Vikan - 20.12.1994, Page 86

SMASAGA
Móna virtist ekki finna bit-
urðina í rödd hennar. -
„Hann hlýtur að koma
þarna eftir augnablik,“ sagði
hún. „Heyrðu, ég verð að
hlaupa. Ég er með steik í
ofninum og börnin eru í eld-
húsinu. Þú veist hvernig það
er, ekki satt?“ Nei, hugsaði
Connie, það veit ég ekki. Því
þegar dóttir mín var þriggja
ára, var hún búin að missa
föður sinn. Hún sagði upp-
hátt:
„Ég skil, Móna. Bless og
gleðileg jól.“
„Hann er ekki búinn að
gleyma því,“ sagði hún við
Bitten. „Hann kemur örugg-
lega rétt bráðum." Ég verð
að fara núna, hugsaði hún.
Ég verð að leysa af á vakt-
inni. Ungan læknastúdent,
sem ætlar heim að halda
jól. . .
„Ég bið Súsönnu að vera
hjá þér þangað til faðir þinn
kemur,“ sagði hún og fór í
kápuna. Hún vonaði innilega
að Súsanna hefði tíma.
Það hafði hún að sjálf-
sögðu ekki.
„Connie, ég var búin að
segja þér að við myndum
vera með stærsta fjölskyldu-
boð í manna minnum með
fjórum öfum og ömmum og
fjölda af föður- og móður-
systkinum, og heilum her-
skara systkinabarna, og
mamma er inni í eldhúsi og
gerir innrásina enn áhrifa-
meiri. Þú hefur örugglega
aldrei séð jafnmikinn mat f
einu eldhúsi. Komdu rétt inn
fyrir og þá færðu að sjá. . .“
„Ég hef ekki tíma til þess,“
sagði Connie óhamingju-
söm. „En lyktin er dásamleg!
Súsanna, það er aðeins um
hálftíma að ræða - kannski
ekki einu sinni svo langt. Ég
var að tala við Mónu. Hún
segir að Gústaf hafi farið að
heiman fyrir tveimur tímum,
svo hann getur komið á
hverju augnabliki. Ég get
ekki látið Bitten vera aleina.
Hún er ekki nema fjögurra
ára.“
„O.K.,“ sagði unglingurinn
með semingi. „Hálftíma, en
ekki eina mínútu lengur.
Mamma,“ hrópaði hún inn í
eldhús, „ég fer rétt aðeins
niður til Connie og lít eftir
Bitten í hálftíma, þangað til
pabbi hennar kemur. Svo
kem ég strax upp og hjálpa
þér aftur.“
Upphaf mótmæla heyrð-
ust innan frá íbúðinni, en
Súsanna stöðvaði þau skjót-
lega með því að skella hurð-
inni.
Bitten gladdist þegar hún
sá Súsönnu. „Verður þú hjá
mér þangað til pabbi kem-
ur?“ spurði hún. „Já,“ sagði
Súsanna, „ef hann flýtir sér.“
„Fyrirgefðu, hvað ég kem
seint," sagði Connie móð og
másandi við hvítklædda ver-
una á stólnum við hliðina á
rúminu. Veran rétti úr sér,
sneri sér við og varð að
Jesper. Skólafélaganum, eitt
sinn fyrir löngu síðan.
„Connie!" sagði hann for-
viða. „Ég hélt að þú hefðir
flogið út úr kerfinu fyrir mörg-
um árum. Giftist þú ekki eða
eitthvað þess háttar?"
„Bara þess háttar,“ sagði
hún og vonaði að biturðin
væri ekki merkjanleg. „Gúst-
af var afskaplega hrifinn af
pappírslausum hjónabönd-
um, þar til hann fékk vinnu
sem aðstoðarlæknir á hvíld-
arheimilinu og hitti Mónu.
Hún er dóttir yfirlæknisins og
nú er hún gift aðstoðarlækn-
inum og móðir tvíburanna
hans. Þetta er ævisaga mín í
fáum dráttum. En hvað með
þína? Ég hélt að þú hefðir
lokið námi fyrir löngu. Þú
varst í sama árgangi og
Gústaf og ég. Þú hefur þó
ekki tekið þér nokkurra ára
hlé í náminu?"
Hann hló, en augu hans,
sem horfðu á hana, voru al-
varleg.
„Nei,“ sagði hann, „ég er
útskrifaður læknir með minn
eigin fallvalta atvinnurekstur
í alveg nýju umhverfi. Ég tók
þessa vakt í kvöld af því að
sjúklingurinn er ömmubróðir
minn og þau gátu ekki fengið
neinn annan til að sitja hjá
honum. Reyndar hafði ég
reiknað með að sitja hérna
allt aðfangadagskvöldið því
ég gerði ekki ráð fyrir að það
fengist neinn annar. En ég er
mjög glaður yfir að þú skyldir
koma. Ég lofaði nefnilega að
líta inn til eins af sjúklingun-
um mínum, yndislegrar gam-
allar konu, sem býr alein
með hundinum sínum í risa-
stóru einbýlishúsi. Hún
missti manninn sinn í sumar
og á engin börn. Einmana-
leikinn getur verið þung
byrði, sérstaklega á jólum,
þegar allir aðrir virðast hafa
aðra til að vera með.“
„Já,“ sagði Connie. „En
reyndu þá að koma þér af
stað, maður. Ég skal örugg-
lega líta vel eftir ömmubróð-
ur þínum.“
Jesper leit á gamla mann-
inn í rúminu. „Ég held að
hann komist yfir blóðtapp-
ann.“
„Ég skal örugglega taka
púlsinn á hálftíma fresti. . .“
„Nú, jæja, gleðileg jól þá,“
sagði Jesper og hann leit út
eins og honum sjálfum fynd-
ist heimskulegt að segja
þetta.
Þær spiluðu lúdó, en augu
Súsönnu voru ekki á tening-
unum og kringlóttum plötun-
um. Hún var allan tímann að
gjóa augunum á armbands-
úrið, því hálftíminn var löngu
liðinn og móðir hennar gat
alls ekki lokið þessu öllu ein.
Gestirnir áttu að koma klukk-
an sex. Eftir því sem henni
heyrðist voru þeir flestir
komnir. Það var reglulegur
hávaði að ofan. Þau áttu að
borða snemma, svo börnin
gætu fengið gjafirnar sínar
og Maríus frændi, sem
reyndar var ömmubróðir
hennar, átti að vera jóla-
sveinn og koma klukkan sjö
með allar gjafirnar í risastór-
um sekk. Þrátt fyrir að Sús-
anna væri orðin fullorðin -
hún varð nú fimmtán ára í
síðasta mánuði - hlakkaði
hún óstjórnlega til.
„Þú svindlar,“ sagði Bitten.
„Þú fékkst bara fjóra, en
færðir þig um fimm!"
„Fyrircjefðu," sagði Sús-
anna. „Eg taldi bara vitlaust."
„Jæja,“ sagði Bitten sátt-
fús. „Það kemur líka stund-
um fyrir mig.“
Dyrabjöllunni var hringt.
Bitten stökk á fætur með eft-
irvæntingarblik í gráum aug-
unum. „Núna er pabbi kom-
inn!“ hrópaði hún. „Nú förum
við upp í sveit og höldum jól
með hinni mömmunni og litlu
strákunum."
En sú heppni, hugsaði
Súsanna. Þá rétt kemst ég
til að hjálpa mömmu með
það allra síðasta, áður en
hún fellur alveg saman. En
það var ekki faðir Bitten.
Þetta var litli bróðir Sú-
sönnu.
„Þú átt að koma strax
upp!“ sagði hann. „Mamma
er að verða búin að skera
svínasteikina í sneiðar, og
það eru komnir kekkir í sós-
una og þú neyðist til að
hella henni í gegnum sigti,
og ef þú flýtir þér ekki,
brennur rauðkálið við, segir
mamrna."
Súsanna vissi að þetta var
nokkuð nákvæm lýsing á
því, sem var að gerast uppi í
eldhúsi þessa stundina. Hún
sagði hjálparvana og svolítið
ergileg við Bitten: „Ég verð
að fara núna. En pabbi þinn
kemur örugglega rótt bráð-
um. Getur þú ekki alveg ver-
ið ein á meðan? Þú ert orðin
svo stór stúlka," bætti hún
við, því reynslan hafði kennt
henni að það er hægt að fá
smákrakka til að gera næst-
um hvað sem er ef maður
telur þeim aðeins trú um að
þeir séu svo stórir.
„Jú,“ sagði Bitten örlftið
hikandi. „Ég get haldið áfram
með lúdóið og gert bara fyrir
þig, er það ekki? Ég svindla
ekki. Ég sver það.“
„Já,“ sagði Súsanna fegin.
„Já, gerðu það.“ Og svo var
hún farin.
Það var óskaplegt annríki
á slysavarðstofunni. Fólk
hefur einstaka tilhneiginu til
að verða fyrir óhöppum á
aðfangadag og hin skyndi-
legu veðrabrigði, sem höfðu
gert vegina glerhála, bættu
ekki ástandið. Ungi læknir-
inn var svolítið ergilegur. Bíll-
inn hans hafði siglt rólega út
í skurð og fundið sér þar ör-
uggan hvíldarstað. Hann
hafði sjálfur fengið kúlu á
ennið og tognað á ökkla. En
þar sem í fyrstu hafði verið
óttast að hann væri brotinn
hafði hann orðið að láta taka
röntgenmynd og það hafði
tekið sinn tíma. Hreint ótrú-
legan tíma, fannst honum.
Það var engu líkara en allir
íbúar bæjarins hefðu ákveð-
ið að láta taka af sér rönt-
genmynd og hann hefði orð-
ið síðastur í röðinni.
Ökklinn hafði sem sagt
aðeins tognað og hann gat
ekið heim núna. Klukkan var
sjö og auðvitað varð hann
að fara heim. Konan hans
beið með matinn og börnin
hans biðu eftir gjöfunum. Á
öðrum stað var líka barn
sem beið. En hann gat ekki
náð í það. Bíllinn hans var
ónýtur og hann var þreyttur
og niðurdreginn eftir óhapp-
ið. Hann varð að reyna að
finna leigubílstjóra sem
fengist til að aka mjög langa
leið á reglulega hálum vegi.
Það myndi ekki reynast auð-
velt, en heim varð hann að
fara. Heim til Mónu og
drengjanna. Þegar hann
væri kominn heim gæti hann
hringt til Connie og útskýrt
86 VIKAN 12.TBL. 1994