Vikan - 23.07.1998, Blaðsíða 7

[I I 1 flfr 1 1
1 1 • f> [ 1. W'! *’ rl.
r: ^
1Æ»^' ■ *■ m ' m ; i • 1 v ; | mm
Kvennakór Hafnarfjarðar og Gospelsystur Kvennakórs Reykjavíkur við aftansöng í dómkirkjunni í Massa. (Mynd: Anthony Tolaine)
um sem við dveljum í; ekki á
hótelinu sem hún býr á og
getur engan veginn munað
hvað heitir. Eftir nokkurra
kílómetra göngu fram og til
baka eftir strandgötunni,
hring eftir hring, man hún
skyndilega nafnið á hótelinu,
stöðvar konu á hjóli og sú
fylgir henni alla leið heim.
Hún hlær að þessari upplifun
nokkrum dögum síðar; segir
að sennilega hafi fólk haldið
hana stórskrýtna að ganga
að því og upplýsa það um
hvar það væri statt!
SUNGIÐ Á
MIÐJARÐARHAFINU
Á fyrsta degi er farið í sigl-
ingu um Miðjarðarhafið. Við
heimsækjum tvo litla bæi,
sem varla er hægt að komast
að nema sjóleiðina, Monte-
rosse og Portovenere.
Sólin glampar á haffletin-
um, hitinn er ekki kæfandi
lengur þar sem hafgolan kæl-
ir um leið og það er kátt yfir
hópnum. Þegar siglt er að
landi síðla dags bíður mann-
fjöldi á bryggjunni. Við höld-
um kannski að það hafi frést
til nærliggjandi bæja og
borga að á ferðinni séu eitt
hundrað, syngjandi, íslensk-
ar konur og hér séu ítalirnir
komnir til að sjá þær. En, ó
nei, því miður er það ekki
svo. Bryggjan hafði hrunið
einhvern tíma og nú var lok-
ið nýrri gerð hennar. Hér eru
mættir prestar til að blessa
brúna og hafið í kring; hópur
fólks gengur skrúðbúinn og
ber skreyttan kross.
Þegar við sjáum hvar prest-
ur í fullum skrúða réttir
krans um borð í bát með sjó-
liðsforingjum, og hann held-
ur af stað til sjávar, stýrir
Margrét Pálmadóttir fjölda-
söng. Það eru engin stuðlög
á ferðinni, enda sjá allir að
alvara er á ferðum og þetta
minnir okkur mest á sjó-
mannadaginn heima. Krans-
inum er varpað í Miðjarðar-
hafið og íslensku konurnar
syngja lágt: „Sofðu unga ást-
in mín.”
En þetta er ekki skemmti-
ferð, heldur vinnuferð. Kon-
7