Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 68

ann, ef hann kæmist á veðhlaupabraut-
irnar
„Heldurðu það — heldurðu, ao hann
geti orðið veðhlaupahestur?“ spurði Al-
ek og var mikið niðri fyrir.
„Já, það er ég viss um. Það eru nú átta
ár, síðan ég fór til sjós, en þar áður þjálf-
aði ég veðhlaupahesta á írlandi. Ég hef
aldrei séð veðhlaupahest, ef þetta er ekki
veðhlaupahestur! ‘ ‘
„Já — hlaupið, það getur hann,“ sagði
Alek og hann sá í anda, hvernig Kol-
skeggur þaut eins og elding um eyna.
„Jæja, Pat, nú verð ég víst að halda
áfram, ég sé að þeir eru að verða búnir
að losa skipið.“ Alek rétti honum hönd-
ina. „Vertu blessaður og sæll,“ og Patt
tók þéttingsfast í höndina á drengnum.
„Blessaður og sæll, Alek minn, og ég
óska þér alls góðs, alltaf!“
„Blesaður, Pat! Og mundu að heim-
sækja mig!“
Alek teymdi Kolskegg eftir hafnar-
bakkanum. Pegar þeir komu þar að, sem
skipið lá, voru þar fyrir allmargir hest-
ar á uppfyllingunni. Biðu þeir þess að
verða fluttir um borð. Kolskeggur fór
strax að ókyrrast og reis nú upp á aftur-
fæturna. Við þetta kom ókyrrð að hin-
um hestunum, svo að Alek reyndi að
teyma folann til hliðar.
„Petta minnir þig á gamla daga, Kol-
skeggur minn,“ sagði Alek. Hann brosti
með sjálfum sér, þegar honum datt allt
í einu í hug hvað pabbi hans og mamma
mundu segja, þegar þau sæju þann
svarta. Pað var nú svei mér gott, að þau
voru flutt út í Flushing frá New York.
Par mundi hann geta fundið góðan stað
nálægt heimilinu, þar sem folinn gæti
verið á beit og vel geymdur — en, bara
að pabbi vildi nú leyfa honum að hafa
hestinn hjá sér.
Alek hrökk við! Kolskeggur hneggjaði
æðislega og drengurinn ætlaði ekki að
geta haldið honum. Nú kvað við hnegg
frá einum hestanna í hópnum. Þeir
trylltust og allt var að fara á ringulreið
á hafnarbakkanum. Menn voru þarna
með jarpan graðfola í taumi og ætluðu
að koma honum á brott frá landgöngu-
brúnni. Sá jarpi var næstum eins stór og
Kolskeggur. Alek var feginn, að sá jarpi
átti þó ekki að fara með sama skipi. Kol-
skeggur togaði nú fast í og hafði ekki
augun af Jarpi. Pá reis Jarpur upp á
afturfæturna, og maðurinn, sem hélt
honum, var auðsjáanlega að gefast upp.
Nú tók allt stóðið að hneggja. Alek
reyndi að sefa folann sinn, en það leyndi
sér ekki, að villidýrið var að ná yfir-
höndinni. Hann minntist margs, sem
frændi hans hafði sagt honum um villta
hesta —’ það er algjört einræði í ríki grað-
hestsins, hafði hann sagt.
„Svona, svona, Kolskeggur, vertu nú
rólegur, karlinn minn!“ En þetta bar lít-
inn árangur. Nú hneggjaði Jarpur aftur
og Alek sá, hvernig maðurinn, sem hafði
haldið í tauminn á þeim jarpa, féll á
steinlagðan hafnarbakkann og hesturinn
sleit sig lausan.
Kolskeggur öskraði, ógurlega — það
fór í gegnum merg og bein, þetta tryllta
öskur í graðfolanum. Alek vissi, að hann
mundi ekki geta haldið Kolskeggi öllu
lengur. Og svo skeði það: Alek missti
takið á múlnum og villidýrin réðust
68
VORIÐ