Menntamál - 01.08.1935, Blaðsíða 13

MENNTAMÁL
91
Eg ætla ekki að fara lcngra út í þá sálma liér, hve
mikla og ómetanlega þýðingu hin eldgamla leiklist
Austurlanda (Japan, Ivína og Indlands) og leiklist Forn-
Grikkja hafa haft fyrir menningu og andlegan þroska
æskulýðsins i þessum löndum. Það efni er of umfangs-
mikið, til að ræða það hér.
En í þessu sambandi væri vert að íhuga það, hve mik-
inn menningarlegan árangur það gæti borið, ef ung-
menni, og jafnvel börn næðu að þekkja skil ýmsra teg-
unda lista, svo að þau með aldri og þroska yrðu fær
um að gera upp á milli hins betra og hins lakara á
þessu sviði.
Skólaleiksýningar — utan og innan skólanna sjálfra
— liafa notið allmikillar hylli, allt frá skólasýningum
miðaldanna og fram á vora daga. Þó að þcssi starfsemi
sé hverfandi nú við það, sem áður var, eru þó allmarg-
ir skólar í Evrópu og viðar, sem liafa haldið þessari
venju. 1 efri bekkjum barnaskólanna, bæði hér á Is-
landi og annars staðar í álfunni, liafa nemendur tekið
smáleiki til meðferðar innan skólans, og er jafnvel
stundum seldur aðgangur fyrir utanskólafólk.
Þessar sýningar eru eitt liið vinsælasta skemmtivið-
fangsefni nemendanna. Þær geta og haft þýðingu fyr-
ir uppeldi þeirra og menntun, en þvi aðeins að vel sé
á haldið.
Ef gengið er út frá því, að vinna barnanna, eða ung-
linganna við þessar leiksýningar, sé eitthvað annað og
meira en skemmtiatriði og dægradvöl, sem auðvitað
virðist ekki ná neinni átt, því að öll viðfangsefni nem-
enda eiga óneitanlega að stuðla að því beint og óbeint,
að manna þá og þroska hugsun þeirra og skilning, og
fegra framkomu þeirra, — þá er það einkum þrennt,
sem vandlega ber að gæta.
/ fijrsta lagi það, að viðfangsefnið sé valið við hæfi