Æskan - 01.05.1971, Page 16

r------------------------------
NÝR SKÁLI
Þegar ekið er frá Reykjavík áleiðis
til Þingvalla og að baki rúmir tuttugu
kílómetrar, er komið að afleggjara, sem
er á vinstri hönd. Þessi vegur liggur
upp á Skálafell, sem talið er 770 metra
hátt. En venjulega er ekki farið alveg
upp á topp, því að í suðurhlíð fjallsins
eru tveir skíðaskálar, og þriðji skálinn
er nú í byggingu. Það er sú bygging,
sem hér verður gerð að umræðuefni, en
þarna er ungtemplarafélagið Hrönn í
Reykjavík að byggja fyrsta ungtempl-
araskálann á íslandi.
Skálinn er í landi Stardals í Mosfells-
sveit, og voru samningar við eiganda
þess undirritaðir 7. marz 1970, en bygg-
ingarleyfi fékkst tveimur vikum síðar.
Þó má segja, að undirbúningsvinna að
byggingunni hafi hafizt í lok nóvember
1969. Þá var Hörður Björnsson bygg-
ingatæknifræðingur fenginn til að teikna
húsið, og skilaði hann tillögum um
byggingarlag í ársbyrjun 1970. Tillögur
þessar voru mjög óvenjulegar en vöktu
strax mikla hrifningu, og voru síðan
samþykktar af félaginu.
Segja má, að þetta verði þriggja
hæða timburhús á steyptum grunni.
Samanlagður gólfflötur er 170 fermetr-
ar, en rúmmálið 525 rúmmetrar. All-
mikið gler er í byggingunni.
Á íyrstu hæð verða snyrtiherbergi og
skíðageymslur, og þar er ætlazt til að
fólk taki af sér útiskó og geymi farang-
urinn.
Kóngsdóttirin og sótarinn
glaðúr
barni®
inu sinni var Ijómandi falleg kóngsdóttir, sem sat við gtuggan
sinn og horfði út. Skammt frá var gríðarlega hátt hús, en °PP
á þakinu stóð sótarinn, hvergi smeykur, og sveiflaði só,linvar
syngjandi í kringum sig, því að það lá vel á honum. Sótarinn
kolsvartur frá hvirfli til ilja, eins og við var að búast. .
Kóngsdóttirin andvarpaði og sagði við sjálfa sig: ,,Ég vildi óska, að Þe^ ^
piltur væri kóngssonur, svo að ég gæti orðið konan hans. Hann er svo g11
og syngur svo vel.“
Hún hafði varla sleppt orðinu, þegar faðir hennar kom inn. „Elsku
mitt,“ sagði hann. ,,Nú er mikil ógæfa á ferðum. Vatnið hérna norður í daln
er stöðugt að hækka, og það líður ekki á löngu, áður en það flæðir yf'r a
borgina. Ég er hræddur um, að við drukknum öll.“
„Hvað eigum við að taka til bragðs?“ spurði kóngsdóttirin.
„Ég hef lofað því, að hver sá, sem getur stöðvað vatnsflóðið, skuli fá P
fyrir konu,“ sagði kóngurinn. „Þá hugsa ég, að enginn liggi á liði sínu.
Kóngsdóttirin andvarpaði en svaraði engu. Hún vildi heldur giftast alraus
manni en drukkna í vatnsflóðinu. Það hlaut líka að vera ágætur maður, s
væri fær um að stemma stigu við vatnsflóðinu og bjarga borginni.
Nú sendu allir riddarar, greifar og ríkismenn sonu sína af stað út að v
inu. Þeir stóðu lengi á vatnsbakkanum, töluðu saman, reiknuðu og báru sa ^
rá5 sín, þar til vatnið var orðið svo hátt, að þeir þlotnuðu í fæturna. Þá
þeir heim.
Vatnið hélt áfram að stíga, og borgarbúar voru orðnir ákaflega Þræ'
Sótarinn hafði oft gefið kóngsdótturinni hýrt auga og honum þó1*1
með se ’
ddir-
húh
andi
út
falleg. Þegar hann frétti, hverju kóngurinn hefði lofað, hugsaði hann
að nú væri annað hvort að duga eða drepast. Hann lagði af stað gang
að vatninu með sótaraverkfæri sín. Margir vel klæddir og stærilátir menn
fram hjá honum á gæðingum sínum og hlógu að honum.
En sótarinn var ekki spéhræddur.
Allt í einu gekk hann fram hjá fugli, sem sat á steini, geispaði og ^
andann á lofti, eins og eitthvað væri að honum. Hann var líkastur st0
grámávi.
rið°
greiP
16