Vikan - 30.04.1992, Blaðsíða 31

THE COMMITMENTS:
VOL. II
HNÍFURINN OG MJÓLKUR-
KÝRIN
Eins og flestir vita sló myndin
The Commitments eftir Alan
Parker (The Wall, Midnight
Express, Birdy) hressilega í
gegn á síðasta ári. Sú varð
einnig raunin með tónlistina -
sálartónlistina - í myndinni en
kvikmyndin lýsir stormasömu
lífi sálarsveitarinnar The
Commitments í Dublin á Ir-
landi.
Velgengni plötunnar er
mestmegnis að þakka hinum
kornunga en frábæra söngv-
ara, Andrew Strong. Hann var
aðeins sextán ára þegar tökur
á myndinni hófust. Sumir kalla
hann „hinn nýja Otis Redding“
eða „nýjan Joe Cocker". Tón-
listin er eftir reynda sálar-
hunda og margt góðra laga
var í boði, svo sem Mustang
Sally (eftir Wilson Pickett), Try
a Little Tenderness (eftir Otis
Redding) og Take Me to the
River (eftir Al Green).
Að hætti sannra peninga-
manna er nú komin plata núm-
er tvö og er hún á sömu nótum
og sú fyrri en inniheldur sjö lög
sem ekki eru í myndinni. Það á
að mjólka þetta alveg í botn og
svo sem allt í lagi þegar svo
ágætir flytjendur eiga í hlut.
Margt verra hefur verið gert.
Sem fyrr er það A. Strong sem
er toppurinn á plötunni, í lög-
um á borð við Show Me (eftir
Joe Tex) og Grits Ain’t Grocer-
ies (eftir Titus Turner). Einnig
eru þarna lögin Nowhere to
Run sem ein bakraddasöng-
konan, Niamh Kavanagh,
syngur vel og Bring It on
Home to Me (eftir Sam Co-
oke), dúett í flutningi Roberts
Arkins og Angeline Ball. Flutn-
ingurinn er í góðu lagi á Vol. II
en lögin eru bara ekki eins góð
og á fyrri plötunni. Þar stendur
hnífurinn í mjólkurkúnni.
STJÖRNUGJÖF: ★★★
HUÓMSVEITIN PRIMAL SCREAM FRÁ SKOTLANDI
STANSAÐ
DANSAÐ
ÖSKRAÐ!
að er ekki hægt að
segja að hann sé með
fríðari mönnum, söngv-
arinn í Primal Scream, Bobby
Gillespie. En hann er í þeirri
aðstöðu að vera í þeirri hljóm-
sveit sem bresku tón-
listartímaritin Melody Maker
og Select völdu sveit ársins
1991 og hjá fleiri blöðum lenti
sveitin ofarlega á blaði í árs-
uppgjöri. Plata Primal Scream,
sem varð í fyrsta sæti hjá Mel-
ody Maker, ber heitið Scream-
adelica og ersú þriðja í röðinni
hjá sveitinni. Lag af þessari
plötu, hið magnaöa Higher
than the Sun, lenti í þriðja sæti
hjá MM en því fyrsta hjá New
Musical Express.
Eins og svo margar aðrar
góðar poppsveitir kemur Prim-
al Scream frá Skotlandi, nánar
tiltekið frá Glasgow. Hana
skipa auk fyrrgreinds söngv-
ara Denise Johnson (söngur),
Andrew Innes (gítar), Toby
Tomamov, Martin Duffy
(hljómborð) og Hugo Nichol-
son sem sér um tölvurnar.
Tónlist hljómsveitarinnar hefur
verið lýst sem samblandi af
gömlu Stones-gítarrokki,
Happy Mondays-rytma (ein
frægasta Manchester-sveitin
um þessar mundir) og jafnvel
Byrds-melódíum. Hérerþann-
ig um blöndu af gömlu og nýju
að ræða, uppskrift sem hefur
verið mikið notuð að undan-
förnu við góðar undirtektir.
TÓNLISTIN VAR HÁVAÐI
í FYRSTU
Það var um miðjan síðasta
áratug að Bobby Gillespie fór
að fikta við tónlist og var meö-
al annars um tíma í hljóm-
sveitinni Jesus and Mary
Chain, lék þar á trommur en
hætti fljótlega vegna vangetu,
að eigin sögn. Upp úr þessu
stofnaði hann Primal Scream.
„I fyrstu framleiddum við eigin-
lega bara hávaða sem leysti
vissa hluti úr læðingi og okkur
fannst tilfinningagöfgandi. Ég
veltist um öskrandi og æpandi,
það var æðislegt. Smám sam-
an varð tónlist okkar þó mel-
ódískari,” segir Bobby. Og
tónlist hljómsveitarinnar, eins
konar frumgerð hins óháða
rokks, sem er hampað svo
mjög á Englandi, hafði áhrif á
aðrar sveitir, svo sem The
Stone Roses.
Árið 1990 braut sveitin ísinn
og sló í gegn með laginu
Loaded sem hét upprunalega
l’m Loosing More than l’ll Ever
Have. Óþekktur plötusnúður,
Andy Weatherall, fór höndum
um lagið og eftir það breyttist
það í Loaded og var óþekkjan-
legt. „Við vissum að Andy lík-
aði tónlist okkar og á þessum
tíma var það sjaldgæft. Okkur
líkaði einnig það sem hann
spilaði í útvarpinu, vissum að
hann pældi í góðri tónlist og
hafði jákvætt hugarfar. Því
gerðum við þessa tilraun með
lagið og það var mikill plús að
Andy hafði aldrei verið í hljóð-
veri. Ég vil samt ekki skýra
nákvæmlega frá því sem við
gerðum, það er og verður ráð-
gáta.”
Lagið settist á vinsældalist-
ana og það er það sem skiptir
máli í popptónlistinni. Síðan
þetta gerðist hefur sveitin ver-
ið í sviðsljósinu og hefur nú
náð hápunkti á ferlinum með
plötunni Screamadelica.
DANSAÐ, DÓPAÐ,
ÖSKRAÐ
Það er fleira sem skiptir máli
hjá meðlimum Primal Scream,
nefnilega dansinn og dópið.
Viröist líka raunin vera sú að
þetta fólk lifi hátt og skammist
sín ekkert fyrir að tala um eit-
urlyf opinberlega, enda er lyfið
ecstasy, sem margir dansfíkl-
ar nota, mjög vinsælt og er
stundum kallað „ástarlyf”.
Bobby er ófeiminn þegar hann
talar um eiturlyf.
„Ég held að eiturlyf geti haft
áhrif á tónsmíðar okkar og þau
eru að mínu áliti bara hluti af
reynsluheimi lífsins. Fólk lærir
af því sem það lendir í þegar
það er í vímu. Þetta getur al-
veg eins gerst þegar fólk hefur
drukkið áfengi. Ég er alls ekki
að segja að þeir sem neyta eit-
urlyfja séu á hærra plani en
þeir sem gera það ekki.”
Margir aðdáenda Primal
Scream og annarra sveit á
svipaðri línu (danstónlist,
skynvillupopp/rokk) neyta eit-
urlyfja og áfengis til þess aö
ná markmiði sínu, sem er yfir-
leitt það sama hjá flesíum; að
fríka algerlega út í tónlistinni
og dansa úr sér allt vit. Bobby
er líka algert dansfrík sjálfur.
„Dans er frábær. Dansinn
frelsar og hreinsar hugann al-
gerlega. Það er til dæmis frá-
bært að dansa við sinn eigin
skugga og framkvæma eigin
munstur með skuggum hand-
anna. Það er líka gaman að
dansa við aðra persónu eöa
hóp af fólki, dansinn getur virk-
að eins og samskiptaform. Ég
hef alltaf verið mikið fyrir að
dansa og get dansað þó engar
trommur séu í lagi, ég bara
finn taktinn.
Markmiðið hjá okkur í Prim-
al Scream er að fá áhorfendur
til að sleppa sér algerlega,
gefa tónlistinni völdin. Til þess
aö þetta geti gerst verðum við
að sleppa okkur líka. Þetta er
tilgangur Primal Scream,”
segir Bobby Gillespie, hinn 27
ára gamli söngvari þeirrar
hljómsveitar sem nú svífur
hæst á stjörnuhimni breskrar
popptónlistar. Og aðdáend-
urnir öskra af gleði.
▲ Bobby
Gillespie,
söngvarí
Primal
Scream.
„Markmið-
ið hjá okk-
ur i Primal
Scream er
að fá
áhorfend-
ur til þess
að sleppa
sér alger-
lega, gefa
tónlistinni
völdin.“
co
b'
z
(D
>
£
%
I-
co
co
o
9.TBL. 1992 VIKAN 31