Vorið - 01.10.1974, Blaðsíða 33

Um miDjan dag var morðið i
kirkjugarSinum á allra vörum.
Við liliðina á líkinu liafði fund-
ist blóði drifinn linífur og liann
var rakinn til Potters. Allir, sem
vetlingi gátu valdið fóru út í
kirkjugarð, en lögreglustjórinn
lét menn sína leita liins grunaða
morðingja um allar jarðir.
Tommi gleymdi alveg mótlæti
morgunsins og fór með straumn-
um út i kirkjugarðinn, en rétt í
því að liann ætlaði að fara að
skoða morðstaðinn betur, var
kijipt í ermina lians, og er hann
leit við sá hann, að það var Stik-
ilsberja-Finnur.
Iívorugur þorði að segja eitt
einasta orð um það, sem þeir vissu
og mundu vel hinn hátíðlega eið-
staf sinn. Meðal áhorfeuda var
Indíána-Jói og lét sér ekkert
bregða ,þótt hann heyrði fólk
segja: — fyrir þetta verður hann
Pottor liengdur. — Allt í einu
hrópaði einhver: — Þarna kem-
ur hann — Þar kemur morðinginn.
Þarna kom veslings Potter
rambandi eins og hann vissi ekki
í þennan heirn né annan. Einn
viðstaddra hrópaði þá: — Kemur
ekki morðinginn þarna í rólog-
heitum og lætur eins og ekkert
sé. Lögreglustjórinn var okki
seinn á sér að rjúka á hinn méinta
morðingja og taka hann höndum.
Potter var sönn ímynd ráð-
lausrar örvæntingar. — Kæru
vinir hrópaði hann. — Ég gerði
það ókki, ég sver það. Það var
ekki ég. — I þeirri andránni kom
hann auga á Jóa, sem horfði
kuldalega til lians og lirópaði
Potter þá til lians í bænarómi:
— Jói, þú lofaðir mér, að segja
ekki. . .
Lögroglustjórinn rak hnífinn
upp undir nefið á Potter. — Er
þetta þinn hnífur, eða hvað?
spurði hann. Potter leit onn bæn-
araugum til Jóa, en hanu sagði
þá söguna, eins og hann vildi hafa
hana og lét sig okkort muna urn
það, að ákæra annan fyrir það
morð, sem liann hafði sjálfur
framið.