Menntamál - 01.03.1951, Síða 30

22
MENNTAMÁL
er, að nemendur telji áhrifin með öllu neikvæð. Fyrst eru
talin tvö dæmi frá barnaskólum, en síðan eitt dæmi úr ung-
lingaskóla.
1. Stúlka skrifar:
„Einn af kennurum mínum í barnaskóla virtist hafa sér-
staka löngun til að gera gys að nokkrum stelpum í bekkn-
um, þar á meðal mér. Hafði hann þau áhrif á mig, að ég
átti bágt með að svara spurningum hans, hvort sem ég
vissi eða vissi ekki. Með því að spyrja mig í sérstakri tón-
tegund, gat hann gert mig orðlausa og næst því að fara að
gráta. Sagði hann þá, að við værum afburðagreindar og
annað þess háttar. Ég álít, að þennan vetur hafi ég hrein-
lega ekkert lært, en framkoma kennarans hafi aðeins aukið
viðkvæmni mína. Ég var tíu ára, þegar þetta gerðist.“
2. Stúlka skrifar:
,,Ég man eftir einu atviki fyrsta veturinn minn í barna-
skóla. Ég bar þá fram spurningu í bekknum, sem kennar-
inn gerði mikið grín að og særði mig mjög mikið. Ég hét
því þá að spyrja ekki né blanda mér inn í samræður í
kennslustund, og það heit hef cg haldið, enda þótt ég hafi
aldrei síðan mætt lítilsvirðingu frá neinum kennara mín-
um.“
Dæmi úr unglingaskóla:
1. Piltur skrifar:
„Sá maður, sem ég hef borið einna mestan óvildarhug
til, er einn af fyrrverandi kennurum mínum .... Deild
sú, sem ég var í, þótti óþjál.... Oft hóf hann kennslustund-
ina með skammaræðu, sem allur bekkurinn skyldi meðtaka
sér til sáluhjálpar. Þótt flestir gætu tileinkað sér eitthvað
úr þessum pistlum, fengum við þó verstu ádrepuna, þegar
við vorum teknir upp, ef við stóðum okkur ekki vel.
Það, sem einkum jók reiði mína í garð þessa kennara,
var, hvernig hann fór að nýjum nemöndum, sem voru að
taka próf inn í skólann. Þessir nýju nemendur voru yfir-
leitt hugdeigir og nutu sín ekki, og ef þeir vissu ekki eitt-