Vikan - 01.12.1996, Síða 40

FRAMLIÐNIR ERU Á
SKEMMTISTÖÐUM
María segist hata fæöst
skyggn. Sem barn talaði hún
ekki mikiö um þaö sem hún
sá. Hún hélt að skólafélagar
sínir myndu annars stríða
sér. „Ein vinkona mín hefur
þó minnt mig á aö sem barn
hafi ég alltaf séö einhvern í
öllum hornum.“ Þaö, sem
henni þótti óhugnanlegast,
var þegar látið fólk gekk (
gegnum veggi. Hún var
hrædd viö þaö, sem hún sá,
og hún var myrkfælin fram á
unglingsár. „Á böllum sá ég
alltaf mikiu fleira fólk en aör-
ir. Oft sá ég ýmislegt hanga
utan á fólki sem var vel
drukkið og þaö voru ekki
fagrar sýnir. í dag hef ég
góöa vernd og ég verö ekk-
ert vör viö þetta."
Þegar María var 17 ára lét
hún loka á sér, eins og það
„Fyrir mér er
þetta ósköp edli-
legur hlutur. Ég
sé foreldra mína
ekki eins og þá
sem eru lifandi.
Það má líkja
þessu við að ég
sé að horfa á
sjónvarp sem er
ruglað."
er kallað. Hún fór til Unu í
Garöi sem var miöill. „Það
eina, sem hún geröi, var aö
halda í hendina á mér og
segja aö þetta myndi fara í
einhvern tíma en myndi
koma aftur þegar ég heföi
þroska til.“ Þaö gerðist þegar
María hafði misst móður
sína. „Ég fór á miðilsfund hjá
sænskum miðli sem sagöi
um leið og ég kom inn að ég
ætti eftir aö starfa sem miðill.
Hann hafði samband viö fólk
hjá Sálarrannsóknarfélaginu
og ýtti á það til að fá mig til
að þjálfa hæfileika mína á
þessu sviði. Fyrst í stað var
ég á báöum áttum en sló til í
von um að ég gæti læknast
af hræðslunni. Hjá Sálar-
rannsóknarfélaginu starfaði
nefnilega fólk sem hafði vit á
þessu og gat leiðbeint mér.“
Það leið ekki á löngu þar til
María komst aftur í samband
við framliðna.
SKIPTIR MÁLI AÐ
VERA JÁKVÆÐUR
Leiðbeinendur Maríu hin-
um megin stjórna því að
hluta til þegar hún opnar fyr-
ir. „Áður en ég byrja að vinna
opna ég fyrir orkustöðvar og
tengi mig. Ég geri það hug-
lægt og það er eins og ég
lyfti mér upp um tvö til þrjú
svið í gegnum hvirfilstöðina
og tengi mig inn á aðra tíðni.
Það geri ég til að heyra í og
sjá þá látnu. Á meðan ég er í
þessu ástandi er stöðugur
straumur. Síðan loka ég aft-
ur fyrir.“ María segir að sér
líði vel á meðan hún er í
sambandi. „En þetta er
stundum erfitt enda er þetta
gífurlega krefjandi starf. Það
þarf að hafa 100% einbeit-
ingu. Það er nefnilega mis-
jafnt hvað ég sé og heyri vel
í þeim látnu. Stundum má
líkja því við að ég sé að tala
við einhvern sem er í útlönd-
um og að sambandið sé
slæmt.“
Þegar fólk kemur í tíma
hjá Maríu biður hún það um
að vera jákvætt. Hún segir
að þá verði flæðið miklu
betra. Auk þess bendir hún
fólki á að vonast ekki til þess
að einhver ákveðinn aðili
komi í gegn vegna þess að
hún ræður ekki hverjir koma.
Venjulegur miðilsfundur fer
síðan þannig fram að við-
skiptavinurinn situr á móti
Maríu. Hún biður hann um
að svara játandi eða neitandi
þannig að hún heyri röddina
í honum. „Síðan lýsi ég
þeim, sem eru hjá honum,
og kem með skilaboð ef ein-
hver eru. Stundum bendi ég
á ef eitthvað má betur fara.
Þetta er misjafnt eftir hverj-
um og einum. Sumir eru
kannski bara að leita að ein-
hverju ákveðnu svari. En þar
með er ekki víst að þeir fái
neitt svar. Svo eru aðrir sem
koma vegna þess að þeir
gátu ekki kvatt ástvini sína
sem eru látnir. Það er líka
léttir að vita að þeim látna
líður vel hinum megin.“
Þeir eru margir sem trúa
ekki á hæfileika miðla og
halda að þeir geri upp. „Mér
finnst allt í lagi að fólk horfi á
þessa hluti gagnrýnum aug-
um.“ María segist alltaf
reyna að fá nöfnin á þeim
látnu. „Það tekst ekki alltaf
en ég reyni þá að lýsa þeim
vel. Mér hefur tekist það
hingað til. Sumir eru mjög
lokaðir þegar þeir koma á
fundi. Þeir þykjast ekki kann-
ast við neitt og eru neikvæð-
ir. Það fólk á frekar að sitja
heima.“
„ÉG ER EKKERT
ÖÐRUVÍSI"
Sagt er að látnir fari til
Guðs. Blaðamaður getur því
ekki setið á sér að spyrja
Maríu hvers vegna þeir látnu
séu þá hjá okkur á jörðinni.
„Þeir eru bara að láta vita af
sér,“ segir hún, „og okkar
nánustu vilja að okkur líði
sem best. Fólk gerir sér ekki
grein fyrir því hve stutt er á
milli heimanna tveggja. Það
má segja að það sé einungis
þunn slæða á milli þeirra."
Foreldrar Maríu eru látnir
og segir hún þá vera mikið í
kringum sig auk þess sem
amma hennar sé mikið hjá
henni. Hún sér foreldra sína
á hverjum degi og hún segir
að stundum gangi þeir um
húsið eða sitji við eldhús-
borðið. „Fyrir mér er þetta
ósköp eðlilegur hlutur. Eg sé
foreldra mína ekki eins og
þá sem eru lifandi. Það má
líkja þessu við að ég sé að
horfa á sjónvarp sem er rugl-
að.“
Það er sagt að hver og
einn hafi sínar fylgjur. En
hvað með Maríu sem sér
þær? Blaðamaður ímyndar
sór að hún geti aldrei haft á
tilfinningunni að hún sé ein.
Hún segir svo ekki vera. „Ég
er ekkert alltaf að velta því
fyrir mér hvort einhver látinn
láti sjá sig. í daglegu lífi er
ég eins og aðrir. Ég er ekkert
öðruvísi. Ég er ekkert hrædd
við það, sem ég sé, og yfir-
leitt láta þeir framliðnu mig
vita áður en þeir koma.“
BÖRN VELJA
FORELDRA SÍNA
Skoðun Maríu er að við
fæðumst til að þroska okkur.
Hún bendir á að sumir eigi
erfitt líf og lendi í mörgum
áföllum á lífsleiðinni en að
hins vegar séu aðrir sem
syndi stóráfallalaust í gegn-
um lífið. „Þetta er eitthvað
sem fólk velur sér sjálft áður
en það fæðist. Það er mér
að minnsta kosti sagt. Sá,
sem syndir áhyggjulaus (
gegnum lífið, hefur tekið út
þroska sinn í öðru lífi. En
hinn þarf hins vegar að tak-
ast á við ýmis vandamál.
Mér hefur líka verið sagt að
börn velji foreldra sína. Þau
velja hvar þau geti þroskast
sem mest. Svo hefur verið
sagt að þegar ættingjar eða
vinir deyi sé það oft til að
þroska þá sem eftir lifa.“
Eins og þegar hefur komið
fram sér María foreldra sína
á hverjum degi. En hvað ef
þau fæðast aftur? Hún segir
að þá muni hún hætta að sjá
þau. „Það er oft spurt hvers
vegna sumir, sem eru látnir,
komi aldrei fram á miðils-
fundum. Ég segi að það sé
vegna þess að þeir hafi verið
sendir fljótt til baka. Það er
misjafnt hvað fólk þarf að
vera lengi hinum megin
þangað til það kemur aftur.
Sumir þurfa meira að segja
ekki að fara aftur. Það fer
einfaldlega eftir því hvað við-
komandi er kominn langt á
þroskabrautinni."
GEFANDI STARF
María segir að fólk hafi
beðið hana um að horfa ekki
á sig þar sem það hafi á til-
finningunni að hún sjái í
gegnum það. Hún segir að
svo sé ekki. „Ég þyrfti að
hafa gott minni ef ég ætti að
muna það sem ég hef séð í
gegnum árin. Ég myndi held-
ur ekki hafa gaman af því.
Ég er auk þess ómannglögg
sem er kostur í mínu tilfelli.
Ég get heldur ekki séð lottó-
tölur og happdrættisvinninga
eins og sumir halda. Yfirleitt
sé ég ekki einu sinni það
sem snertir sjálfa mig.“
Maríu finnst starf sitt gef-
andi. „Ég er ánægð að geta
hjálpað fólki sem líður illa.
En starfið getur verið erfitt,"
segir hún og leggur áherslu
á orð sín. „Stundum er ég
eins og undin tuska eftir mið-
ilsfundi. Það er misjafnt hvað
þarf að nota mikið af ork-
unni. Ég viðurkenni að þeir
tímar hafa komið þegar ég
er alveg búin að fá mig full-
sadda af þessu starfi enda
er það vandmeðfarið og það
verður að bera mikla virð-
ingu fyrir því. Þessi hæfileiki
er ekki sjálfsagður hlutur.“
Blaðamaður spyr hvort hún
gæti hugsað sér að skipta
um vinnu. „Ekki bráðlega.
Mér finnst þetta hafa gengið
svo vel og mér finnst ég vera
á réttri leið. Og ég veit að ég
á að vera í þessu eitthvað
áfram.“ □
40 VIKAN 4. TBL. 1996