Vikan - 02.04.1992, Síða 62

Rúrí hefur búið
ytra i þrettán
ár. Hún ræður
íslenskar
krossgátur
daglega til að
halda móður-
málinu við.
eins seldar til tíu til fimmtán
heilsulinda vítt og breitt um
Bandaríkin. Upp á síðkastið
hefur verið brjálað að gera hjá
mér. Ég er búin að vera að ráða
í ýmis störf, mig vantar góðan
hárskera, ég vildi að ég hefði
hann Dúdda hérna.“
Og hvað kosta svo herleg-
sem hefur mikið af peningum
handa á milli. Viö erum vel
staðsett, ( miðborg sýslunnar,
við hlið listamiðstöðvarinnar og
í hringiðu viðskiptalífsins. Hér í
bænum er annars hvorki
„downtown" eða fátækrahverfi.
Hér er enginn heimilislaus og
maður rekur upp stór augu ef
T Hér eru
Rúrí og blaða-
maður Vikunn-
ar að skoða
húsnæði
heilsu-
lindarinnar.
Síðan myndin
var tekin hefur
margt breyst.
Híbýlin og
stöðin hafa
vakið svo
mikla athygli
vestra að blöð
á borð við
Harpers Basa-
ar, sem er
mjög frægt
tímarit innan
Bandaríkj-
anna.
heitin?
Einstaklingar munu borga
3.000 dala (180.000 ísl. kr.)
stofngjald og síðan 145 dali
(8.700 ísl. kr.) á mánuði eftir
það. Svo geta menn líka gerst
stofnfélagar en það kostar
10.000 dali (u.þ.b. 600.000 ísl.
kr.) en móti kemur að menn
þurfa þá ekki að greiða nein
mánaðargjöld."
TRÚI EKKI Á JÖFN
TÆKIFÆRI
Hvaða fólk verður í viðskipta-
vinahópnum ykkar?
„Hér í Orange-sýslu er geysi-
lega mikið af forstjórum, lög-
fræðingum og læknum, fólki
maður rekst á eitthvert hör-
undsdökkt fólk. Það er svolítið
um Mexíkana en þeir eru aliir
garðyrkjumenn."
Er blökkufólk þá litið horn-
auga sem nágrannar?
„Ég hef nú ekki trú á því.
Hins vegar var tengdafaðir
minn mikið á móti þessu og var
alveg viss um að fyrr eða síðar
myndi ein af þessum svörtu fót-
boltastjörnum kaupa sér hús
hérna við strandlengjuna og
taldi að við það yrði allt ómögu-
legt. Ég er nú á annarri skoðun.
Annars er ég ákaflega ótrúuð á
það sem Ameríkanar kalla
„equal opportunities" eða jöfn
tækifæri fólks. Þetta er ekki til
hérna. Ef þú ert fæddur fátækur
eru allar líkur á að þú komir
aldrei til með að kynnast neinu
öðru. Þeir sem eru fæddir til
auðs eiga alla möguleikana
hérna."
Nú varst þú tæplega með
fullar hendur fjár er þú komst
hingað
„Nei, en ég er íslendingur!
Við frekjumst alltaf áfram, við
erum ægilega vel sett með það.
Ég held að við gerum okkur
ekki grein fyrir hvað ísland gef-
ur okkur mikið. Við erum svo
miklir einstaklingar, öll með
skoðun á öllu. íslendingar eru
upp til hópa svo kotrosknir- ég
skildi aldrei almennilega hvaö
við var átt með því fyrr en ég
flutti hingað út og sá hina hlið-
ina á peningnum. Það er þetta
ástæðulausa mont yfir engu.
íslendingar þurfa bara að
læra að brosa. Núna þegar ég
kem heim og brosi framan í alla
þá bregöur mörgum í brún.
Maður lærir aö vera meira op-
inn hérna, íslendingar eru hins
vegar oft klaufalegir í samskipt-
um við annað fólk. Þó kunna ís-
lendingar sig alls staðar ef þeir
reyna það.“
KÝS GARDÍNUR FRAM
YFIR HAFIÐ
Þú minntist áðan á tengdaföð-
ur. Mér tókst að draga þá álykt-
un af því að þú værir gift.
„Maðurinn minn heitir Jim
Kaneen. Hann rekur litla báta-
höfn, við erum búin að vera gift
í ellefu ár síðan í febrúar. Hann
er svona ekta bátamaður. Þeg-
ar við förum í vinnuna á morgn-
ana er eins og við komum sitt úr
hvorum heiminum, ég öll máluð
og uppstríluð en hann í stutt-
buxum, strigaskóm og stutt-
ermabol."
Siglir þú mikið?
„Nei, mér finnst ekkert varið í
það. Við eigum lítinn bát niðri á
höfn en ég er ekkert hrifin af
þessu. Tengdamóðir mín býr á
sjónum, með sína eigin
bryggju. Ég skil ekkert í henni
að hafa ekki gardínur. Þó sjór-
inn sé ósköp fallegur þá myndi
ég kjósa gardínur frekar."
Þú talar ennþá íslenskuna
með prýði. Hvað gerirðu til að
þjálfa þig?
„Ég ræð íslenskar krossgát-
ur á hverju kvöldi! Svo ætti ég
nú að tala almennilega ís-
lensku, ég var nú orðin þrjátíu
og fimm ára þegar ég flutti út.
Þetta er öðruvísi ef maður er
mjög ungur þegar maður kem-
ur hingað. Heimilið hjá mér er
líka mjög íslenskt, meira að
segja hundurinn minn heitir
Kola. Svo er ég auðvitað ennþá
íslenskur ríkisborgari."
L.A. EKKISTAÐUR FYRIR
BÖRN
Áttu börn?
Já, ég á eina dóttur, hún er
gift í Grikklandi. Ég er búin að
veratvisvar í Grikklandi síðasta
árið. Hún var að eignast fjórða
barnið. Það var lítil stelpa í
þetta sinnið og hún var skírð
Guðrún og er kölluð Rúrí eins
og ég. Ég var hjá dóttur minni
þegar hún átti barnið, til að sjá
til þess að rétt nafn yrði fyrir val-
inu.“
Er ekki Grikkland stórkost-
legt?
„Jú, þetta er voðalega ólíkt
(slandi og ólíkt því sem hér er.
Þetta eru eins og þrír ólíkir
heimar. Ég gæti vel hugsað
mér að búa þar. Áður en ég fór
til Grikklands lagöi ég allt kapp
á aö dóttir mín, tengdasonur
og börnin flyttust hingað. Eftir
að hafa séð hvernig þau búa í
Grikklandi, þrátt fyrir að það sé
fátæklegt í litla þorpinu þeirra,
sé ég að það er miklu ákjósan-
legra að búa þar. Frjálsræðið,
sem börnin hafa, er eins og við
höfum heima. Þau fara á hjól-
unum sínum út um allt, taka
stundum með sér nesti, labba
um allt, þekkja alla, tala við
alla. Hér er þetta ekki hægt.
Hér eru börn keyrð út um allt
vegna sífelldrar hættu á aö
þeim verði gert eitthvað til
miska. Það þekkist ekki að
fara upp fyrir Elliðaár að
kveikja eld og grilla sér pylsu!
Börn hér þekkja ekki þetta
frjálsræði. Ég myndi ekki vilja
vera með börn hérna. L.A. er í
raun ekkert sérstaklega á-
kjósanlegur staður til að búa á.
Sá sem á nóga peninga vill
miklu frekar búa einhvers
staðar annars staðar. Og sá
sem á enga peninga ætti alls
ekki að búa í Los Angeles."
Að þessum orðum töluöum
kom samstarfskona Rúríar inn
í viðtalið og minnti Rúrí á fund
sem þegar var hafinn, fulltrúi
Yves Sain Laurent frá New
York var þegar kominn og var
farinn að gerast óþolinmóður.
„Það er svo mikið um aö
vera hérna að litli heilinn í mér
ræður ekki við þetta. Það eru
endalausir fundir og þetta eru
svo miklir peningar sem um er
að ræða og ég er óvön að taka
svona miklar ákvarðanir."
Svo var kraftaverkakonan
Guðrún M. Kaneen horfin á vit
mannsins frá Yves Sain
Laurent og blaðamaður og
Ijósmyndari á vit fátíðrar og
velkominnar rigningar sem
kætti lund íbúa Suður-Kali-
forníu nokkra dýrmæta daga í
janúar 1992. □