Vorið - 01.12.1969, Qupperneq 8

ur. Honum íannst allir vera góðir og
glaðir.
„Amma,“ sagði Siggi. „Hvers vegna
eru hundarnir svona ánægðir í dag? Er
það af því að jólin eru að koma?“
„Hundarnir eru svona glaðir af því
að vera komnir heim og að hafa verið
duglegir að hjólpa piltunum að smala,“
sagði amma. „Ef þeir hefðu verið óþæg-
ir og latir, hefði ekki legið svona vel á
þeim.“
„Eru hundarnir þægari og betri nú en
þeir eru vanir? Er það vegna jólasvein-
anna? Eiga þeir líka jólasveina?“
„Nei-sei, sei-nei,“ sagði amma. Hún
gat ekki heldur séð neitt óvenjulegt við
hundana. Þeir sýndu engin óvenjuleg
gleðilæti. „En nú sá ég jólasveininn þinn
í morgun, Siggi minn.“
„Hvar var hann?“
„0, — ég sá hann í fjósinu. Þú hefur
nú verið svo góður drengur, að hann er
mikið farinn að leggja af. Hann er ekki
nærri því eins digur og liann var einu
sinni.“
„Var hann ekki orðinn voða-magur?“
„Jú, því að nú fær hann sama sem
ekkert að éta, greyið.“
Ekkert að éta. Siggi fór að hugsa um,
hvernig honum sjálfum mundi þykja að
fá ekkert að borða.
„Skældi þá ekki jólasveinninn?“
,,0-jú! Hann vældi eins og von var.
Hann var orðinn svangur. Ef þú heldur
áfram að vera góður drengur, getur vel
verið, að hann deyi.“
Nú var að sjóða upp úr grautarpott-
inum í eldhúsinu. Amma gamla skjögti
burt og lét Sigga einan eftir að hugsa
um jólasveinana.
Sigga hálfóaði við umhugsuninni uni
jólasveininn. Þarna lá hann aleinn úti í
fjósi og var að drepast úr hungri — há-
skælandi og langt burtu frá henni
mömmu sinni. Því að auðvitað átti hann
mömmu einhvers staðar inni í fjölluni.
Siggi var hnugginn það, sem eftir vai'
dagsins. Hann horfði á hundana. Hon-
um fannst þeir ekki eins glaðir og áður-
Þeir gátu þó verið ánægðir og þægir og
góðir án þess að nokkrum liði illa vegna
þess. Amma hafði sagt, að þeir ættu
enga jólasveina. En hann var sjálfur að
deyða veslings jólasveininn sinn. Og
amma hrósaði honum fyrir og þótti
vænt um, að auminginn átti bágt. Siggi
var hissa á því, að amma skyldi ekki
vorkenna jólasveininum.
Siggi gat ekki um annað hugsað. Þeg-
ar hann var háttaður um kvöldið, ko ui
amma og lét hann lesa faðirvorið sitt.
Sigga dauðlangaði til að spyrja hana
meira um jólasveininn, en amma hafði
mikið að gera og Siggi var varla búinn
að segja „amen“, þegar hún var öll a
brott. Þegar Siggi var að festa svefninn,
kom veslings grátandi jólasveinninn
hvað eftir annað upp í huga hans —
alltaf skýrar og skýrar og í fastari mynd.
Jólasveinninn lá úti í fjósi, í auða
básnum, þar sem kálfsi litli hafði legið,
meðan hann lifði, en nú var hann dauð-
ur fyrir nokkru. Tárin runnu ótt og titt
niður vangana. Andlitið var útskælt og
augun grátbólgin. Siggi sárkenndi i
brjósti um hann. Annar jólasveinn stóð
þar og hallaði sér fram á bálkinn. Hann
gat varla hreyft sig fyrir fitu. Illgirnis-
legt glott lék um varir hans.
„Þykir þér það ekki borga sig, að lif;l
150 VORIÐ