Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 64

Pat tók utan um hann, og honum fannst
hann allur verða svo máttlaus.
Þegar Alek opnaði augun, lá hann í
rúmi. Við rúmstokkinn sat Pat og brosti
út undir eyru og bláu augun hans ljóm-
uðu. „Pú mikli Patrekur," hrópaði hann.
„Ég hélt, að þú ætlaðir aldrei að vakna!“
„Hvað er klukkan, Pat?“ spurði Alek.
„Hvað er ég búinn að sofa lengi?“
Pat strauk hendinni gegnum svartan
hárlubbann. „Ja-a, þú ert nú svo sem
ekki búinn að sofa neitt ægilega lengi
— þú varst afar þreyttur.“ Hann þagn-
aði og hugsaði sig um. „Ja, við skulum
nú sjá, við fundum þig á þriðjudags-
morguninn og í dag er miðvikudags-
kvöld."
„Þú segir það ekki!“ sagði Alek. „Svo
lengi — það er alveg makalaust!“
„Já, við vöktum þig reyndar nokkr-
um sinnum til að gefa þér heitt að
drekka og eitthvað súpugutl fékkstu líka,
en þú hefur víst ekkert lagt þetta á
minnið —■ ha?“
Alek hreyfði sig nú í rúminu, en
fann þá um leið til sárs verkjar í fætin-
um. „Meiddist ég mikið?“ spurði hann
og leit á Pat.
„Læknirinn segir, að það sé nú ekki
sem verst, þótt skurðurinn væri alveg inn
í bein, en hann grær vel og eftir svona
tvo eða þrjá daga verður þú kominn á
fætur.“
„Og sá svarti. . . hvernig gekk með
hann?“
„Aldrei hafði ég látið mig dreyma um
að ég mundi sjá slíka skepnu! Og hvern-
ig hann lætur — ég hélt að hann mundi
mölva skipið!“ Það brá fyrir glampa í
í bláum augum Pats. „Það má lengi leita
hans jafningja! Ef við hefðum ekki haft
stroffuna á honum, hefði hann slegið
okkur alla í mél. Hann ætlaði að sparka
allt í sundur, og það var engin leið að
sefa hann. Þar vantaði þig illilega. Svo
drógum við hann upp aftur og létum
hann hanga þannig lengi. Ég hélt, að
hann ætlaði alveg að verða vitlaus og
þú hefðir átt að heyra þau óhljóð, aldrei
hef ég heyrt annað eins — ég gleymi þvi
ekki meðan ég lifi!“
Pat þagnaði og flutti sig til á stólnum.
Hann varð eitthvað hikandi og órólegur.
„Það var ekki fyrr en einn af hásetunum
kom of nærri honum einu sinni, og þessi
svarti djöfull sparkaði í hann, svo að
hann steinlá, að við gerðum okkur grein
fyrir því, að við urðum að hafast eitt-
hvað að. Við köstuðum tveimur snörum
um hálsinn á honum og tókum svo ræki-
lega í, þangað til óhemjan virtist vera
að kafna. Þetta var auðvitað ekki gott,
en það var bara ekki annað að gera, úr
því sem komið var. Þegar folinn var
nærri því orðinn meðvitundarlaus, létum
við hann síga niður á þilfarið og kom-
um honum svo niður í lestina. Ég vona,
að ég þurfi aldrei að vinna. svona verk
oftar, drengur minn. Við höfðum fleiri
hesta í lestinni og nokkur önnur dýr, og
þau eru öll dauðhrædd við ótemjuna
þína. Það er hreint vfti þarna niðri, og
ég veit hreint ekki, hvernig það fer, þeg-
ar þessi klár er búinn að jafna sig betur!
Við settum hann í rammgerðan bás, en
guð má vita, hvort hann heldur.!“
Þegar þeir höfðu þagað nokkra stund,
64
VORIÐ