Menntamál - 01.10.1949, Qupperneq 59

MENNTAMÁL
117
Guðmnndur skólastjóri naut trausts og vinsælda þeirra,
sem hann starfaði fyrir og starfaði með, enda var hann
drengilegur maður og prúður í framgöngu. Hann gerði
sér glögga grein fyrir þeim vanda, sem fólginn er í því
starfi, er hann kaus sér að ævistarfi. Er mér það í minni,
þegar milliþinganefnd í skólamálum leitaði svara kenn-
ara, skólastjóra og skólanefnda við ýmsum spurningum
varðandi skólamál, að þá þóttu mér svör Guðmundar meðal
hinna athyglisverðustu, sem nefndinni bárust.
Eftir að Guðmundur flutti í Kópavog, lét hann mjög að
sér kveða í málefnum hreppsins. Þar var mikið verkefni
fyrir höndum, þar eð svo má að orði kveða, að landnám
væri að hefjast í þessu byggðarlagi og hreppsbúar fóru
varhluta af mörgum lífsþægindum, sem óhjákvæmileg telj-
ast nú á dögum. Lagði Guðmundur óspart fram krafta sína
við að leysa þann vanda. Var hann þó þegar tekinn að
kenna þess heilsubrests, sem dró hann til dauða.
Farast Finnboga R. Valdimarssyni oddvita Kópavogs-
hrepps m. a. svo orð um Guðmund í minningargrein í
Tímanum 13. júlí s. 1.:
„Guðmundur Eggertsson var frábær maður á margan
hátt. Hann var prúðmenni svo mikið, að það liggur við,
að það ágæta orð nái ekki að lýsa prúðmennsku hans. Hann
var ekki aðeins prúður í allri framgöngu og fasi, snyrti-
menni í öllum háttum, kurteis og vel siðaður, heldur var
hann svo Ijúfur og lipur í allri umgengni og viðskiptum,
að hann hlaut að laðast að hverjum manni. Hann var góð-
menni og ljúfmenni svo mikið, að það gat villt mönnum
sýn. Menn gátu haldið, að þar færi maður, sem væri um of
hæglátur, hefði ekki afl til að snúast við yfirgangi og fara
með húsbóndavald. En það var misskilningur. Hann var
að vísu viðkvæmur í lund og mátti ekkert aumt sjá, til-
finningamaður og þó dulur, svo að ef til vill hefur hvort-
tveggja verið um of, en hann var skapmaður svo mikill og
fastur fyrir, að enginn þurfti að ætla sér, ungur né gamall,