Vikan - 20.12.1994, Blaðsíða 87

þetta allt. Hún var skynsöm
stúlka og hún fyndi örugg-
lega upp á einhverju, sem
hún gæti gefið Bitten til að
leika sér að þangað til Móna
kæmist á pósthúsið eftir jólin
og sendi gjafirnar til baka.
Connie hafði sent þær tím-
anlega á hvíldarheimilið, til
að þær gætu legið undir jóla-
trénu ásamt gjöfum drengj-
anna. Það gerði hún svo það
liti ekki út eins og drengirnir
fengju fleiri gjafir en Bitten
sem þeir auðvitað fengu, því
foreldrar Mónu voru bæði
gjafmild og vel efnuð, en þau
keyptu auðvitað ekki gjafir
handa Bitten. En hann og
Móna höfðu keypt smáhlut
handa stúlkunni. . . Hann
varð Móna að senda henni
ásamt gjöfum Conniar eftir
jólin. Hann gat ekki farið á
pósthúsið sjálfur, bíllaus og
með snúinn ökkla.
Það var ekkert spennandi
að spila lúdó alein, því þótt
gulu plöturnar tilheyrðu Sús-
önnu, virtist það lítils virði
þegar Súsanna var ekki
þarna til þess að verða glöð
þegar vel gekk.
Bitten leiddist. Hún gekk
yfir að glugganum til að fylgj-
ast með föður sínum. Bíllinn
hlaut að koma bráðlega.
Það hefði verið auðveldara
að fylgjast með honum ef
hún hefði vitað hvernig hann
leit út. . . Nú kemur einn bíll.
Þetta var örugglega pabbi.
Nei, það var ekki hann.
Þetta var. . . já, en, þetta var
þá jólasveinninn! Hann átti í
miklum erfiðleikum með að
ná þungum sekknum sínum
út úr bílnum og hann var
með svo margar gjafir að
þær komust ekki einu sinni
allar í sekkinn. Nokkrar
þeirra stóðu upp úr sekknum
og hann varð að halda á
nokkrum í fanginu.
Hann gekk inn í anddyrið
og hún heyrði þung skrefin i
þrepunum. Sekkurinn var ör-
ugglega mjög þungur og
jólasveinninn var líka mjög
gamall. Nú var hann kominn
að dyrunum hennar. Hún
hélt niðri í sér andanum af
eftirvæntingu. Hún stóð rétt
fyrir innan dyrnar og beið.
En hann hringdi ekki bjöll-
unni. Hann gekk framhjá
dyrunum og áfram upp þrep-
in. Bitten opnaði dyrnar, þótt
hún vissi vel að það mátti
hún ekki. En þetta var nú
einu sinni jólasveinninn og
þá var það allt annað en ef
þetta hefði verið einhver
ókunnugur maður!
„Þú gleymdir mér!“ hróp-
aði hún og jólasveinninn
sneri sér við í miðjum stiga
og horfði á hana. Dálítið
undrandi, sýndist henni. „Ó,“
sagði hún, „þú hélst víst að
ég væri úti í sveit, er það
ekki? En pabbi er ekki kom-
inn, svo. . . svo að ég sem
sagt er hérna.“
Gamli maðurinn starði á
eftirvæntingarfullt barnsand-
lit og hugleiddi hvort hann
ætti að láta barnið fá ein-
hvern pakkann. En í fyrsta
iagi hafði hann ekki minnstu
hugmynd um hvað var í
þeim. í öðru lagi væri það
víst ekki heppilegt að af-
henda einhverju ókunnu kríli
gjöf, sem því var ekki ætlað
að fá og sem auðvitað yrði
saknað af hinum ánægða
gefanda. Hvað gerir maður í
svona kringumstæðum?
hugsaði Maríus ömmubróð-
ir. . . Svo brosti hann til
stúlkunnar.
„Ég var ekki búinn að
gleyma þér,“ sagði hann. „Ég
þarf bara að skreppa upp á
efri hæðina fyrst. Þetta er allt
í röð, skilurðu."
„Já,“ sagði hún. Þetta
skildi hún vel. Það fór alltaf
allt eftir röð.
Hann hélt áfram upp stig-
ann. Svolítið hægar en áður.
Hann hafði fengið nokkuð að
hugsa um. Einhver varð að
verða án einhverrar smá-
gjafar til krílisins niðri, hugs-
aði hann. Og svo varð hann
að læðast niður með það,
þegar þau væru búin að
borða.
Hann talaði við systur sína
um það og móðuramma
Súsönnu lagði vandamálið
fyrir hina fjölskyldumeðlim-
ina, en það kom í Ijós að það
var ekki ein einasta jólagjöf
afgangs.
„Hún má fá gömlu vatnslit-
ina mína,“ sagði litli bróðir
Súsönnu gjafmildur. - „Sum-
ir litirnir eru búnir, en það er
fullt af svörtu og brúnu eftir.
Við getum pakkað þeim inn í
eitthvað af jólapappírnum,
sem er utan um hinar gjafirn-
ar. Þá verður hún örugglega
giöð."
„Það getið þið ekki verið
þekkt fyrir,“ sagði Súsanna.
„Maður getur ekki gefið ein-
hverja svarta og brúna liti
litlu kríli, sem er alveg aleitt
á aðfangadagskvöld, því
faðir hennar kærir sig greini-
lega ekkert um að koma og
sækja hana. Við verðum að
gefa henni eitthvað annað.
Eina af gjöfunum okkar. Við
fengum svo margar.“
„Gefðu henni þá eina af
Roxettekassettunum þín-
um,“ stakk stórasystir Sús-
önnu háðslega upp á. Hún
var sautján ára og hafði svo
sannarlega ekki fengið neitt,
sem gat hæft fjögurra ára
smákrakka.
„Góða besta,“ sagði Sús-
anna. „Hún á ekkert til þess
að spila þær á.“
Þau sátu og virtust hjálp-
arvana. Þau voru síður en
svo ánægð yfir að hafa lent í
kringumstæðum sem þeim
fannst þau nauðbeygð til að
taka afstöðu gagnvart.
„Hefur Bitten fengið nokk-
urn mat?“ spurði móðir Sús-
önnu skyndilega. Og þau
komust að þeirri niðurstöðu
að það hefði hún örugglega
ekki fengið. Móðir Súsönnu
lét mat á bakka.
„Það þýðir ekkert að bjóða
henni hingað upp,“ sagði
hún. „Faðirinn lætur sjá sig
fyrr eða seinna og ef hann
finnur hana ekki. . .“ „Við
gætum látið miða á dyrnar,“
sagði Súsanna, „og sagt að
hún sé uppi hjá okkur.“
„Nei,“ sagði móðir Sús-
önnu. „Það væri bara rangt,
því við höfum enga jólagjöf
handa henni. Súsanna,
farðu niður með þennan
bakka. Ég hitaði þetta að-
eins og það var alveg nægur
afgangur tii að seðja svona
litla manneskju."
„Ég veit!“ sagði móður-
amma Súsönnu. „Hundurinn
hennar Rósu átti hvolpa í
október. Hún á í mestu erfið-
leikum með að koma þeim
út. Ég hringi snöggvast. . .“
Hún gekk að símanum og
valdi númerið. Hún talaði í
símann um stund og sneri
sér síðan að bróður sínum
og sagði: „Hún á einn eftir
og við getum vel fengið hann
fyrir litlu stúlkuna. Rósa situr
alein heima í þessu stóra
húsi, en læknirinn hennar
kemur og heimsækir hana á
eftir. Hann lofaði því reyndar.
Svo ef þú flýtir þér, Maríus,
getur þú sótt hvolpinn án
þess að skemma aðfanga-
dagskvöldið fyrir henni. Og
þú, Súsanna, þú ferð með
matinn niður til litlu stúlkunn-
ar og segir henni, að jóla-
sveinninn hafi fyrst þurft að
skreppa og sækja gjöfina
hennar. Svo komi hann.“
„Þú getur sagt að þú hafir
haldið að hún væri úti á
landi,“ sagði Maríus, sem
mundi hvað Bitten hafði
sagt.
Síminn hringdi um leið og
Súsanna var búin að láta
bakka með jólamatnum fyrir
framan litlu stúlkuna, sem
leit ekki út fyrir að hafa
nokkra matarlyst. Súsanna
svaraði í símann.
„Connie, þetta er Gústaf,“
sagði rödd. Hún reyndi að
segja að þetta væri ekki
Connie, en hann gaf henni
ekkert tækifæri.
„Ég ók út í skurð á leið til
þín, bíllinn er í klessu, og ég
var að koma heim af slysa-
varðstofunni. Segðu Bitten
að við sendum jólagjafirnar
um leið og pósthúsið opnar
aftur eftir jólin, og að ég
sæki hana bara einhvern
tímann seinna. Er það ekki í
lagi?“ Hann lagði tólið á.
Hann langaði ekkert að
hlusta á nokkrar kvartanir og
hún var búin að fá að vita
hvað hafði gerst.
Súsanna starði á símann
löngu eftir að það var kom-
inn sónn. Hún fann, að hún
stóð þarna allt í einu og hat-
aði mann, sem hún hafði
aldrei séð.
„Hver var þetta?“ spurði
Bitten. „Var þetta til
mömmu?“
„Þetta var faðir þinn,“
sagði Súsanna. „Hann ók
bílnum út í skurð, svo hann
getur ekki sótt þig.“
„Ó,“ sagði Bitten. „Það var
leiðinlegt. Slasaðist hann og
finnur til?“
Bara að svo væri, hugsaði
Súsanna. Svo flýtti hún sér
að segja Bitten frá jólasvein-
inum sem var lagður af stað
til að sækja handa henni al-
veg einstaka jólagjöf.
Bitten hlustaði eftirvænt-
ingarfull og starði á hana
stórum augum, fullum eftir-
væntingar. Súsanna herptist
saman af einhvers konar
slæmri samvisku, sem hún
gat ekki útskýrt, ekki einu
sinni fyrir sjálfri sér.
„Ég var nú orðin vön því
að hafa þá báða," sagði
gamla konan og horfði ást-
úðlega á litla hvolpinn.
Gamli maðurinn í rauða jóla-
sveinabúningnum tvísté
óþolinmóður. Bara að konan
léti hundinn af hendi, þá
næði hann þangað áður en
litla stúlkan sofnaði. ►
Sniðið er að bjöllunni á bls. 68.
12. TBL. 1994 VIKAN 87
SMÁSAGA