Menntamál - 01.12.1941, Síða 45

MENNTAMÁL
139
sem um var að ræða. En hitt er þó satt, að stundum var
áhugi Eiríks fyrir einstökum málum og þjóðfélagsstefnum
svo heitur og ákafur, að allt annað hvarf í skuggann um
skeið.
En hvað sannar betur einlægni og heilindi þessa manns?
Hann var einlæglega glaður, þegar einhver sigur vannst og
starfaði ótrauður að því áhugamáli, sem honum lá mest á
hjarta í hvert sinn, eða hann sá einhverja leið til að vinna
mætti nokkurt gagn um skeið. Slíkt virðist mér ekki last-
anlegt, þó svo að önnur mál dragist við það í skuggann á
meðan.
Hver lastar sólina fyrir að senda geisla sína um mjóa
glufu niður til vor, þegar skýjaþykkniö ver henni að hella
geislaflóði sínu yfir himinhvolfið allt?
Eiríkur Magnússon var maður félagslyndur og starfsfús
og mikill hæfileikamaður. Þess vegna hlaut hann oft að
ganga fram fyrir skjöldu í baráttunni fyrir áhugamálum
sínum. Og þótt það þyki máske mikið sagt um baráttu-
mann vorra tíma, þá þori ég að fullyrða, að hann var sér
þess ávallt meðvitandi, að hann barðist með hreinan
skjöld. Eiríkur Magnússon kunni ekki að veifa röngu tré.
Hvar ætti maðurinn að sanna slíkt áþreifanlegar en i
sínum einkamálum? En einmitt það gerði Eiríkur ský-
laust. T. d. þegar hann lét af námi nærri embættisprófi,
af því að hjarta hans og sannfæring bauð honum það.
Þannig mætti hann vandanum með fullri einurð. Hann
kunni ekki að skjótast í felur. Hann gekk beint framan
að með vissu um satt og rétt mál.
Eiríkur Magnússon var hversdagslega gæfur og ljúfur
og sanngjarnari hverjum manni. En stundum gat hann
orðið hvass og beiskur í ræðu og riti um menn og málefni.
Máske hefur Eiríkur þá stundum sagt eitthvað skorin-
orðar en ýmsum málamiðlunarmönnum þótti heppilegt.
En honum hefur þá aðeins þótt slíks full þörf.
Eiríkur var allra manna óeigingjarnastur og ósérhlífn-