Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 17

áfram). Ó, það er næstum of mikið. (Læt-
ur sem hún tali við ungfrú Juhl): Já,
lítið þér á, ungfrú. Ég kem til þess að
tala við yður um þessa fangelsisfyrirskip-
un, — hvort ég gæti ekki fengið henni
frestað fram yfir áramótin, með því að
------af því að-að. . . . (Sér jólasveina-
búninginn) Ó, hvað er þetta? (Tekur upp
kápuna og húfuna). Pú elskulegi Sankti
Kláus: Allur Jólasveinsbúningurinn. (Set-
ur húfuna á höfuðið og heldur skegginu
upp að hökunni, hlær). Ha, ha, ha, það
fer mér sjálfsagt vel. (Stendur augnablik
kyrr og hugsar, — fær svo skyndilega hug-
mynd). Ætti maður ekki að reyna að leika
jólasvein? (Smellir út í loftið með fingr-
unum). Já — húrra. Fyrirtaks hugmynd.
Hvers vegna ætti ég ekki einu sinni að
leika það hlutverk? (Um leið og hún fer
í úlpuna og setur upp hárkolluna): Pað
skal verða gaman að því. Og hér er pok-
inn fyrir jólagjafirnar. — Jólagjafirnar?
— Já, það er það versta. Hvað á ég að
gefa þeim í jólagjöf? (Horfir í kringum
sig, sér eldskörung sem stendur í horn-
inu). Eldskörung? Ágætt. Kennslukonan
skal fá hann. (Tekur bók af borðinu). Og
hér eru sorgarleikir Shakespeares. Lísa
skal fá þá, hún á ekki betra skilið. (Set-
ur í flýti fjölda klúta, sem hún af hend-
ingu nær í, niður í pokann). Og þetta er
handa Ingu, Jenný, Rut og Kristínu. (Pað
heyrast raddir fyrir utan, til vinstri.) Ó,
þarna eru þau. Hvað á ég að gera? (Safn-
ar í miklum flýti öllu jóladótinu saman,
tekur það undir handlegg sér, og tré-
skóna í hönd. Horfir í kringum sig). Skáp-
urinn. (Hleypur, opnar hurðina). Ágætt
skýli fyrir jólasvein. (Skríður inn í skáp-
inn og stingur höfðinu út). Komið bara
nær. Nú skuluð þið sjá: Malen skal, þrátt
fyrir allt, taka þátt í jólahátíðinni. (Lok-
ar hurðinni. Ungfrú Juhl og börnin koma
inn um dyrnar til vinstri).
Juhl: Gerið svo vel börn, finnið ykk-
ur nú stól og verið eins og heima hjá ykk-
ur. (Börnin setjast). Og svo eftri andar-
tak . . . . þá held ég áreiðanlega, að komi
eitthvað, alveg óvænt.
Rut: Er það jólasveinninn?
Juhl: (íbyggin). Ég segi ekkert.
Kristín: Hvaðan kemur hann?
Juhl: Það veit maður aldrei. Stundum
kemur hann niður um reykháfinn.
Inga: (Hlær). Já, eða ríðandi inn um
gluggann.
Jenný: (Hlær). Eða hann kemur upp
um gólfið.
Lísa: Skellihlær). Já eða innan úr
skápnum þarna. (Bendir á skápinn. í sama
bili kemur Malen út, hátíðleg, alveg ó-
þekkjanleg í jólasveinsfötunum, með pok-
ann á bakinu. Hárkollan og skeggið hylja
næstum allt andlitið,, svo að aðeins sést
x augun. Hún gengur um með stórum,
þungum karlmannsskrefum. Allir standa
skelkaðir upp. Jafnvel ungfrú Juhl hrekk-
ur við, en áttar sig fljótt og brosir).
Juhl: Pið skulið ekki vera hrædd börn.
(Tekur Rut og Kristínu til sín). Pað er
bara jólasveininn, gamli góði jólasveinn-
inn, sem kemur með gjafir handa okkur.
Malen: (Með djúpri karlmannsrödd):
Góða kvöldið, góðu börnin mín. Ég kem
með jólaóskir og kannske gullin fín.
(Gengur fram á gólfið).
Jenný, Inga og Lísa (hlæja og spauga
hver við aðra, og sýna með leynd stoppu-
VORIÐ
17