Vikan - 30.04.1992, Qupperneq 25

Leikararnir bíða rólegir,
hver á sínum stað, en
sýningarstjónnn er allt
annað en rólegur. Nú er beðið
eftir áhorfendunum til að sýn-
ingin geti hafist, uppselt er á
sýninguna og ekki annars að
vænta en byrjuninni geti seink-
að um tvær mínútur. „Hey,
hvað er að gerast, strákar? Það
er enn verið að loka hurðum.
Ég vil fara að byrja á þessu,
einn tveir og ... KK, tilbúinn!
... nú!“ Immý er í miklum
ham.
Tuttugasta sýningin á Þrúg-
unum er að hefjast I Borgar-
leikhúsinu og Vikan er á
staðnum til að fylgjast með
sýningarstjóranum, Ingibjörgu
Bjarnadóttur, og spjalla við
hana þegar færi gefst. Tilefnið
er fyrst og fremst þaö að sá er
þetta ritar hefur fylgst með
æfingum í Borgarleikhúsinu á
nokkrum verkum og tekið eftir
því að þegar eitthvað vantar
eða út af bregður er það fyrsta
sem heyrist: „IMMMMÝÝÝ!
mig vantar... “ og svo fram-
vegis. Hver er þessi Immý
með harða, norðlenska fram-
burðinn, sem reddar málunum
og stjórnar öllu með harðri
hendi? Hver er þessi rödd í
kallkerfinu sem gellur við yfir
leikurunum sem eru rétt hálfn-
aðir með súpuna sína í pás-
unni og skipar þeim á svið inn-
an tveggja mínútna? Hver er
hún?
Ingibjörg er Ak(h)ureyringur
og virðist stolt(h) af því. Hún er
fædd fyrir tæpum þrjátíu árum
og hefur víða komið við frá
þeim merkisdegi, leigði gest-
um og gangandi Akureyring-
um til dæmis reiðhjól til
skamms tíma. Og enn í dag
virðist hún bera þessa einhver
merki því hún er bókstaflega á
hjólum, sýninguna út í gegn.
Meðan allt var í rólegheitum,
leikararnir að klæðast búning-
um sínum og í sminki, var
Immý á reglubundinni eftirlits-
ferð sinni um sviðin, bak og
aðal. „Það er örugglega eins
og ég geri ekkert hérna, labbi
bara um og stjórni," segir hún
við blaðamann sem lafmóður
hefur varla við henni á hlaup-
um um húsið. Þegar stund
gefst milli stríða þannig að
hægt er að spyrja hvað sýn-
ingarstjórinn geri annað en
labba um og stjórna kemur í
Ijós að á herðum hans, hennar
í þessu tilviki, hvílir mestur
þungi sýningarinnar.
MAGAKVEISA EÐA
HVAÐ?
„Hér úti í búrunum eru Ijósa-
menn og hljóðmenn og við
hliðina á mér, niðri, baksviðs,
er sviðsmaðurinn sem sér
meðal annars um að stýra
sviðinu og hórunni," segir
Immý en með hinu síðar-
nefnda á hún við fyrirbærið
„horizon" eða sjóndeildarhring
sem látinn er síga niður þegar
svo ber undir í sýningunum.
Síðan er leikmunavörður,
smiðir og margir fleiri.
„Mitt helsta hlutverk er að
sameina og samhæfa allt
þetta fólk og alla þá þætti sem
gera sýninguna að einni sam-
felldri heild," segir Immý og í
þann mund kemur kona í
smekkbuxum og strigaskóm
með vaskafat og setur það við
fótskör sýningarstjórans eins
og hann, hún í þessu tilviki,
eigi vanda til að fá í magann
undir mikilli pressu sem jafnan
hvílir á leikhúsfólki meðan á
sýningum stendur. Vaskafatið
er þó ekki ætlað Ingibjörgu
heldur einum leikaranum sem
nú kemur askvaðandi og gríp-
ur fatið með sér aftur inn á
sviðið. Immý bendir á smekk-
buxnakonuna og segir að hún
sé nánast goðsagnapersóna í
lifanda lífi innan leikhússins.
„Þetta er Heiða props, hún sér
um leikmunina og hefur aldrei,
ekki einu sinni, klikkað á því
að koma með stykkin ná-
kvæmlega á réttum tírna,"
segir Immý og bætir við að
hún þoli sjálf ekki skipulags-
leysi.
Bak við Immý situr Karl V.
Magnússon sviðsmaður við
heljarinnar tölvuborð. Sat,
væri ef til vill réttara að segja
því hann er horfinn. Og þegar
hann kemur til baka er hann
allur skítugur í framan og
undarlega til fara í flesta aðra
staði. Skýringin kemur fljót-
lega þegar hann tekur aftur til
fótanna og þýtur inn á sviðið,
hann er líka statisti, það er að
segja kemur inn í sýninguna
sem aukaleikari þegar mikið er
um að vera og margir þurfa að
vera á sviðinu í einu. Þegar
hann kemur aftur setja þau
Immý á sig heyrnartólin og
sitja síðan eins og flugmenn í
flugstjórnarklefa með öll þessi
Ijós og skjái. Immý segir eitt-
hvað í hljóðnemann sem er
áfastur heyrnartólunum og
þau hlæja sig máttlaus. Hvað
þeim fór þarna á milli er engin
leið um að segja því allt er
hvíslað í hálfum hljóðum, sýn-
ingin er í fullum gangi. Og
meðan á henni stendur eiga
leikararnir ótt og títt leið
framhjá Immý þegar þeir fara
inn á sviðið. Stundum þurfa
þeir að hinkra aðeins og þá er
grín í gangi alveg fram til þess
að brosið dettur skyndilega af
leikurunum, þeir hrista sig
aðeins og eru þotnir inn í graf-
alvarlega senu. Eftir situr
Immý við stjórnborðið, skelli-
hlæjandi.
Trúbador sýningarinnar,
Kristján Kristjánsson, sem
enginn þekkir nú orðið öðru-
vísi en undir nafninu KK, virtist
hafa sérlega gaman af því að
slá á létta strengi við Ingi-
björgu sýningarstjóra áður en
hann hóf slátt á stálstrengi fyrir
áhorfendur. Þannig er and-
rúmsloftið kringum Immý bak-
sviðs í Borgarleikhúsinu, létt
og skemmtilegt.
LCRÐI SÝNINGAR-
STJÓRNUN
Meðan rólegheitaatriði rennur
í gegn á sviðinu næst sam-
band við Immý um stundar-
sakir sem því atriði nemur.
Hún varð stúdent frá Verk-
menntaskólanum á Akureyri.
„Þá var ég á viðskiptabraut en
vann mikið í leikhúsinu með
námi og var sýningarstjóri þar
í tvö ár eftir stúdentsprófið.
Pétur Einarsson, sem einmitt
leikur hér í Þrúgunum núna,
var leikhússtjóri þá og hann
réð mig eftir að ég hafði farið í
viðtal sem umsækjandi um
starf sviðsstjóra. Þarna fyrir
▼ Immý
læröi sýn-
ingastjórn-
un í Eng-
landi. „Hér
vita allir
hvaö þeir
eiga að
gera og
hvenær.“
TEXTI: JÓHANN GUÐNI REYNISSON / UÓSM,: BINNI