Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 32

Þeir sóru þess nú dýran eið,
að hvorugur skyldi ljóstra upp um
það, sem þeir hefðu séð og lieyrt
í kirkjugarðinum „svo mættu þeir
detta dauðir niður.‘ ‘ Þeir skráðu
eiðstafinn með sínu eigin blóði,
eftir að þeir höfðu stungið sig
til blóðs í fingur og kreist blóð
dropa á tréfjöl.
Þegar Tommi skreið loksins
inn um gluggann heima hjá sór,
var komið fram undir morgun.
Hann háttaði svo hljóðlega sem
liann gat til þess að vekja ekki
Sidda og fagnaði því, að enginn
skyldi vita um þessa ævintýralegu
næturferð hans. Hann vissi bara
ekki að Siddi hafði verið vak-
andi lengi og var það enn.
En rétt í þeirri andránni gerð-
ist það, sem ekki dró úr spenn-
ingnum. Það laumaðist maður
inn í kofann til þeirra og var
grcinilega að royna að fela sig.
Hann lagðist þar fyrir og innan
skamms var hann farinn að
lirjóta. Drengirnir höfðu ekkert
bært á sér og hann hnfði ekki
orðið þeirra var.
Er hann svo kom niður að morg-
unverðarborðinu, sá liann að
Pollí var lieldur betur súr í skapi
og grunaði strax ,að Siddi myndi
nú hafa blaðrað einhverju í hana.
Þess var ekki langt að bíða, að
frænka segði honum til syndanna,
enga fékk hann flengingu, en
hann hefði þó fremur kosið hana
en hryggðarsvipinn á frænku.
Er þeir þóttust handvissir um
að hann væri sofnaður, laumuðust
þeir nær og þekktu liann strax.
Þetta var liann Potter sem þeir
liöfðu séð í kirkjugarðinum með
Jóa og lækninum. Þá leist þoim
nú ekki á blikuna lengur og forð-
uðu sér brott hið bráðasta.
I
Sneyijtur lagði hann af stað í
skólann og lét það bíða botri
tíma að lúskra á Sidda. í skólan-
um varð hann, ásamt Jóa Harpor,
að úttaka refsingu fyrir skró])
daginn áður. Þetta var nú svo
sem ekkert skemmtilegt en svo
sá hann liggja á borðinu sínu
gjöfina, er liann gaf elskunni
sinni. Hún hafði endursent hann.