Vikan - 26.08.1993, Page 66

„Eg er hræddur um að viö værum
orönir ansi þunglyndir ef viö
værum enn aö spila á litlum krám
á írlandi,” sagöi The Edge, sem
hér stendur fyrir framan áhorf-
endaskarann í Kaupmannahöfn.
krefja „Uffemann" um svör um
aðgerðaleysi stjórnvalda EB-
landanna yfir stríðinu (fyrrum
Júgóslavíu.
„Er það þetta sem þið vilj-
ið?“ öskrar Bono. Á risastór-
um sjónvarpsskjá bak við
hann gefur að líta litla bosn-
McPhisto, útsendara djöfuls-
ins á jörðinni, og biður um að
fá að tala við eiginmann
hennar, Uffe Ellemann-Jen-
sen, fyrrum utanríkisráðherra
Danmerkur. Frú Alice segir að
það sé ekki mögulegt og
skellir á. Bono verður að
sætta sig við að fá ekki að
íska stelpu sem syngur Bítla-
lagið Let it be í beinni útsend-
ingu frá Sarajevo á svo hjart-
næman hátt að enginn sem
staddur er á Gentofte statium
þetta kvöld getur komist hjá
því að finna til með sárþjáðum
íbúum fyrrum Júgóslavíu.
Á meðan flestir tónlistar-
menn láta sér nægja að yrkja
um ástina og vonbrigðin sem
henni fylgja fjalla textar U2
um mannúð, mannvonsku og
ringluleið í Evrópu dagsins i
dag.
Bono stendur á sviðinu, lit-
ill í öllu þessu mannhafi en
samt svo áhrifamikill. Mann-
fjöldinn stendur fyrir neðan
og grafarþögn ríkir meðal
þeirra þrjátíu og tvö þúsund
manna sem biða eftir því að
heyra hvaða boð söngvari
U2, tengiliður hljómsveitar-
innar við fjöldann, hefur að
flytja. Ótal logandi kveikjur-
um er haldið á lofti þegar
Bono tileinkar stríðshrjáðu
fólki í Sarajevo lagið ONE.
„Is it getting better, or do you
feel the sarne," syngur hann
og áhorfendur taka undir.
Ég minnist þess sem The
Edge gítarleikari sagði við mig
fyrir réttum tveimur tímum:
„Það er erfitt að tala um málin
í Bosníu því enginn veit hver
örlög fólksins, sem þar býr,
eru. Það veit enginn hversu
lengi þetta fólk verður á lífi.
Fólkið, sem við sjáum í beinni
útsendingu á tónleikunum í
kvöld, getur allt eins verið
dáið á rnorgun."
„Þetta er mjög öfugsnúið á-
stand,“ bætir Adam Clayton
bassaleikari við. „Það er hægt
að senda myndir í gegnum
gervihnött frá landi þar sem
hvorki er hægt að fá vatn, mat
né lyf. Það er skrýtið hve fáir
mótmæla útrýmingu kvenna
og barna í nágrannalandi okk-
ar en sífellt er verið að tala
um sameinaða Evrópu. Við
erum að vona að fólk ranki
aðeins við sér þegar það sér
striðshrjáða einstaklinga birt-
ast í beinni útsendingu á risa-
stóru tjaldi, grátbiðjandi um
frið. Gervihnattasendingar
færa atburðina nær okkur og
það er vonandi að tónleika-
gestir skilji hvað ástandið í
Bosníu stendur okkur ná-
lægt.“
Þeir sitja á móti mér, alvar-
legir í bragði. Adam er í
grænköflóttri skyrtu og galla-
buxur, ósköp venjulegur að
sjá. Hann er mjög þægilegur í
framkomu og það sama er
hægt að segja um The Edge
en ég á samt dálítið erfitt með
að vera eðlileg og minnist
þess að hafa keypt fyrstu U2
plötuna mína fyrir tæpum tíu
árum aðallega vegna þess að
mér fannst The Edge vera
svo ótrúlega töff. Stuttu sfðar
lærði ég að meta tónlistina.
Seinna fór ég að bera virð-
ingu fyrir þeim sem hugsjóna-
mönnum ekki síður en tónlist-
armönnum. Þegar diskófríkin
dilluðu sér við Dancing Queen
og pönkararnir komu með yfir-
lýsingar um hvað þeim stæði
á sama um allt og alla sungu
U2 um tilgangslausa baráttu
66 VIKAN 17.TBL. 1993