Menntamál - 01.12.1941, Side 72

166
MENNTAMÁL
talið þa'ð þýðingarmikið, að kennarar eigi að verja sumr-
inu til fræðandi ferðalaga eða námskeiða í starfinu. Þá
eru þeir ekki ofgóðir til að snapa sér einhverja daglauna-
vinnu, svo að þeir geti framfleytt sér og fjölskyldu sinni.
Þá er ekki verið að hugsa um, að hin lágu laun neyði
kennara oft og tíðum til þess að afla sér tekna með ein-
hverri aukavinnu. En slíkt getur aldrei haft góð áhrif á
kennslustarfið.
Nei, þetta þarf að taka stakkaskiptum, en til þess þarf
sleitulausa baráttu og harða. Kennarastéttin verður að
standa saman sem einn maður. Og forgöngu í baráttunni
verður Samband íslenzkra barnkennara að hafa, eða rétt-
ara sagt stjórn þess. Hún má ekkert tækifæri láta ónot-
að, til þess að koma fram stéttarmálum kennara.
Ég vil að lokum taka það fram, að ég hygg, að við kenn-
arar megum þakka það þrem mönnum aðallega, að kjara-
bætur þessar náðu fram að ganga. Það eru þeir tveir ráð-
herrar, er að framan getur og Bjarni Bjarnason skóla-
stjóri á Laugarvatni. Hefði Bjarni ekki átt sæti í mennta-
málanefnd neðri deildar Alþingis, er ósýnt, hversu farið
hefði. ■ Jónas B. Jónsson
Nokkiir orð um launamál kennara.
Svo sem öllum kennurum er kunnugt, þá gilda enn í
höfuðatriðum launalögin frá 1919. Þau lög fólu í sér mikl-
ar réttarbætur frá því, sem áður var, ekki einungis um
launakjör, heldur og á ýmsan annan hátt. En þó varð kenn-
urum brátt ljóst, að við svo búið mátti ekki standa. Kenn-
arar líta svo á, að samanborið við aðra sambærilega starfs-
menn þjóðfélagsins, séu launakjör þeirra ósamboðin hinu
vandasama og ábyrgðarmikla starfi. Fyrir því hafa líka
félagssamtök kennaranna unnið að því um margra ára