Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 29

Tommi og Finnur grúfðu sig
í grasið, er þeir lieyrðu einlivérn
nálgast gröf þjófsins og hjörtun
hörðust i brjöstum þeirra. Svo
grillti i þrjár verur, sem nálguð-
ust leiðið. l>að var þá satt, að
Kölski kœmi að sækja líkið. Finn-
ur varð skelfingu lostin og greip í
liandlegg Tomma. Það er úti um
okkur, farðu með bæn.
En þegar „ICölski11 kom nær,
hvarf dreugjunum liræðslan. Þar
var enginn Kölski eða púkar á
ferð, heldur menn, sem strákarnir
þekktu. Það var Iiidíána-Jói, sem
var liálfblendingur, lieldur illa
þokkaður, svo var það Kóbínson,
hinn ungi læknir þorpsins og síð-
an hann Muff Potter. Strákarn-
ir þekktu þá alla.
Drengirnir þrýstu sér nú enn
betur ofan í grassvörðinn. Þetta
ætlaði að vorða ennþá æsilegrn
en þeir höfðu búist við. Hvaða
erindi áttu nú þessir þrír menn
út í kirkjugarð — og af liverju
stöldruðu jieir nú við gröf hesta-
Jjjófsins? Einn þremenninganna
lagði frá scr ljósker, sem hann
liélt á.
Drengirnir lágu grafkyrrir og
hljóðir í felustað sínum. Þeir
sáu lækninn setjast skammt frá
gröfinni og hafast ekki að á
mcðan hinir tóku að grafa í icið-
ið. Áður on langt urn leið
mátti lieyra, er skóflurnar komu
niður á kistuna.
Er mennirnir voru að draga
kistuna upp úr gröfinni, rofaði
frá tungli. Þeir höfðu snör hand-
tök við þetta, stungu skóflublöð-
unuin undir kistulokið og brutu
kistuna jiannig upp. Skjannlivítt
andlit líksins horfði heldur vofu-
lega upp í t.unglbirtuna, og þá
voru sögð orð, sem komu oins og
köld gusa yfir drengina.
Það var Potter sem urraði: —
Pungaðu út meiri peningum, lækn-
ir anuars fáumst við ekki meira
við jietta lík.. Læknirinn sagði:
— Þið kröfðust fyrirframgreiðslu
og liana hafið jiið fengið. Indí-
ána-Jói skók hnefann framan í
lækninn og sagði: — Það kynni
þó ekki að vera, að ég gæti minut
jiig á hlut, sem virðist glevmdur.
L