
háttar."
Bítill fyrir tilviljun
„Svo þroskaðist maður náttúr-
lega og fór í gagnfræðaskólann
og um vorið var ég sendur í
sveit eftir fyrsta bekkinn. Fyrir
tilviljun kem ég svo heim eftir
sumarið 64 með hár niður á
herðar, fjórtán ára gamall. Það
var vegna þess að Kjartan á
Tjörnum hafði gleymt að klippa
mig áður en ég hélt heim úr
sveitinni. Um sumarið hafði
bítlaæðið borist til landsins og
ég hafði vissulega orðið var við
það í útvarpinu í sveitinni, en
kom svo bara fyrir tilviljun sem
Bjarni bítill úr sveitinni. Og í
staðinn fyrir að fara beint til
Valda rakara og láta klippa þetta
af mér, þá var ég með síða hárið
áfram þannig hafði ég sítt hár
fram yfir aðra þegar ég byrjaði í
bítlinu af krafti.
Fljótlega eftir að ég hóf nám
í gagnfræðaskólanum á Sauðár-
króki fann ég fyrir gífurlegum
námsleiða, skorti á einbeitingu
og almennum doða gagnvart
náminu. Mér gekk illa að ein-
beita mér við lestur og námið
fór gjörsamlega úr handaskol-
um. Þetta voru mér vonbrigði
og skortur á aðstoð og hjálp
varð til þess að ég dróst alvar-
lega aftur úr öðrum. Ég lagði
síðan námið nánast alveg á hill-
una. Reyndi samt að vera ekki
alveg með þeim neðstu en var
auðvitað ekki nokkur nemandi.
Þó gekk mér ágætlega við það
sem ég hafði áhuga á, en það var
líka fátt eitt sem vakti áhuga
minn. Björgunaraðgerðin var sú
að senda mig í sveitaskóla þar
sem allir töldu að þar væri ekk-
16 VIKAN
ert sem gæti glapið fyrir mér.
Heilan vetur dvaldi ég á Reykja-
skóla í Hrútafirði og kvaldist
eins og dýr í búri. Sama sagan
endurtók sig þar. Ég gat ekki
einbeitt mér að náminu, var þó
lokaður inn í Iesstoíú 3 klst. á
dag með kennara yflr mér.
Námsgreinarnar voru mér
fjandsamlegar, íslenskan flókin
og óaðgengileg, reikningurinn
torskilinn og enskan kennd of
hratt. Ég fann allt að kennslunni
og skólafélögunum. Ég kom
þarna í 3ja bekk. Aðrir höfðu
verið þarna 2—3 ár og þekktust
vel. Ég var utanaðkomandi
gemlingur og kynntist eiginlega
engum, en ég spilaði í hljóm-
sveit með Bjössa Trausta og
Marinó. Við söfhuðum hári og
áttum leðurvesti og lakkrísbindi
en Ólafi skólastjóra líkaði alls
ekki þetta greiðslufyrirkomulag
á hárinu. Það urðu árekstrar
sem enduðu með hótun um
brottrekstur úr skólanum ef
ekki við færum í hársnyrtingu
hjá áhugaklippara frá Hvamms-
tanga sem kont í heimsókn og
starfaði við hárskurð í Ieikfimi-
húsinu. Sennilega er þessi dvöl
best gleymd, að minnsta kosti
hefur Ólafur skólastjóri ekki tal-
ið að dvöl mín ætti heima í
heimildum, því þegar ég skoð-
aði fræðibók eftir hann um sögu
skólans er nafn mitt ekki að
finna yfir nemendur skólans, er
þó sagt að allra sé getið sem
hann kenndi. En þar sem mér
gekk svo bölvanlega við bók-
námið, ákvað ég að fara aðrar
leiðir. Mamma var mér sammála
og hún útvegaði öll nauðsynleg
gögn og leyfi svo ég gæti sótt
um námsdvöl í Myndlista og
handíðaskólanum. Það er svo
eftir nokkra dvöl í Reykjavík
sem augnlæknir segir mér að ég
sé haldinn slæmri lesblindu og
með nokkra sjónskekkju á
hægra auga. Gekk þér ekki illa í
skóla spuðri augnlæknirinn.
Nei... ég var alltaf nteð þeim
bestu. Það getur bara ekki ver-
ið sagði hann, en þú verður að fá
þér gleraugu. Síðan fekk ég mér
gleraugu sem ég nota við lestur
og skriftir. Síðar meir varð ég
beiskur og vonsvikinn vegna
þessa. Ég hafði farið til Reykja-
víkur eitt sinn 10 eða 11 ára
gantall til þess að láta rannsaka í
mér sjónina vegna þess að ég
hafði ftrndið fyrir augnþreytu og
kvartað yfir því. Þá sagði augn-
læknirinn að hann sæi ekki ann-
að en ég væri með skarpa og
góða sjón. Þetta varð til þess að
ég velti því fýrir mér oftsinnis
hversu mikilvægt það er
að kennarar, foreldrar eða
hver sá sem vinnur eða starfar
með börnum eða ungmennum
hafi samúð með hverjum og
einum, og hafi skilning á
vandamálum hvers og eins. Ég
er ekki að segja þér að ég væri ef
til vill prestur eða Iífefna-
fræðingur í dag ef lesblinda mín
hefði uppgötvast þegar ég
var barn. Það er heldur hitt
skóla með vonbrigði og ónægju
í augunum án þess að nokkur
maður reyndi að gera sér grein
fýrir ástæðunni eða hjálpa
mér... það gerði mér ákaflega
grammt í geði í nokkur ár. Nú
vita allir hvernig lækna á les-
blindu og hvernig hún lýsir sér,
a.m.k. þeir sem vilja vita það.
Þetta rifjaðist upp núna þegar
þú spyrð um aldur menntun og
fyrri störf. Annars er þetta
tímabil sem ég er búinn að
gleyma.“
Bjarni segir ntér frá þessu á
góðlátlegan hátt, en þó dylst
manni ekki að honum er mikið
niðri fyrir. Áfram heldur hann
þó sögunni og segir svo frá að
eftir ýmis konar störf á Sauðár-
króki í nokkur ár hafi hann hald-
ið suður á mölina nítján ára
gamall og farið í Myndlista og
handíðaskólann haustið 69,
fyrst í undirhúningsdeild og síð-
an í auglýsingadeild.
„Ég kom hingað suður með
eina ferðatösku og dún-
sæng í poka og þekkti náttúrlega
ekki nokkurn mann hérna. Eg
leigði lítið herbergi uppi í
Lönguhlíð og var í fæði hjá Ósk-
ari bróður mínum og Aðalheiði
konu hans, en þá var Óskar í
læknisfræði í Háskólanum.
Snemma kynntist ég mjög
skemmtilegu fólki. Til dæmis
var Egill Eðvarðsson bekkjarfé-
lagi minn og hann var þá sjálfúr
nýkominn í bæinn að norðan
rétt eins og ég. Við höfum verið
mjög góðir kunningjar alla tíð
síðan við kynntumst þarna fyrir
átján árum. Einnig kynntist ég
Siggu Örlygs, Óniari Skúla, Lalla
Blöndal og ótal fleirum.
Ég kynntist líka fljótlega Þór-
arni Jóni Magnússyni blaða-
útgefanda sem þá var að gefa út
Toppkorn og við fórum að starfa
saman að þeim málurn. Nú, ég
hékk nú eiginlega í jakkanum
hans, sem varð svo til þess að ég
kynntist eiginlega öllum popp-
urum bæjarins á mjög skömm-
um tíma og var allt í einu orðinn
nákominn hljómsveitum eins og
Flowers, Hljómum og Trúbroti,
Pops, Dumbó, Roof Tops og fl.“
Út frá þessum umræðum um
hljómsveitir komuni við að
sveitatónlistinni, eða „kántrítón-
listinni" eins og sumir vilja kalla
hana. Bjarni Dagur vill meina að
það hafi verið fýrir tilviljun að
hann hafi byrjað með þátt á Rás
2 þar sem sveitatónlist var
kynnt. „Það eru margir sem
halda því frant þegar þeir sjá inn
í plötuskápinn hjá mér að ég
hafi engan ákveðinn tónlistar-
smekk, því að þar ægi öllu
saman, rokki, djass, óperum,
sveitatónlist, og svo mætti lengi
telja. Ég er alæta á tónlist."
Én hvernig stóð þá á því að
hann byrjaði með þessa útvarps-
þætti? „Nú, Þorgeir vissi að ég
hafði safnað býsna miklu af þess-
ari tónlist sem er frekar
sjaldgæft, svo hann kont að máli
við mig og spurði hvort ég vildi
ekki vera með sérstakan kántrí-
þátt, sem varð svo auðvitað til
þess að ég fór að kaupa og viða
að mér kántrí plötum."
Úr Myndlistaskólanum lá svo
leiðin upp á Sjónvarp þar sem
Bjarni var ráðinn sem teiknari
og hann segir frá ýmsunt mönn-
um sem hann kynntist þar og
starfaði með, m.a. bræðrunum
Halla og Ladda, Gísla Rúnari og
Júlíusi Brjánssyni. í gegnum þá
fékk svo Bjarni fyrstu reynsluna
af útvarpinu. ,Júlli og Gísli voru
með hálftíma þátt í útvarpinu
sem hét Hæfilegur skammtur og
lentu fljótlega í vandræðum
með að fýlla þennan vikulega
þátt, þannig að við settumst nið-
ur ásamt Ladda og sömdum efni
í þennan þátt í sameiningu lieil-
an vetur.
Útvarpsstjóri
í perustæði
„En ég hafði alltaf haft rnikinn
hug á útvarpinu. Þegar ég var
lítill strákur var heima hjá mér
gamall leslampi á gormi og
skermurinn hafði dottið af, eftir
stóð svo gormurinn og opið
perustæðið. Ég hafði einhvern-
tíma séð ljósntynd úr útvarpinu
og fannst þetta líkt hljóðnema.
Þessunt lampa var nú aldrei
stungið í samband, en ég hafði
gjarnan rafmangssnúruna upp
að útvarpinu og síðan var ýg
með útvarpsstöð í gangi inni í
herbergi hjá mér heilu dagana
þar sem ég las tilkynningar,
fréttir og flutti heilu útvarps-
leikritin og kynnti óskalög inn í
perustæðið. Ég var alltaf viss uni
og því verið spáð að ég ætti ein-
hvern tírna eftir að vinna við út-
varp og það kont mér ekki á
óvart þegar ég hóf svo vinnu þar
í kringunt 1972, í Hæfilegum
skammti."
Dvöl Bjarna í gamla gufuút-
varpinu var stutt, vegna þess að
skömmu síðar hætti hann bæði í
útvarpinu og sjónvarpinu og
setti upp eigin teiknistofu og fór
að vinna sem auglýsingateikn-
ari. Útvarpsdellan var þó geymd
en ekki gleymd, og þegar Bjarni
fór að vera tíður gestur á Rás 2
vegna birtinga á útvarps auglýs-
ingurn og kynntist Þorgeiri Ás-
tvaldssyni kom að því að Þor-
geir bað hann um að taka að sér
þátt með sveitatónlist. Þetta
byrjaði smátt, en fyrr en varði
var Bjarni farinn að vera nteira í
útvarpinu á ýmsum tímum, en
hætti svo kömmu eftir að Þor-
geir lét af störfum.
„Þetta voru ágætir ntenn sem
tóku við af Þorgeiri, en mér
fannst Rásin breytast mikið við
það að Þorgeir hætti, þeir voru
ekki eins rnjúkir í sinni dag-
skrárstefnu og hann var. Þeir
sögðu mér loks upp vorið 1987.
Síðan líður og bíður, en þegar