Vorið - 01.12.1969, Síða 19

liafði kvalið mig til að ná í ánamaðk
og festa á færið, en ég hafði jafnan haft
hið mesta ógeð á þeim kvikindum. Nú
hafði ég sem sagt komið þessum ána-
maðki fyrir á önglinum og rennt honum
niður í hylinn. Þetta átti að vera álitleg
beita.
Næsta morguninn dró ég öngulinn
upp, þegar ég hafði skilið við ærnar á
sínum stað, en þar var enginn silungur.
Ánamaðkurinn var aftur horfinn. Hann
gat hafa losnað af önglinum. Ég reyndi
að hleypa í mig kjarki og finna annan
ánamaðk. Það var nóg til af þeim. Ég
festi hann nú vendilega á öngulinn og
skildi svo við veiðarfærið eins og áður.
Nú líða svo margir dagar, að ekkert
kemur á öngulinn. Ég hafði þó ætlað
mér að stunda þessar veiðar með hægu
móti.
En svo er það einn morgun, þegar
ég tek í færið, finn ég að eitthvað er á
því. Mér fannst það meira að segja vera
eitthvað þungt. Hjartað hoppaði í
brjóstinu á mér. Mér fannst silungurinn
kippa svo fast í. Kannski var þetta lax.
Eg sá þó strax, þótt ég væri heimskur,
að það gat ekki átt sér stað. Það var
auðvitað í mesta lagi einhver lækjalont-
an. Það reyndist líka svo.
Þegar silungurinn var kominn upp á
bakkann og búinn að geispa golunni,
fór ég enn að leita að nýjum ánamaðki.
Það var versta verkið við þessa útgerð.
Það tók mig nokkurn tíma.
En þegar ég hafði fundið hann og var
búinn að þræða hann á öngulinn, varð
mér litið þangað, sem silungurinn lá. En
hann var þá horfinn. Hafði hann lifnað
við aftur og stokkið út í hylinn? Nei,
það gat ekki verið. Ég sá aftur á eftir
hrafni fljúga upp flóann og stefna til
fjalls. Þetta var taminn hrafn af næsta
bæ, sem stal öllu steini léttara frá ná-
grönnunum. Hann hafði einu sinni stol-
ið frá mér vettlingi og nú hafði hann
stolið silungnum mínum. Hann settist
niður uppi í hlíðinni og ég vissi, að
hann myndi vera farinn að gæða sér á
kræsingunum. Verði honum að góðu.
Ekki fara fleiri sögur af veiðiskap mín-
um þetta sumarið.
H. J. M.
VORIÐ 161