Menntamál - 01.12.1941, Blaðsíða 51

MENNTAMÁL
145
Merkilegasta ritgerð eftir hann er „Til þeirra, sem ungir
eru“ og birtist í Rauðum pennum 1936.
Kennarinn.
Þegar Eiríkur hætti námi í prestaskóla íslands valdi
hann sér barnakennslu sem lífsstarf.
Hann hóf starf sitt við barnaskóla Reykjavíkur 1934 um
haustið. Þegar Laugarnesskólinn tók til starfa, haustið
1935, varð Eiríkur fastur kennari við þann skóla, og síðan
var hann kennari við skólann allt til dauðadags. Hann
sinnti þó ekki störfum síðasta árið sökum veikinda þeirra,
sem drógu hann til dauða að lokum.
í kennslustarfi Eiríks kom það glögglega í ljós, hvílíkur
frábær mannkostamaður hann var. Hann var kennari af
lífi og sál. Starfið varð honum heilög skylda. En hann var
þó ávallt fyrst og fremst félagi nemenda sinna, sem þeir
litu upp til, störfuðu með og þráðu að líkjast. Kennarinn
var óþreytandi, sístarfandi hugsjónamaður, og fordæmi
hans og hugsjónaeldur kveikti metnað og menntaþrá i
ungu nemendunum hans.
Þarna fékk hann uppbót á þeim hluta prestsstarfsins,
sem hann eitt sinn þráði að gera að veruleika, en varð
að láta niður falla með guðfræðináminu, að vera aflvaki
mennta og fróðleiksþorsta æskunnar.
Þó fannst honum ekki hann fá nógu miklu afrekað í
kennslunni einni. Unglingarnir hópuðust um hann. Þeir
sóttu eld og áhuga til hugsjónamannsins og það eftir að
hann var hættur að kenna þeim og þeir voru útskrifaðir
úr skólanum. Nemendurnir komu til hans í frístundum
hans og hlustuðu á hann, en hann las fyrir þeim íslend-
ingascgur, kvæði og aðrar fagrar þjóðlegar bókmenntir
eða ræddi við þá um lífið sjálft, rök þess og þau viðfangs-
efni, sem unglingarnir sjálfir voru að glíma við um þær
mundir. Smátt og smátt stækkaði unglingahópurinn, sem
þannig leitaði til Eiríks í frístundum hans. Og loks kveikti
10